شب روان چو رخ صبح آينه سيما بينند

شاعر : خاقاني

کعبه را چهره در آن آينه پيدا بينند		شب روان چو رخ صبح آينه سيما بينند
در پس آينه رويم زن رعنا بينند		گر چه زان آينه خاتون عرب را نگرند
خوش بسوزند و صبا خوش دم از آنجا بينند		اختران عود شب آرند و بر آتش فکنند
عودي خاک ز دندانش مطرا بينند		صبح دندان چو مطرا کند از سوخته عود
تا فلک را سلب کعبه مهيا بينند		صبح را در رداء ساده‌ي احرام کشند
کعبه را سبز لباسي فلک آسا بينند		محرمان چون رداء صبح در آرند به کتف
هم ز صبحش علم شقه‌ي ديبا بينند		خود فلک شقه‌ي ديباي تن کعبه شود
تا دل زنگ پذير آينه سيما بينند		دم صبح از جگر آرند و نم ژاله ز چشم
کز نم گرم و دم سرد مصفا بينند		نم و دم تيره کنند آينه، اين آينه بين
ديو را ره زدن روح چه يارا بينند		ز آه سبوح زنان راه صبوحي بزنند
که به دست همه تسبيح ثريا بينند		بشکنند آن قدح مه تن گردون زنار
کتش دل زده در قبه‌ي بالا بينند		اختران از پي تسبيح همه زير آيند
اختراني که چو تسبيح مجزا بينند		نيک لرزانند از مذن تسبيح فلک
کن ردا جامه‌ي احرام مسيحا بينند		خوش دمان آن ردي صبح بشويند چو شير
که دل از هر چه دو رنگي است شکيبا بينند		نه نه مشتاقان از صبح و ز شام آزادند
رو که مردان نه بدين رنگ، زنان وابينند		صبح و شام آمده گل گونه رخ و غاليه فام
چادر سبز درد تا زن رسوا بينند		صبح صادق پس کاذب چکند بر تن دهر
دو سپه کالت شطرنجي سودا بينند		ز آبنوس شب و روز آمده بر رقعه‌ي دهر
گر چه پايان طلبندش نه همانا بينند		لعب دهر است چو تضعيف حساب شطرنج
که در او آتش و زهر آبخور ما بينند		کي کند خاک در اين کاسه‌ي ميناي فلک
همه خاک است که در کاسه‌ي مينا بينند		غلطم خاک چه حاجت که چو اندر نگرند
خاک بر سر همه را هيچ مگو تا بينند		خاک خوران ز فلک خواري بينند چو خاک
کاين دو را هم به در کعبه تولا بينند		بگذريم از فلک و دهر و در کعبه زنيم
آهشان مشعله دار و مژه سقا بينند		ما و خاک پي وادي سپران کز تف و نم
که ز برکه‌ش برکه برکه سينا بينند		ها ره واقصه و قصه‌ي آن راه شويم
قبه‌ي سيم زده حله و احيا بينند		باديه بحر و بر آن بحر، چو باران ز حباب
وز عرينه به لب چاه مواسا بينند		از خفاجه به سر راه معونت يابند
تف باحورا چو نکهت حورا بينند		گرم گاهي که چو دوزخ بدمد باد سموم
بهر تفته جگران کافت گرما بينند		قرصه‌ي شمس شود قرصه‌ي ريوند ز لطف
که ز انفاس مريدان دم سرما بينند		چرخ نارنج صفت شيشه‌ي کافور شود
چتر شام است کز او ماه شب آرا بينند		علم خاص خليفه زده در لشکر حاج
آفتابي به شب آراسته عمدا بينند		ماه زرين زبر رايت و دستارچه زير
باز پوشيده به گيسوش سراپا بينند		تاج زرين به سر دختر شاهنشه زنگ
بر سر هر فلکي کوکب رخشا بينند		ز مي از خيمه پر افلاک و ز بس فلکه‌ي زر
لکن ايوان امان کعبه عليا بينند		سالکان راست ره باديه دهليز خطر
يوسف روز، به چاه شب يلدا بينند		همه شب‌هاي غم آبستن روز طرب است
تابش معني در ظلمت اسما بينند		خوشي عافيت از تلخي دارو يابند
پس به صحراي فلک جاي تماشا بينند		برشوند از پل آتش که اثيرش خوانند
پس سر مائده‌ي جنت ماوا بينند		بگذرند از سر موئي که صراطش دانند
پس خارستان گلزار تمنا بينند		حفت الجنه همه راه بهشت آمد خار
باز خارستان سر تاسر صحرا بينند		حفت النار همه راه سقر گلزار است
غوره يابند به رز پس مي‌حمرا بينند		شوره بينند به ره پس به سر چشمه رسند
تاب مهر است کز او غوره منقا بينند		آب ابر است کزاو شوره فرات انگارند
شوره و غوره‌ي ما چشمه و صهبا بينند		فر کعبه است که در راه دل و باغ اميد
جوي کامروز کني آب تو فردا بينند		تخم کاينجا فکني کشت تو آنجا دروند
نيک را هم نظر نيک مکافا بينند		بد دلي در ره نيکي چه کني کاهل نياز
دل دريا کش سرمست چو دريا بينند		تشنگاني که ز جان سير شوند از مي عشق
چون حرير علمش لرزه بر اعضا بينند		ديو کز وادي محرم شنود ناله‌ي کوس
حاضر آرند و دو قربان مهيا بينند		گوسفند فلک و گاو زمين را به مني
ره به تنها شده تا کعبه به تنها بينند		پي غلط کرده چو خرگوش همه شير دلان
که ز امنش به در کعبه مسما بينند		آسمان در حرم کعبه کبوتروار است
بر در کعبه معلق زن و دروا بينند		آسمان کو ز کبودي به کبوتر ماند
طيرانش نه به بالا که به پهنا بينند		اين کبوتر که نيارد ز بر کعبه پريد
سايه‌ي جامه‌ي کعبه است که بالا بينند		شقه‌اي کز بر کعبه فلکش مي‌خوانند
پيش خاتون عرب جوهر و لالا بينند		روز و شب را که به اصل از حبش و روم آرند
که چو ترکانش تتق رومي خضرا بينند		حبشي زلف يماني رخ زنگي خال است
نقطه‌ي خالش از آن صخره‌ي صما بينند		کعبه را بينند از حلقه‌ي در حلقه‌ي زلف
عاشقان کان رخ زيتوني زيبا بينند		جان فشانند بر آن خال و بر آن حلقه‌ي زلف
که چو گردونش سراسيمه و شيدا بينند		مشتري عاشق آن زلف و رخ و خال شده است
که ز خال سيهي عنبر سارا بينند		گفتي آن حلقه‌ي زلف از چه سپيد است چو شير
زلف پيرانه و خال رخ برنا بينند		کعبه ديرينه عروسي است عجب ني که بر او
خال را رنگ همان غاليه گونا بينند		حلقه‌ي زلف کهن رنگ بگرداند ليک
دست در سلسله‌ي مسجد اقصي بينند		عشق بازان که به دست آرند آن حلقه‌ي زلف
نور در جوهر آن سنگ معبا بينند		خاک پاشان که بر آن سنگ سيه بوسه زنند
چشمه‌ي خضر ز ظلمات مفاجا بينند		از پس سنگ سيه بوسه زدن وقت وداع
در مدينه ملک و عرض معلا بينند		گر به مکه فلک و نور مجزا ديدند
آب خور خاک در حضرت والا بينند		خاکيان جگر آتش زده از باد سموم
که مگس ران وي از شهپر عنقا بينند		مصطفي پيش خلايق فکند خوان کرم
کاين دو را زله ز خوان پايه‌ي طاها بينند		عيسي از چرخ فرود آيد و ادريس ز خلد
ز آن اباها که بر اين خوانچه‌ي دنيا بينند		خاصگان بر سر خوان کرمش دم نزنند
گونه‌ي سگ مگس است آنکه ز سکبا بينند		زعفران رنگ نمايد سر سکباش وليک
طور پاره شده از نور تجلي بينند		عقل واله شده از فر محمد يابند
تن چو نون کز قلمش دور کني تا بينند		عقل و جان چون يي و سين بر در ياسين خفتند
صاع خواهان زکوة آدم و حوا بينند		او گرفته ز سخن روزه و از عيد سخاش
اينت شيران که مدد ز آتش هيجا بينند		شير مردان به حريمش سگ کهفند همه
تا لقاي ملک العرش تعالي بينند		سرمه‌ي ديده ز خاک در احمد سازند
شاخ و برگي است که آن روضه‌ي غرا بينند		حضرت اوست جهاني که شب و روز جهان
داد از آن حضرت دين داور دارا بينند		داد خواهان که ز بيداد فلک ترسانند
بندگان حرمت از اين درگه اعلي بينند		بنده خاقاني و درگاه رسول الله از آنک
حرز بازوش چو الکهف و چو کاها بينند		خاک مشکين که ز درگاه رسول آورده است
پيش سيمرغ خمش طوطي گويا بينند		مصطفي حاضر و حسان عجم مدح سراي
جايش آن به که به خاک عربش جا بينند		گر چه حسان عجم را همه جا جاي دهند
آن نکوتر که در آيينه‌ي بيضا بينند		گر چه در نفت سيه چهره توان ديد وليک
ني از آن روح که در تبت و يغما بينند		لاف از آن روح توان زد که به چارم فلک است
نکبتي کان پشه و باشه ز نکبا بينند		يادش آيد که به شروان چه بلا برد و چه ديد
مردم از بهر عيال آفت اعدا بينند		بس که ديد آفت اعدا ز پي انس عيال
و آن شبانيش هم از بهر صفورا بينند		موسي از بهر صفورا کند آتش خواهي
تا فلک را چو دلش رنگ معزا بينند		به فريب فلک آزرده دلش خوش نکنند
کاستخوان غصه شده در دل خرما بينند		کي توان برد به خرما ز دل کس غصه
به خدا گر شنوند اهل عجم يا بينند		سخنش معجز دهر آمد از اين به سخنان
حسبنا الله و کفي آخر انشا بينند		چو تمسکت به حبل الله از اول ديدند

شب روان چو رخ صبح آينه سيما بينند

تازه های مقالات

بیشترین بازدید هفته