چو گل ديدي، گه آشفتن تست | | بيا بلبل که وقت گفتن تست |
کزين پس راستي در گفتن تست | | به عشق روي گل قولي همي گوي |
جوابي داد کاين صنعت فن تست | | مرا بلبل به صد دستان قدسي |
کنون هنگام گوهر سفتن تست | | من اندر وصف گل درها بسفتم |
بگو آخر نه وقت خفتن تست | | به وصف حسن جانان چند بيتي |
چنين ابريز پاک از معدن تست | | حديث شاعران مغشوش و حشوست |
بهار آمد گه اشکفتن تست | | الا اي غنچهي در پوست مانده |
که چندين خار در پيرامن تست | | گل انداما! از آن روي از تو دورم |
شهيد غمزهي مردافگن تست | | تويي غازي که صد چون من مسلمان |
که نور چشمم از پيراهن تست | | من آن يعقوب گريانم ز هجرت |
وليکن خوشه چين خرمن تست | | مه ارچه دانهها دارد ز انجم |
نداري صبر و شعرت شيون تست | | تو اي عاشق مصيبت دار شوقي |
چراغي، آب چشمت روغن تست | | چو شمع اشکي همي ريز، و همي سوز |
حيوة جان تو در مردن تست | | ولي تا زندهاي جانت بکاهد |
که هر روزش نظر در روزن تست | | چه بندي در به روي آفتابي |
درين پستي، که بالا مسکن تست | | چه باشي چون زمين اي آسماني! |
تو خاشاکي و دنيا گلخن تست | | چو در گلزار عشقت ره ندادند |
نهان شو زو که شيطان رهزن تست | | درين ره گر ملک بيني، پري وار |
به يزدان کن ملک اهريمن تست | | چو انسان ميتوان سوگند خوردن |
درين ره هر چه بيني دشمن تست | | چنين تا باريابي بر در دوست |
که همتهاي مردان جوشن تست | | بزن شمشير غيرت زان مينديش |
تو را ظن آنکه جاني در تن تست | | نکو رو يوسفي داري تو در چاه |
خلاصش کن که در وي بيژن تست | | کمند رستمي اندر چه انداز |
از آن پس کام شيران مامن تست | | تو در خوف از خودي، از خود چو رستي |
وگرنه خون تو در گردن تست | | سر اندر دام اين عالم مياور |
که ياد آورد طبع کودن تست | | دل کس زين سخن قوت نگيرد |
به شمشيري که از نرم آهن تست | | ز دشمن مملکت ايمن نگردد |