در هر خم زلف او گمراه مسلماني | | ترسا بچهاي، شنگي، شوخي، شکرستاني |
وز ناز و دلال او واله شده هر جاني | | از حسن و جمال او حيرت زده هر عقلي |
وز زلف دلاويزش آويخته هر جاني | | بر لعل شکر ريزش آشفته هزاران دل |
زنار سر زلفش دربند هر ايماني | | چشم خوش سرمستش اندر پي هر ديني |
وز معجزهي موسي زلفش شده ثعباني | | بر مائدهي عيسي افزوده لبش حلوا |
صد معجزهي عيسي بنموده به برهاني | | ترسا به چهاي رعنا، از منطق روحافزا |
چشمش ز سيه کاري برده دل کيهاني | | لعلش ز شکر خنده در مرده دميده جان |
بهر چه بود دلها هر لحظه به دستاني؟ | | عيسي نفسي، کز لب در مرده دمد صد جان |
بگماشته از غمزه هر گوشه نگهباني | | تا سير نيارد ديد نظارگي رويش |
از هر نظري تيري وز هر مژه پيکاني | | از چشم روان کرده بهر دل مشتاقان |
هر کس که بديد او را واله شد و حيراني | | از دير برون آمد از خوبي خود سرمست |
زاهد هم اگر ديدي رهبان شدي آساني | | شماس چو رويش خورشيد پرستي شد |
خورشيد پرستيدي، در دير، چو رهباني | | ور زانکه به چشم من صوفي رخ او ديدي |
چشمم گهرافشان شد، طبعم شکرستاني | | ياد لب و دندانش بر خاطر من بگذشت |
خاري چه محل دارد در پيش گلستاني؟ | | جان خواستم افشاندن پيش رخ او دل گفت: |
کي پاي نهد، حاشا، بر مور سليماني؟ | | گر خاک رهش گردم هم پا ننهد بر من |
زيرا که سليمان شد فرماندهي ديواني | | زين پس نرود ظلمي بر آدم ازين ديوان |
در وصف جمال او پرداخته ديواني | | نه بس که عراقي را بيني تو ز نظم تر |