چه سبب سوي خراسان شدنم نگذارند

شاعر : خاقاني

عندليبم به گلستان شدنم نگذارند		چه سبب سوي خراسان شدنم نگذارند
مرغم آوخ سوي بستان شدنم نگذارند		نيست بستان خراسان را چو من مرغي
گر به بازار خراسان شدنم نگذارند		گنج درها نتوان برد به بازار عراق
چون نه خضرم به سر آن شدنم نگذارند		نه نه سرچشمه حيوان به خراسان خيزد
که سوي چشمه‌ي حيوان شدنم نگذارند		چون سکندر من و تحويل به ظلمات عراق
که به هشتم در رضوان شدنم نگذارند		عيسيم منظر من بام چهارم فلک است
گر چه نزد گل و ريحان شدنم نگذارند		همچو عيسي گل و ريحان ز نفس برد همت
به سوي مشرب احسان شدنم نگذارند		چه اسائت ز من آمد که بدين تشنه دلي
با جنابت سوي قرآن شدنم نگذارند		يا جنابي است چنان پاک و من آلوده جبين
که سوي کعبه‌ي ديان شدنم نگذارند		يا من آن پيل غريوان در ابرهه‌ام
که بر افلاک چو شيطان شدنم نگذارند		آري افلاک معالي است خراسان چه عجب
دل ندانست که شادان شدنم نگذارند		من همي رفتم باري همه ره شادان دل
در خراسم که به ايوان شدنم نگذارند		ري خراس است و خراسان شده ايوان ارم
گر چه اين طايفه پرسان شدنم نگذارند		در خراس ري از ايوان خراسان پرسم
سوسن روغنکده مهمان شدنم نگذارند		گردن من به طنابي است که چون گاو خراس
خون شوم باز که انسان شدنم نگذارند		هستم آن نطفه‌ي مضغه شده کز بعد سه ماه
که گه صبح خروشان شدنم نگذارند		از خروسان خراسان چو مني نيست چه سود
خوش فروخندم و خندان شدنم نگذارند		منم آن صبح نخستين که چو بگشايم لب
که به هنگامه‌ي نيسان شدنم نگذراند		نابهنگام بهارم که به دي مه شکفم
چون سزد کز پي درمان شدنم نگذارند		درد دل دارم و درمانش خراسان، ز سران
کوه گيرم که سوي کان شدنم نگذارند		جانم آنجاست به درياي طلب غرقه مگر
که چو آتش به نيستان شدنم نگذارند		گر چو خرگوش کنم پيري و شير چه سود
چه نشينم که به پنهان شدنم نگذارند		بهر فردوس خراسان به در دوزخ ري
مستقيم ره امکان شدنم نگذارند		بازگردم چو ستاره که شود راجع از آنک
که ز غيرت سوي مژگان شدنم نگذارند		باز پس گردم چون اشک غيوران از چشم
چکنم چون سوي سرطان شدنم نگذارند		مشتري‌وار به جوزاي دو رويم به وبال
مي‌رود بوي، گر ايشان شدنم نگذارند		بوي مشک سخنم مغز خراسان بگرفت
گر چه با گوي به ميدان شدنم نگذارند		گوي من صد پي از آن سوي سر ميدان شد
که سوي کعبه‌ي ايمان شدنم نگذارند		فيد بيفايده بينم ري و من فيد نشين
شايد ار بر ره طغيان شدنم نگذارند		روضه‌ي پاک رضا ديدن اگر طغيان است
پس سران بي‌سر و سامان شدنم نگذارند		ور به بسطام شدن نيز ز بي‌ساماني است
بر پي عقرب عصيان شدنم نگذراند		اين دو صادق خرد و راي که ميزان دلند
بر سر شه ره خذلان شدنم نگذارند		وين دل و عقل که پيکان ره توفيقند
کان دو شيرند که سگبان شدنم نگذارند		دارم اخلاص و يقيم کام پرستي نکنم
بر سر منصب ديوان شدنم نگذارند		عقل و عصمت که مرا تاج فراغت دادند
طالب کوره و سندان شدنم نگذارند		منم آن کاوه که تاييد فريدوني بخت
وين دل و عشق به اوطان شدنم نگذارند		دلم از عشق خراسان کم اوطان بگرفت
که بدان مقصد کيهان شدنم نگذارند		از وطن دورم و اميد خراسانم نيست
محرم مهر سليمان شدنم نگذارند		ويحک آن موم جدا مانده ز شهدم که کنون
دو رقيبند که فتان شدنم نگذارند		فتنه از من چه نويسد که مرا دانش و دين
به خراسان سوي اخوان شدنم نگذارند		ترس جاه و غم جان دارم و زين هر دو سبب
جاه و جاني که تن آسان شدنم نگذارند		همه بر جاه همي ترسم و بر جان که مباد
تاج و تختي که مسلمان شدنم نگذارند		هر قلم مهر نبي ورزم و دشمن دارم
گر خلال بن دندان شدنم نگذارند		هم گذارند که گوي سر ميدان گردم
باز پس گشته که باران شدنم نگذارند		آن بخارم به هوا بر شده از بحر به بحر
چون شهاب اختر رخشان شدنم نگذارند		و آن شرارم که به قوت نرسم سوي اثير
باز تبريز به فرمان شدنم نگذارند		گير فرمان ندهندم به خراسان رفتن
نه به مکتب نه به دکان شدنم نگذارند		ز پي آنکه دو جا مکتب و دکان دارم
بو که در راه گروگان شدنم نگذارند		هر چه اندوختم اين طايفه را رشوه دهم
گر نه موران به سر خوان شدنم نگذارند		ناگزير است مرا طعمه‌ي موران دادن

چه سبب سوي خراسان شدنم نگذارند

تازه های مقالات

بیشترین بازدید هفته