خاقانيا به جاه مشو غره غمروار

خاقانيا به جاه مشو غره غمروار شاعر : خاقاني گر خود به جاه بهمن و جمشيدي از قضا خاقانيا به جاه مشو غره غمروار زادند و مرد و کار جهان هم بر آن نوا کاندر جهان چو بهمن و جمشيد صد هزار بود آنچه بود و پشت فلک همچنان دو تا رفت آنچه رفت و روي زمين همچنان نژند نه در نجوم آن خللي آمد از قضا نه در نبات اين بدلي آمد از قدر دور فلک به کار و قرار زمين بجا ما و تو بگذريم و پس از ما بسي بود بند فلک گسسته و جرم زمين هبا و آخر به نفخ صور کند قهر کردگار...

چهارشنبه، 3 فروردين 1390

تخمین زمان مطالعه:

موارد بیشتر برای شما

خاقانيا به جاه مشو غره غمروار

شاعر : خاقاني

گر خود به جاه بهمن و جمشيدي از قضا		خاقانيا به جاه مشو غره غمروار
زادند و مرد و کار جهان هم بر آن نوا		کاندر جهان چو بهمن و جمشيد صد هزار
بود آنچه بود و پشت فلک همچنان دو تا		رفت آنچه رفت و روي زمين همچنان نژند
نه در نجوم آن خللي آمد از قضا		نه در نبات اين بدلي آمد از قدر
دور فلک به کار و قرار زمين بجا		ما و تو بگذريم و پس از ما بسي بود
بند فلک گسسته و جرم زمين هبا		و آخر به نفخ صور کند قهر کردگار
در بحر فکر خاطر دردانه سنج را		اي در برگزيده که غواص کرده‌اي
ذهن تو برگشاد طلسمات گنج را		آن گنج سر به مهر که خاقانيش نهاد
پنجي گرفته از دو طرف نقش پنج را		در حيرتم ز مهره‌ي فکرت که چون بود
فرمود چاشتگه گذري بر کليسيا		چون شاه بازگشت ز ابخاز روز عيد
اسلاميان به کعبه و ما در کليسيا		من بانگ برکشيدم و گفتم که اي دريغ
از ابرهه که پيل کشد جنگ کعبه را		خاقاني ار به باره کشد دست بدتر است
اين نذر کرد و راي زد آهنگ کعبه را		ديگر لب بتان نزند بوسه تا زيد
يا مصحف معظم يا سنگ کعبه را		سوگند مي‌خورد که نبوسد مگر دو جاي
چون درنگرند از کران‌ها		نظاره کنان به روي خوبت
اين است تفاوت نشان‌ها		در روي تو روي خويش بينند
دو شش افتاد چرخ ازرق را		خواجه يک هفته اضطرابي داشت
تا کشد خواجه‌ي مزبق را		رفت و رنگ زمانه پيش آورد
که به حنا کشند زيبق را		زيبقي را به رنگ بايد کشت
دل ز شاهان فارغ است آري مرا		گفتي از شاهان تو را دل فارغ است
منع کرد آن، نيست آزاري مرا		والي ري کز خراسان رفتنم
رخصه بايستي شدن باري مرا		گر شدن ز آن سو کسي را رخصه نيست
نيست با ميران او کاري مرا		من به پيران خراسان مي‌شوم
ز آن که جان بود آرزومندش مرا		من به ري عزم خراسان داشتم
نيک دامن‌گير شد بندش مرا		والي ري بند بر عزمم نهاد
ليک شرم آمد ز فرزندش مرا		از يمين الدين شکايت کردمي
ار ضمير روح مانندش مرا		بس فسادي کافت اخيار شد
در آب شد ز شرمم صد راه زير آب		اي در آبدار تواني ز پيچ و خم
دل گاه زير آتش و تن گاه زير آب		تو چون کتان کاهي و من چون کتان کاه
تو آب زير کاهي و من کاه زير آب		حال من و تو از تو و من دور نيست از آنک
خاک توست اين جوان علم طلب		بشنو اي پير پند خاقاني
علم جان جوي و جان علم طلب		جان علم است فقر و علم تن است
بندگان را هزار آفت‌هاست		به خدائي که در ره عدلش
زندگاني کثيف و نازيباست		که مرا بي‌لقاي خدمت او
گرچه اندر ميان مسافت‌هاست		که به دل پيش خدمتم دايم