کردي اي اعطار بر عالم نثار

کردي اي اعطار بر عالم نثار شاعر : عطار نافه‌ي اسرار هر دم صد هراز کردي اي اعطار بر عالم نثار وز تو در شورند عشاق جهان از تو پر عطرست آفاق جهان گه نواي پرده‌ي عشاق زن گه دم عشق علي الاخلاق زن عاشقان را دايم اين سرمايه داد شعر تو عشاق را سرمايه داد منطق الطير و مقامات طيور ختم شد بر تو چو بر خورشيد نور جان سپر زار و بدين ديوان درآي از سر دردي بدين ميدان درآي بل که شد هم نيز ميدان ناپديد در چنين ميدان که شد جان ناپديد روي ننمايد...

شنبه، 6 فروردين 1390

تخمین زمان مطالعه:

موارد بیشتر برای شما

کردي اي اعطار بر عالم نثار

شاعر : عطار

نافه‌ي اسرار هر دم صد هراز		کردي اي اعطار بر عالم نثار
وز تو در شورند عشاق جهان		از تو پر عطرست آفاق جهان
گه نواي پرده‌ي عشاق زن		گه دم عشق علي الاخلاق زن
عاشقان را دايم اين سرمايه داد		شعر تو عشاق را سرمايه داد
منطق الطير و مقامات طيور		ختم شد بر تو چو بر خورشيد نور
جان سپر زار و بدين ديوان درآي		از سر دردي بدين ميدان درآي
بل که شد هم نيز ميدان ناپديد		در چنين ميدان که شد جان ناپديد
روي ننمايد ترا گردي درو		گر نيايي از سر دردي درو
گر زني گامي همه بر کام زن		در ازل درد تو چون شد گام زن
کي شود زنده دل مبهوت تو		تا نگردد نامرادي قوت تو
در دو عالم داروي جان درد تست		درد حاصل کن که درمان درد تست
از سر شعر و سر کبري نگاه		در کتاب من مکن اي مرد راه
تا ز صد يک درد داري باورم		از سر دردي نگه کن دفترم
کز سر دردي کند اين را نگاه		گوي دولت آن برد تا پيشگاه
درد بايد، درد و کارافتادگي		در گذر از زاهدي و سادگي
هرک درمان خواهد او جانش مباد		هرکرا درديست درمانش مباد
تشنه‌اي کو تا ابد نرسد به آب		مرد بايد تشنه و بي‌خورد و خواب
از طريق عاشقان گردي نيافت		هرک زين شيوه سخن دردي نيافت
وانک اين دريافت برخوردار شد		هرک اين را خواند مرد کار شد
اهل معني مرد اسرار من‌اند		اهل صورت غرق گفتار من اند
خاص را داده نصيب و عام را		اين کتاب آرايش است ايام را
خوش برون آمد جوابش از حجاب		گر چو يخ افسرده‌اي ديد اين کتاب
زانک هر دم بيشتر بخشد نصيب		نظم من خاصيتي دارد عجيب
بي‌شکي هر بار خوشتر آيدت		گر بسي خواندن ميسر آيدت
جز به تدريجي نيفتد پرده باز		زين عروس خانگي در خدر ناز
در سخن ننهد قلم بر کاغذي		تا قيامت نيز چون من بي‌خودي
ختم شد بر من سخن اينک نشان		هستم از بحر حقيقت درفشان
کي پسندد آن ثنا از من کسي		گر ثناي خويشتن گويم بسي
زانک پنهان نيست نور بدر من		ليک خود منصف شناسد قدر من
خود سخن دان داد بدهد بي‌شکي		حال خود سر بسته گفتم اندکي
گر نمانم تا قيامت مانده‌ام		آنچ من بر فرق خلق افشانده‌ام
ياد گردم، بس بود اين يادگار		در زفان خلق تا روز شمار
کم نگردد نقطه‌ي زين تذکره		گر بريزد از هم اين نه دايره
پس براندازد ز پيش او حجاب		گر کسي را ره نمايد اين کتاب
در دعا گوينده را گو ياد دار		چون به آسايش رسد زين يادگار
ياد داريدم به خود اي دوستان		گل فشاني کرده‌ام زين بوستان
کرد لختي جلوه و بگذشت زود		هر يکي خود را در آن نوعي که بود
جلوه دادم مرغ جان بر خفتگان		لاجرم من نيز همچون رفتگان
يک نفس بيدار دل گردد بر از		زين سخن گر خفته‌اي عمري دراز
منقطع گردد غم و تيمار من		بي‌شکي دايم برآيد کار من
تا جهاني را چو شمع افروختم		بس که خود را چون چراغي سوختم
شمع خلدي تا که از دود چراغ		همچو مشکاتي شد از دودم دماغ
زاتش دل بر جگر آبم نماند		روز خوردم رفت، شب خوابم نماند
چند گويي، تن زن و اسرار جوي		با دلم گفتم که اي بسيار گوي
مي بسوزم گر نمي‌گويم سخن		گفت غرق آتشم عيبم مکن
چون توانم بود يک ساعت خموش		بحر جانم مي‌زند صد گونه جوش
خويش را مشغول مي‌دارم بدين		بر کسي فخري نمي‌آرم بدين
چند گويم چون نيم من مرد اين		گرچه از دل نيست خالي درد اين
کار مردان از مني پالودگيست		اين همه افسانه‌ي بيهودگيست
زوچه آيد چون سخن فرسوده شد		دل که او مشغول اين بيهوده شد
زين همه بيهوده استغفار کرد		مي ببايد ترک جان نهمار کرد
جان فشاندن بايد و خاموش بود		چند خواهي بحر جان در جوش بود

کردي اي اعطار بر عالم نثار

تازه های مقالات

بیشترین بازدید هفته