اگر خواهي که يابي روشنايي | | دلا در راه حق گير آشنايي |
مينديش آن زمان تا خود کجايي | | چو مست خنب وحدت گشتي اي دل |
مشو غافل همي زن دست و پايي | | در افتادي به درياي حقيقت |
تو ميدان آن نفس از خود برايي | | وگر نفس و هوا عقلت ربايد |
کشي در چاه محنتها بلايي | | وگر همچون که يوسف خود پسندي |
به هر آتش که خود خواهي درآيي | | چو ابراهيم بتبشکن بينديش |
به بند سوزن اي مسکين چرايي | | تبرا کن دل از هستي چو عيسي |
درين ره گر بورزي پارسايي | | شوي بر طور سينا همچو موسي |
به نزد اهل دل تا بر سر آيي | | برو عطار مسکين خاک ره شو |