اي بلخيک سقط چه فرستي به شهر ما

اي بلخيک سقط چه فرستي به شهر ما شاعر : خاقاني چندين سقاطه‌ي هوس افزاي عقل کاه اي بلخيک سقط چه فرستي به شهر ما جز بر دو گوپيازه‌ي بلخيت دستگاه آئي چو سير کوبه‌ي رازي به...

چهارشنبه، 3 فروردين 1390

تخمین زمان مطالعه:

موارد بیشتر برای شما

اي بلخيک سقط چه فرستي به شهر ما

شاعر : خاقاني

چندين سقاطه‌ي هوس افزاي عقل کاه		اي بلخيک سقط چه فرستي به شهر ما
جز بر دو گوپيازه‌ي بلخيت دستگاه		آئي چو سير کوبه‌ي رازي به بانگ و نيست
کس گوپيازه‌ي تو نيارد به خوان شاه		ديگ هوس مپز که چو خوان مسيح هست
کژ نظمي و قصائد من خوانده چندگاه		بد نثري و رسائل من ديده چند وقت
گوگرد سرخ و مشک سياه من آب و جاه		زرنيخ زرد و نيل کبود تورا ببرد
زرنيخ و نيل را نتوان داشت پيش گاه		آري در آن، دکان که مسيح است رنگرز
وحي ضمير موسوي اعجاز من بخواه		سحر زبان سامري آساي من بخوان
دري بدزد ازين صدف آسمان شناه		عقدي ببند ازين گهر آفتاب کان
ديوانت همچو چشم غزالان شده سياه		موي تو چون لعاب گوزنان شده سپيد
يا در سيه سپيد شب و روز کن نگاه		باري ازين سپيد و سياه اعتبار گير
پس ... نه‌اي و گرچه چو ... کلاه دار		\N
کز دست جهل تو به در ... نهم کلاه		\N
اينجا مسيح و طوبي و آنجا خر و گياه		خاقاني و حقايق طبع تو و مجاز
نانم نداد چرخ، زهي سفله چرخ زه		آبم ببرد بخت، بس اي خفته بخت بخ
لا الطرف لي ينام ولاالجد ينتبه		در خواب رفته بختم و بيدار مانده چشم
حالي چنان که ليس علي‌الخلق يشتبه		چون ماه چار هفته شد ستم به هفت حال
فالنار احرقته و الماء حل به		دل چون قلم در آتش و تن کاغذ اندر آب
من پاي در گل از غم و حسرت چو شتربه		ايام دمنه طبع و مرا طالع است اسد
آزاد را چو کيسه گلو درکشد بزه		از کيسه‌ي کسان منم آزاد دل که آز
از صد هزار گنج روان گنج فقر به		خشنودم از خداي بدين نيتي که هست
گو قالب نياز ممان هرگز و مزه		چون جان صبر در تن همت نماند نيست
از بهر درد دنبه و بهر چراغ په		دولت به من نمي‌دهد از گوسفند چرخ
هرچند کاهل عهد کهان را کنند مه		الحق غريب عهدم و از قائلان فزون
شاخ حيات سوخته و برگ راه نه		بيمار جان رميده برون آمدم ز ري
بر هر در دهي طلبم منزل نزه		شب تا به چاشت راه روم پس به گرمگاه
روز آب چون به من نرسد زان خران ده		بيماري گران و به شب راندن سبک
روز افکند کلاه و زند شب قبا زره		از بيم تيغ خور سفرم هست بعد از آنک
کاين سايه فرش توست فرود آي و سربنه		بر ره چو اسب سايه کند گويدم غلام
و آن موي همچو رشته‌ي تب‌بر به صد گره		از تب چو تار موي مرا رشته‌ي حيات
يک عيبه نظم و نثر که از صد خزينه به		غايب شد از نتيجه‌ي جانم ميان راه
رحمي بکن نتيجه‌ي جان نيز باز ده		يارب چو فضل کردي و جان باز داديم
راه همت زين و آن دربسته به		ديده از کار جهان دربسته به
هفت در بر دوستان دربسته به		دوستان از هفت دشمن بدترند
روزن چشم از جهان دربسته به		دل گران بيماريي دارد ز غم
از چنين خوردن دهان دربسته به		پشت دست از غم به دندان مي‌خورم
دل فروشان را دکان دربسته به		چون به صد جان يک‌دلي نتوان خريد
ديدهاي ديده‌بان دربسته به		منقطع شد کاروان مردمي
چشم دل زين خاکدان دربسته به		خاک بيزان هوس بي‌روزي‌اند
تا بماند سر، زبان دربسته به		از زبان در سر شدي خاقانيا
بي‌خودان را به خودپرست مده		راز دارم مرا ز دست مده
اين چنين نجده را شکست مده		نجده ساز از دل شکسته‌دلان
صيد بدهي رواست، شست مده		شست تو همت است و صيد تو مال
به کسي کز گزند رست مده		مهره‌ي مار بهر مار زده است
کيميا را به خاک پست مده		عافيت کيمياست دولت خاک
شو کليدش به هرکه هست مده		گنج معني توراست خاقاني
دستگه يافتي ز دست مده		پايگه يافتي، به پاي مزن
به سگان ده، به هم نشست مده		ميده تنها توراست تنها خور
تيغ عقلي به دست مست مده		شمع غيبي به پيش کور مسوز
زين کاسه‌ي سرنگون پيروزه		زهر است مرا غذاي هر روزه
صد ساله غم است شرب يک روزه		وز دهر سياه کاسه در کاسم
از کيسه‌ي او خطاست دريوزه		دهر است کمينه کاسه گرداني
مستسقي را چه راحت از کوزه		در کوزه نگر به شکل مستسقي
دريوزه نشايد از در يوزه		از چرخ طمع ببر که شيران را
نگشايد جز به خون دل روزه		خاقاني صبح خيز، هر شامي
در ماتم دوستان دل سوزه		بر تن ز سرشک جامه‌ي عيدي

اي بلخيک سقط چه فرستي به شهر ما

مقالات مرتبط

تازه های مقالات

بیشترین بازدید هفته