سر حد باديه است روان پاش بر سرش

سر حد باديه است روان پاش بر سرش شاعر : خاقاني جان را حنوط کن ز سموم معطرش سر حد باديه است روان پاش بر سرش باد بهشت زاده ز خاک مطهرش گوگرد سرخ و مشک سيه خاک و باد اوست کاندر سموم کرد اثر مشک اذفرش ناف ز مي است کعبه مگر ناف مشک شد عمر دوباره در سفر روح پرورش خونت ريز بي‌ديت مشمر باديه که هست گر بر دمد ز بيخ ز قوم آب کوثرش در باديه ز شمه‌ي قدسي عجب مدار مدهامتان نوشته دو بستان اخضرش از سبزه و ز پر ملايک به هر دوگام هان باديه نگه کن و...

چهارشنبه، 3 فروردين 1390

تخمین زمان مطالعه:

موارد بیشتر برای شما

سر حد باديه است روان پاش بر سرش

شاعر : خاقاني

جان را حنوط کن ز سموم معطرش		سر حد باديه است روان پاش بر سرش
باد بهشت زاده ز خاک مطهرش		گوگرد سرخ و مشک سيه خاک و باد اوست
کاندر سموم کرد اثر مشک اذفرش		ناف ز مي است کعبه مگر ناف مشک شد
عمر دوباره در سفر روح پرورش		خونت ريز بي‌ديت مشمر باديه که هست
گر بر دمد ز بيخ ز قوم آب کوثرش		در باديه ز شمه‌ي قدسي عجب مدار
مدهامتان نوشته دو بستان اخضرش		از سبزه و ز پر ملايک به هر دوگام
هان باديه نگه کن و هان ناقه بنگرش		درياي خشک ديده‌اي و کشتيي روان
از حله‌ها جزيره و از مکه معبرش		درياي پر عجايب وز اعراب موج زن
خوش‌گام‌تر ز زورق مه چار لنگرش		وآن کشتي رونده‌تر از بادبان چرخ
در چار لنگر است روان باد صرصرش		لنگر شکوه باد کند دفع پس چرا
ناقه نگر کجاوه و هم خفته از برش		جوزا سوار ديده نه‌اي بر بنات نعش
ماه دگر سوار شده بر دو پيکرش		اشتر بنات نعش و دو پيکر سوار او
دستارچه کجاوه و ماه مدورش		گيسوي حور و گوي زنخدانش بين بهم
ماه دگر سوار شده بر دو پيکرش		اشتر بنات نعش و دو پيکر سوار او
دستارچه کجاوه و ماه مدورش		گيسوي حور و گوي ز نخدانش بين بهم
اندر شکم دو بچه بمانده محصرش		ماند کجاوه حامله‌ي خوش خرام را
اندر ميان چو تا دو نقط کرده مضمرش		يا بي‌قلم دو نون مربع نگاشته
وز آفتاب چهره چو ميغ مکدرش		و آن ساربان ز برق سراب برنده چشم
از دور دست و پاي نجيبان رهبرش		چون صد هزار لام الف افتاده يک به يک
کوه گران که سير بود روز محشرش		وادي چو دشت محشر و بختي روان چنانک
در چشم سوزني به مثل جسم لاغرش		بلک آن چنان شده ز ضعيفي که بگذرد
هم رقص و هم سماع همه شب ميسرش		چون صوفيانش بارکشي بيش و قوت کم
در وهم نفخ صور همي شد مصورش		هر که از جلاجل و جرس آواز مي‌شنود
گفتي که صد هزار فلک شد مشهرش		صحن زمين ز کوکبه‌ي هودج آنچنانک
چون شب کز آفتاب نهي بر سر افسرش		و آن هودج خليفه متوج به ماه زر
ز آنسان که ره که گفت نکردند باورش		سالي ميان باديه ديدند فرغري
امسال چون فرات روان چند فرغرش		باور کني مرا که بديدم به چشم خويش
جيحون سليل کرد بر آن خاک اغبرش		ظن بود حاج را که مگر آب چشم من
نقش الحجر نمود بر آن کوه و کردرش		يا شعر آبدار من از دست روزگار