صفتي است حسن او را که به وهم در نيايد

صفتي است حسن او را که به وهم در نيايد شاعر : خاقاني روشي است عشق او را که به گفت بر نيايد صفتي است حسن او را که به وهم در نيايد به صفات درنگنجد به خيال در نيايد علم الله اي عزيزان که جمال روي آن بت چو فروغ رويش آيد سپه سحر نيايد چو نسيم زلفش آيد علم صبا نجنبد نشنيده‌اي که کس را ز عدم خبر نيايد ز لبش نشان چه جويي ز دلم سخن چه راني نبود که چشم و گوشم صدف و گهر نيايد چو صدف گشاد لعلش چو سنان کشيد جزعش چه کنم که شاخ بختم ز قضا به بر نيايد ...

چهارشنبه، 3 فروردين 1390

تخمین زمان مطالعه:

موارد بیشتر برای شما

صفتي است حسن او را که به وهم در نيايد

شاعر : خاقاني

روشي است عشق او را که به گفت بر نيايد		صفتي است حسن او را که به وهم در نيايد
به صفات درنگنجد به خيال در نيايد		علم الله اي عزيزان که جمال روي آن بت
چو فروغ رويش آيد سپه سحر نيايد		چو نسيم زلفش آيد علم صبا نجنبد
نشنيده‌اي که کس را ز عدم خبر نيايد		ز لبش نشان چه جويي ز دلم سخن چه راني
نبود که چشم و گوشم صدف و گهر نيايد		چو صدف گشاد لعلش چو سنان کشيد جزعش
چه کنم که شاخ بختم ز قضا به بر نيايد		چه دوم که اسب صبرم نرسد به گرد وصلش
چو درخت زهر کارم بر از او شکر نيايد		چو مدد ز بخت خواهم دل از او غرض نيابد
نه مراست روزگاري که ز بد بتر نيايد		نه وراست اختياري که کم از کمم نبيند
سر و زر نثار ما کن که چنين بسر نيايد		دل و دين فداش کردم به کرشمه گفت ني‌ني
به وفاي او که جانم هم از آن بدر نيايد		اگرم جفا نمايد ز براي خشک جاني
که ز شرم طلعت او مه عيد برنيايد		شب عيد چون درآمد ز در وثاق گفتي
به دو چشم او که جانم بشود اگر نيايد		به نياز گفت فردا پي تهنيت بيايم
سوي فخر دين و دولت شه دادگر نيايد		ز بنفشه‌زار زلفش نفحات عيد الا
که ز نه سپهر چون او ملکي دگر نيايد		شه شه‌نشان منوچهر، افق سپهر ملکت
ز حجاب چار عنصر بدلي بدر نيايد		چه يگانه‌اي است کو را به سه بعد در دو عالم
که زمانه به کندهم که بدان گذر نيايد		که بود عدو که آيد به گذرگه سپاهش
که پلنگ در وي الا ز ره خطر نيايد		چه خطر بود سگي را که قدم زند به جايي
به يقين شناس کنجا پشه‌اي به پر نيايد		بهر آن زمين که عنقا ز سموم پر بريزد
دم اژدها نگيرد پي شير نر نيايد		عدو ابله است ورنه خرد آن بود که مردم
سر ديو برد آري ز فرشته شر نيايد		سلب فرشته دارد سر تيغ شاه و دانم
عدد مرادش افزون ز حد قدر نيايد		همه کام‌ها که دارد ز فلک بيابد ارچه
غذي از دهان به يک ره به سوي جگر نيايد		غذي از جگر پذيرد همه عضوها وليکن
چه زيان که بوالخلافي پي بوالبشر نيايد		چه شده است اگر مخالف سر حکم او ندارد
که شعار دولتت را فلک آستر نيايد		ز جلالت تو شاها نکند زمانه باور
چه گنه تو را که در وي ز وفا اثر نيايد		تو به جاي خصم ملکت ز کرم نه‌اي مقصر
به دو چشم اکمه اندر مدد بصر نيايد		بلي آفرينش است اين که به امتزاج سرمه
که از اين پس آب خوردش بجز از خزر نيايد		سر نيزه‌ي تو خورده قسمي به دولت تو
به سرير خسروان بر چو تو تاجور نيايد		به مصاف سر کشان در چو تو تيغ زن نخيزد
که چو بحر برشماري سخن از شمر نيايد		چو دل تو گفته باشم سخن از جهان نگويم
که به دولت تو هرگز ز فنا ضرر نيايد		به خجستگي عيدت چه دعا کنم که دانم
که زمانه را حريفي ز تو خوبتر نيايد		به هزار دل زمانه به بقا حريف بادت
که به باغ ملک سروي ز تو تازه‌تر نيايد		تو نهال باغ ملکي سر بخت سبز بادت
که جهان آب و گل را به از اين نظر نيايد		نظر سعادت تو ز جهان مباد خالي