| غم دشوار تو آسان نگردد | | اگر دردت دواي جان نگردد |
| اگر هم درد تو درمان نگردد | | که دردم را تواند ساخت درمان |
| که بر من درد صد چندان نگردد | | دمي درمان يک دردم نسازي |
| که دايم بي سر و سامان نگردد | | که يابد از سر زلف تو مويي |
| که همچون چرخ سرگردان نگردد | | که يابد از سر کوي تو گردي |
| که جانش مست جاويدان نگردد | | که يابد از مي عشق تو بويي |
| که جز در آسمان جان نگردد | | ندانم تا چه خورشيدي است عشقت |
| که تا جان فاني جانان نگردد | | دلا هرگز بقاي کل نيابي |
| نيابد قرب تا قربان نگردد | | يقين ميدان که جان در پيش جانان |
| که بر تو عمر تو تاوان نگردد | | اگر قربان نگردد نيست ممکن |
| اگر خورشيد تو رخشان نگردد | | چو خفاشي بميري چشم بسته |
| به گل خورشيد تو پنهان نگردد | | اگر آدم کفي گل بود گو باش |
| چنان جايي کسي حيران نگردد | | در آن خورشيد حيران گشت عطار |