ملک را باز شرف داد و نظام | | شرف گوهر اولاد نظام |
نصار دين و نصير اسلام | | صاحب مملکت و خواجهي عصر |
عدل شد ظلم و ضيا گشت ظلام | | بوالمظفر که به عون ظفرش |
آن به از جنبش و پيش از آرام | | آن پس از مبدع و پيش از ابداع |
ابر جودش ببرد آب غمام | | سير امرش ببرد کوي صبا |
بر محيط فلک اعظم گام | | نهد ار قصد کند همت او |
ديدهي باشه شود جاي حمام | | عدلش ار چيره شود بر عالم |
گرگ را صلح دهد با اغنام | | امنش ار خيمه زند بر صحرا |
وي قدر داده به دست تو زمام | | اي قضا داده به حکم تو رضا |
بر سر توسن افلاک لگام | | کند ار جهد کند دولت او |
حامل نطفه طباع ارحام | | از پي کثرت خدام تو شد |
وي ترا خواجهي اجرام غلام | | اي ترا گردش افلاک مطيع |
تا که در حضرت تست از خدام | | بنده را بنده خداوندانند |
مقصد خاص شد و قبلهي عام | | به قبولي که ز اقبال تو ديد |
که به جايش نتوان کرد قيام | | تا قيامت شرفي يافت ز تو |
حاصلي نيست ترا جز ابرام | | گرچه از خدمت ديرينهي او |
نام او پخته شود حکمت خام | | گر به درگاه تو آبي بودش |
در مديح تو زند نظم نظام | | علم شعر زند بر شعري |
توسن طبعش اگر گردد رام | | چون رياضت ز تو يابد نشگفت |
اگر انصاف بيابد ز ايام | | هم در ايام تو جايي برسد |
برکشد تيغ فصاحت ز نيام | | گر بجز پيش تو تا روز اجل |
که نشورش نبود روز قيام | | کشتهي تيغ اجل باد چنان |
راست همچون گهر از روس حسام | | تابد از روي حسام تو ظفر |
اوج خورشيد ترا ساق خيام | | وتد قاف ترا ميخ طناب |
کند با تيغ تو تيغ بهرام | | پست با قدر تو قدر کيوان |
خط طغيان و خطا بر احکام | | پيش حکم تو کشد کلک قضا |
آسمان مرکب و مه طرف ستام | | شايدت روز سواري و شکار |
بر کف جان و خرد جام مدام | | روز عيش تو نهد دست قدر |
زهره خنياگر و ماه نو جام | | زيبدت روز تماشا و شراب |
نقطه چون جسم پذيرد اقسام | | گر به انگشت ذکا بنمايي |
دهد از راز سپهرت اعلام | | ور در آيينهي خاطر نگري |
هفت اقليم ترا هفت اندام | | مرکز عالمي از غايت حلم |
جرم خورشيد فلک تابش وام | | خواهد از راي منيرش هر روز |
دفتر و کلک عطارد را نام | | کاهد از کلک و بنانش هردم |
تابع راي تو سير اجرام | | واله حکم تو دور افلاک |
که جهان شد به وجود تو تمام | | اول فکرتي و آخر فعل |
قابل نظم و عروضست کلام | | وز پي شرح رسوم سيرت |
چون در اوهام عمل در اجسام | | روز کين نفس نفيس تو کند |
باد بدخواه ترا صبح چو شام | | تا بود از پي هر شامي صبح |
همه آفاق وزو يافته کام | | گشته بر خصم تو چون کام نهنگ |
وانچه آغاز کني بيانجام | | هر چه تقدير کني بيمهلت |
شربت عيش مدام تو مدام | | مسند صدر مقام تو مقيم |