داد مرا روزگار مالش دست جفا

داد مرا روزگار مالش دست جفا شاعر : خاقاني با که توانم نمود نالش از اين بي وفا داد مرا روزگار مالش دست جفا بر لبم آورده جان با که گزارم عنا در سرم افکند چرخ با که سپارم عنان تا نشود جان ز تن، زو نتوان شد رها محنت چون خون و گوشت در تنم آميخته است گرچه به صورت يکي است روي من و کهربا برنتوانم گرفت پره‌ي کاهي ز ضعف آه دهد پاسخم کوه به جاي صدا گر ز غمم صد يکي شرح دهم پيش کوه هم نفسي تا کند درد دلم را دوا پاي نهم در عدم بو که به دست آورم ...

چهارشنبه، 3 فروردين 1390

تخمین زمان مطالعه:

موارد بیشتر برای شما

داد مرا روزگار مالش دست جفا

شاعر : خاقاني

با که توانم نمود نالش از اين بي وفا		داد مرا روزگار مالش دست جفا
بر لبم آورده جان با که گزارم عنا		در سرم افکند چرخ با که سپارم عنان
تا نشود جان ز تن، زو نتوان شد رها		محنت چون خون و گوشت در تنم آميخته است
گرچه به صورت يکي است روي من و کهربا		برنتوانم گرفت پره‌ي کاهي ز ضعف
آه دهد پاسخم کوه به جاي صدا		گر ز غمم صد يکي شرح دهم پيش کوه
هم نفسي تا کند درد دلم را دوا		پاي نهم در عدم بو که به دست آورم
هيچ نکوعهد نيست کو شودم توتيا		اين همه محنت که هست درد دو چشم من است
خسته‌ي هر ناحفاظ بسته‌ي هر ناسزا		هيچ نکرده گناه تا کي باشم به گوي
بسته خيالم که هست اين خلل از بوالعلا		از لگد حادثات سخت شکسته دلم
فعل سگ گنجه است قدح خر روستا		پيش بزرگان ما آب کسي روشن است
خود به وجود خري خلد نيابد وبا		خود به ولوغ سگي بحر نگردد نجس
وان چو ملخ مي‌برد کشته‌ي دين را نما		اين چو مگس مي‌کند خوان سخن را عفن
بانگ کشيده چو سار از پي اين جا بجا		من شده چون عنکبوت در پي آن در بدر
خانه و کاشانه‌شان باد چو شهر سبا		يارب خاقاني است بانگ پر جبرئيل
درد ورا انحطاط رنج ورا انتها		هم بنمايد چنين هم شود از قدر صدر
عيسي دلها وي است داده تنم را شفا		عازر ثاني منم يافته از وي حيات
منتظر جمع اوست قبله‌گه مصطفي		آستر نطع اوست قبله‌گه آسمان
او به شماخي نهاد کعبه‌ي ديگر بنا		گر دو شود قبله‌مان بس عجبي ني از آنک
تا ابد اين کعبه باد قبله‌ي مجد و علا		در ازل آن کعبه بود قبله‌ي دين هدي
مدعيان را دريد قافيه‌ي من قفا		اي فضلا پروري کز شرف نام تو
رود رباب من است روده‌ي اهل ريا		تا به نواي مديح وصف تو برداشتم
ساختم از جان پاک بنگر و در ده صلا		بهر خواص تو را مائده‌ي خوش مذاق
اهل سخن را سزد گفته‌ي من پيشوا		هست طريق غريب اينکه من آورده‌ام
همدم بلبل نشد بوالعجب از گندنا		خصم نگردد به زرق هم سخن من از آنک
مهره چو آمد به دست مار به کف گو ميا		گر ز درت غايبم جان بر تو حاضر است
رد شده‌ي عالمم قلب همه دست‌ها		بر محک رغبتم بيش مزن بهر آنک
سر لان تسمع خير من ان تري		نقش کژ من مبين خاصه که دانسته‌اي
نيستم از مدح تو هيچ عوض جز دعا		نايدت از بود من هيچ غرض جز سخن
لشکر جاه و جلال موکب عز و علا		بر در صدر تو باد خيمه زده تا ابد
موقف خسف عظيم موضع مرگ فجا		شهر بد انديش باد خاصه شبستان او