ما چو صبح از راست گفتاري علم در عالميم

ما چو صبح از راست گفتاري علم در عالميم شاعر : صائب تبريزي محرم آيينه‌ي خورشيد از پاس دميم ما چو صبح از راست گفتاري علم در عالميم ما درين بستانسرا گويا که نخل ماتميم دست افسوس است برگ ما و بار دل ثمر اي بهشت عاشقان، آخر نه ما هم آدميم؟ مدتي آدم گل از نظاره‌ي فردوس چيد هم ز يکديگر جدا افتاده و هم با هميم در ته يک پيرهن، چون بوي گل با برگ گل ورنه ما آماده‌ي فاني شدن چون شبنميم برنمي‌آيد ز ابر آن آفتاب بي‌زوال ما چو گندم سينه چاک از انفعال آدميم...