شهید حسین لشکری از ولادت تا شهادت

شهید سرلشگر آزاده حسین لشکری در روز بیستم اسفند سال 1331 در روستای ضیاء آباد از توابع شهرستان تاکستان استان قزوین دیده به جهان گشود. دوره تحصیلات ابتدایی را در زادگاهش به پایان رساند. برای ادامه تحصیل به قزوین رفت. حسین در سال 1350 پس ار دریافت دیپلم برای خدمت سربازی به لشکر 77 خراسان پیوست، و دیری نپایید که با درجه گروهبان سومی در رزمایش مشترک نیروی زمینی و هوایی حضور یافت. در پی این حضور و آشنایی با خلبانان شرکت کننده در رزمایش، شور و شوق خلبانی و پرواز سراسر وجود این جوان روستایی را فرا گرفت. با این وصف حسین پس از پایان دوره سربازی در آزمون این دانشکده خلبانی شرکت کرد و با موفقیت به استخدام نیروی هوایی ارتش جمهوری اسلامی ایران درآمد. شهید حسین لشکری در سال 1354 پس از گذراندن دوره آموزش پرواز در داخل کشور، برای تکمیل دوره خلبانی به آمریکا اعزام شد و پس از گذشت دو سال با درجه ستوان دومی به ایران بازگشت و به عنوان خلبان هواپیمای شکاری «اف 5» در پایگاه هوایی تبریز مشغول به خدمت شد. ولی گسترش دامنه تجاوزگری های رژیم بعث عراق به پاسگاه های مرزی جنوب و غرب کشورمان، این شهید بزرگ برای دفاع از تمامیت ارضی میهن اسلامی به پایگاه هوایی دزفول منتقل گردید.
در یکی از روزهای گرم شهریور سال 1359 و فصل برداشت انگور در دشت ضیاء آباد قزوین، شهید حسین لشکری سرگرم کمک به پدرش بود که ناگهان از پایگاه هوایی دزفول تلگرام مهم و فوری به دست او رسید که با خواندن متن آن اطلاع یافت که نیروی هوایی او را احضار کرده است. با این وصف با همسرش در تهران تماس گرفت. جریان تلگراف را به آگاهی او رساند. در این تلگراف تصریح شده بود که بر اثر شدت حملات عراق به مناطق مرزی جنوب و غرب کشور، پایگاه دزفول به حالت آماده باش کامل درآمده است. حسین بلافاصله به تهران بازگشت و از همسرش خواست نظر به اینکه هوای دزفول بسیار گرم است و فرزندشان علی اکبر چهار ماه سن دارد، شایسته است برای مدتی در تهران در کنار خانواده اش بماند. همسرش از او خواست هرگاه اوضاع مساعد شد، آن ها را به دزفول منتقل نماید.
حسین گفت: به امید خدا ظرف 15 روز آینده به تهران برمی گردم!
اما گویا به حسین الهام شده بود که تا سالیان دراز آن ها را نبیند. به ذهن او رسید به همسرش وصیت کند، به چهره همسر جوانش که فقط یک سال و چهارماه از زندگی مشترکشان گذشته بود خیره شد. اما پس از توکل به خداوند قادر متعال کمی مکث کرد و گفت: دوست دارم اگر هر زمان اتفاقی برای من افتاد، مسئله را شجاعانه تحمل کنید!
بیدرنگ اشک از چشمانش همسرش جاری شد و حسین یک بار دیگر به سراغ علی اکبر رفت و او را بوسید و سعی کرد چهره معصوم او را برای همیشه به خاطر بسپارد!
هر اندازه گرمای شهریور فزونی می یافت، فضای ابرهای تیره که بر مزهای ایران و عراق سایه افکنده بود، بیشتر رو به تیرگی می رفت. تا اینکه صدام معدوم در روز 26 شهریور 1359 طی نطقی در مجلس عراق، قرارداد سال 1975 الجزایر بین دو کشور را به طور یک جانبه لغو کرد. او متن قرارداد مزبور را در برابر دوربین تلویزیون پاره، و هشدار داد که ایران حق کشتیرانی در اروند را ندارد و عراق حاکمیت نظامی خود را بر این آبراه اعمال خواهد کرد. در پی سخنان صدام ارتش عراق در مناطق مهران و قصر شیرین و همچنین پاسگاه های برزگان، سوبله، صفریه، رشیدیه، طاووسیه، دو برج و فکه عملیات تجاوزکارانه انجام داد. که با واکنش سریع و به موقع خلبانان جان برکف پایگاه هوایی دزفول مواجه شد. هواپیماهای جنگنده و بمب افکن ارتش جمهوری اسلامی ایران با حمله به مواضع نیروهای متجاوز بعثی تا اندازه ای مانع پیشروی آنها شدند. شهید لشکری درهمان روز به فرماندهی پایگاه اعلام آمادگی کرد تا در عملیات هوایی علیه متجاوزان بعثی وارد عمل شود.
آنگاه حسین صبح پنجشنبه برای آخرین بار از دزفول با هسمرش تماس گرفت تا حال علی را جویا شود و با او خداحافظی کند. هنگام این گفت و گوی تلفنی، اشک سراسر وجود همسر جوان را فراگرفت، و دست علی اکبر چهارماهه را در درست گرفت و او را نوازش داد. آشوب و دلهره نسبت به سرنوشت همسرش او را به شدت نگران کرده بود. هرچه از او خواهش کرد تا با آمدن او به دزفول موافقت کند، اما او نپذیرفت که همسر به دزفول برود. آن شب کلافه بود و دلشوره داشت و به همین دلیل چشمان او به خواب نمی رفتند.

آخرین عملیات هوایی شهید لشکری

حسین لشکری بامداد روز پنجشنبه با صدای زنگ ساعت از خواب برخاست و پس از اقامه فریضه نماز، لباس خلبانی بر تن کرد و به گردان پرواز رفت. او همراه سرگرد ورتوان برگه مأموریت را باز کرده و هر دو برای هماهنگی به اتاق توجیه رفتند. لشکری پیشنهاد کرد که هنگام ورود به خاک عراق در ارتفاع پایین پرواز کنند و با فاصله هدف را رد کرده و هنگام بازگشت به خاک خودمان اهداف مورد نظر را مورد حمله قرار دهند. ولی سرگرد ورتوان که فرماندهی عملیات را به عهده داشت این پیشنهاد را نپذیرفت و قرار شد در ارتفاع هشت هزار پایی و با سرعتی حدود 900 کیلومتر در ساعت عملیات آغاز شود. هر دو پس از توجیه لازم به اتاق تجهیزات پروازی رفتند، و خود را برای پرواز آماده کردند هواپیمای فانتوم لشکری مسلح به راکت بود و لیدر او ورتوان بمب رها می کرد. پس از بازدید از هواپیما از نظر فنی، فرم صحت دو فروند هواپیما را امضا کرده و به مکانیسین پرواز دادند و لحظاتی بعد هر دو هواپیما سینه آسمان را شکافتند.
در آن بامداد لشکری و سرگرد ورتوان دومین دسته پروازی پایگاه دزفول بودند که در خاک عراق به عملیات رفته بودند. دسته او با حملاتی که انجام داد، پدافند موشک عراق را هوشیار کرد. لذا به محض عبور آن دو هواپمیا از مرز نقطه هدف را شناسایی کردند. گرد و غبار ناشی از شلیک توپخانه عراق وجود هدف را مشخص کرده بود. هر دو برای شیرجه آماده بودند. در پناه تپه ای چندین دستگاه تانک و نفربر استتار شده بودند. لشکری از لیدر پرواز اجازه زدن هدف را می گیرد. قرار بود هر دو به صورت ضربدری از چپ و راست یکدیگر را رد کرده و هدف ها را منهدم نمایند. لشکری زاویه مخصوص راکت را به هواپیما داد و نشان دهنده مخصوص را روی هدف تنظیم کرد. ولی ناگهان هواپیما تکان شدیدی خورد و حسین لشکری فرمان کنترل را از دست داد. نمی دانست چه بر سر هواپیما آمده است. کوشید هواپیما را که در حال پایین آمدن بود کنترل کند. او در وصف آن حادثه می گوید: «به هر نحو توسط پدال ها سکان افقی هواپیما را به سمت هدف هدایت کردم. در این لحظه ارتفاع هواپیما به شش هزار پا رسیده بود. چراغ هشدار دهنده موتور مرتب اخطار می داد. شاسی پرتاب راکت ها را رها کردم. در یک لحظه 76 راکت روی هدف ریخته شد و جهنمی از آتش زیر پایم ایجاد کرد. از این که هدف را با موفقیت نشانه گیری و بمباران کردم بسیار خوشحال بودم. ولی می دانستم با وضعیتی که برای هواپیما پیش آمده قادر به بازگشت نیستم. در حالی که دست چپم روی دسته گاز موتور بود دست راستم را به سمت دکمه ایجکت بردم. دماغ هواپیما در حال شیرجه بود و هر لحظه زمین جلوی چشمانم بزرگتر می شد. تصمیم نهایی را گرفتم و با گفتن شهادتین دسته ایجکت را کشیدم و از این راه به بعد دیگر چیزی یادم نیست.»

شهید لشکری اولین اسیر نیروی هوایی

شهید لشکری از روز شنبه 22 شهریور که وارد پایگاه شکاری دزفول شد تا روز پنج شنبه که به اسارت دشمن بعثی درآمد، جمعاً 12 پرواز عملیاتی انجام داده بود. معمولاً چنین مأموریت های حساسی را خلبانان رده های بالاتر مثل سرهنگ یا سرگرد هوایی انجام می دادند، اما او با اصرار زیاد موفق شد اجازه این مأموریت را بگیرد. شهید لشکری در این باره گفته است: «چون این مأموریت برای من یک غرور ملی و دینی بود که بتوانم به سهم خودم جواب دشمن را بدهم. به فاصله چند دقیقه بعد از گروه ما، یک گروه بلافاصله بعد از آن هم گروه دیگری مأموریت پروازی به نزدیکی های همان منطقه را داشتند. با این حال جلسه توجیه عملیاتی ما به دلیل عدم آشنایی لیدر پروازی به منطقه چند دقیقه بیشتر به طول انجامید و ما هم که گروه یکم بودیم بعد از دو گروه دیگر پرواز را آغاز کردیم و این یعنی هوشیاری دشمن و کسب آمادگی لازم برای دفاع».
وقتی چشمانش را باز کرد همه چیز تیره و تار بود. به زحمت می دید که سربازان مسلح عراقی به صورت نیم دایره او را محاصره کرده اند. دست ها را بالابرد تا دشمن بفهمد که اسلحه ندارد و تسلیم است. ستوانی به او نزدیک شد و دستش را گرفت و کمک کرد تا چتر و جی سوت را از خودش جدا کند. (جی سوت، لباس مخصوصی است که نوسانات فشار هوا را برای خلبان کنترل می کند). دود غلیظی همراه شعله از پشت تپه هوا بلند بود و لاشه هواپیما دقیقاً روی هدف افتاده بود و با بنزین زیادی که داشت منطقه وسیعی را به آتش کشیده بود. این تجهیزات عراقی ها بود که در آتش خاکستر می شد. لشکری با نگاه به این صحنه لبخند رضایتی به لب آورد و به آسمان خیره شد. گویی از خدای خود برای این پیروزی تشکر می کرد. عراقی ها اولین اسیرشان را گرفته بودند و با تیراندازی هوایی و هلهله ابراز شادی می کردند. سرابازان عراقی چشمان حسین را بسته و سوار خودروی نظامی کردند. کم کم بدنش سرد می شد و درد ناشی از پریدن از هواپیما آشکار می شد. بند چتر در حال بیهوشی پوست گردن او را کنده بود. باز بیهوش شد. وقتی چشم باز کرد، یک دکتر عراقی را در بیمارستان دید به انگلیسی به او می گوید: تو سالم هستی، ما با اشعه ایکس بدنت را آزمایش کردیم، فقط کوفتگی دارید که آن هم خوب می شود.

آغاز شکنجه و بازجویی حسین لشکری

بعد از معاینات پزشکی نوبت بازجوها رسید. دست و پای حسین را محکم به تخت بیمارستان بستند. چند سرهنگ اطراف او نشستند و مرتب از او سؤال می کردند: کجا را بمباران کردی؟ چرا بمباران کردی؟ حسین از درد به خود می پیچید و توانایی این که سرو گردنش را برگرداند نداشت. بازجوها ناتوانی پاسخگویی او را درک کرده بودند و برای مدتی از اتاق بیرون رفتند ولی حسین در آن حال به همسر و پسرش فکر کرد. چه قدر دل او برای آن ها تنگ شده بود.
ساعت 9 بامداد روز جمعه 28 شهریور سرهنگی از ستاد نیروی هوایی به منزل همسر شهید لشکری زنگ زد و آدرس منزل را خواست. پس از گذشت مدتی وارد منزل آنان شد و خبر اسارت حسین لشکری را به اطلاع همسر رساند و اظهار داشت که مقام های نیروی هوایی می کوشند از طرق سیاسی او را به کشور بازگردانند. سپس شهید فکوری فرمانده وقت نیروی هوایی با همسر شهید لشکری تماس گرفت و ضمن توصیه به صبر و بردباری، اطلاع داد که هواپیمای سی 130 برای انتقال او به دزفول به منظور انتقال لوازم منزل شان به تهران آماده پرواز است. از آن به بعد برای یک زن هجده ساله و یک کودک هشت ماهه فقط تنهایی بود!
صبح روز چهارم اسارت، افسران عراقی دوباره چشمان حسین را بسته و با خودرو به محل جدیدی بردند. او را وارد اتاقی کردند و باز هم همان سؤال های تکراری را پرسیدند. وقتی از جواب گرفتن مأیوس شدند، شکنجه را شروع کردند. ابتدا به بدنش برق وصل کردند. احساس می کرد همه استخوان های بدنش از هم جدا می شوند. او اولین خلبان ایرانی بود که به اسارت درآمده بود و عراقی ها می خواستند قدرت تحمل شکنجه خلبانان ایرانی را بیازمایند، کوشیدند به هر نحو ممکن لشکری را به حرف دربیاورند. پس از اینکه شکنجه به وسیله برق جواب نداد، پای های او را محکم بستند، و شروع به فلک کردن او با کابل کردند. به قدری او را فلک کردند تا از حال رفت و بی هوش شد.
وقتی به هوش آمد دید در سلولی بسیار کثیف که دیوارهای خون آلود دارد افتاده، کمی بعد یک نقشه با مقیاس بزرگ ایران به همراه خودکار از دریچه به درون سلول انداختند، و نگهبان با صدای بلند به او گفت: سرگرد دستور داده هرچه فرودگاه و پایگاه و باند پروازی دارید روی نقشه مشخص کن! تا یک ساعت دیگر می آیم آن را می برم. خودکار و نقشه را به کناری انداخت و به فکر فرو رفت...
آنجا حسین لشکری به یاد دوران آموزشی افتاد. استادان گفته بودند که در اسارت نباید دروغ گفت. فقط به چهار یا پنج سؤال مربوط به نام درجه، نوع هواپیما و پایگاهی که از آن پرواز کرده جواب داده می شود. از آن پس هر بار که بازجویان به سراغ او می آمدند، به جز همان سؤال های اولیه، به پرسش های آن ها جواب نمی داد و می گفت: «من خلبانی هستم که به تازگی کارم را شروع کرده ام. پرسش هایی را که مطرح می کنید، به من مربوط نمی شود.»
روزی در یکی از جلسات بازجویی، سرهنگ عراقی از حسین لشکری پرسید، ارتش ما می تواند تا دو سال آینده بدون کمک خارجی به جنگ ایران ادامه دهد... ارتش شما چطور؟
لشکری پاسخ دندان شکنی به سرهنگ عراقی داد، و با افتخار به او گفت: ‌«ارتش ما تا هر وقت که نیاز باشد می تواند مقاومت کند.
این پاسخ خشم سرهنگ عراقی را برانگیخت و دوباره از حسین پرسید:
رابطه مردم ایران با (امام) خمینی چگونه است؟ مردم برای براندازی رژیم کنونی ایران به چه چیزی امیدوارند؟
حسین باز هم پاسخ قاطعی داد که افسر بازجو را شگفت زده کرد. او چنین گفت: «این مردم بودند که نظام جمهوری اسلامی را انتخاب کردند و برای حفظ آن مقاومت می کنند.»
این بار سرهنگ مزبور نتوانست جلوی خشم خود را بگیرد و لگد محکمی به پهلوی حسین زد.
اینگونه بازجویی ها بارها تکرار شد. ولی بازجو های عراقی هر بار سرافکنده تر از گذشته به دفتر کارشان باز می گشتند.
سه روز به همین شکل گذشت. روزی دیگر نگهبان زندان وارد سلول شد و حسین را به اتاق مدیر زندان دعوت کرد. او سرگردی تحصیل کرده و آشنا به زبان انگلیسی بود. به نقشه ایران نگاه کرد و به حسین گفت: هیچ کدام از پایگاه های هوایی تان را مشخص نکرده اید؟
لشکری جواب داد: برابر مقررات کوانکسیون ژنو شما فقط می توانید چهار یا پنج سؤال درباره هویت، درجه، هواپیما، پایگاه و فرمانده پایگاه از من بپرسید.
سرگرد با آرامش سیگاری به حسین تعارف کرد و از کشوی میز خود نقشه ای درآورد. لشکری با نگاه به آن مبهوت ماند. تمام پایگاه های نیروهای هوایی ایران با رنگ های مختلف روی نقشه نشانه گذاری شده بود. ارتفاع و سمتی را که یک خلبان برای رسیدن به پایگاه نیاز داشت، بنزین مصرفی، سمت باد و سرعت مورد نیاز به صورت دقیق و مرتب مشخص شده بود. از نظر پروازی و ناوبری نقشه کاملی بود و این برای خلبانان عراقی یک امتیاز بزرگ به حساب می آمد.
سرگرد با غرور و تکبر لبخند می زد، به لشکری نزدیک شد و به او گفت: ما اطلاعات بیشتری در مورد نیروهای مسلح شما داریم و هر وقت بخواهیم از آن استفاده می کنیم. ناگهان خاطره کودتای نافرجام ژنو و سروان نعمتی خائن که از ایران گریخت و به عراق پناهنده شد، به ذهن شهید حسین لشکری جلوه گر شد.

حمله سراسری ارتش عراق و واکنش نیروهای کشورمان

ساعت 13 روز 31 شهریور سال 1359 مصادف با 22 سپتامبر سال 1980 ده ها هواپیمای جنگنده و بمب افکن عراقی به حریم هوایی جمهوری اسلامی ایران تجاوز کرده و مراکز نظامی و مناطق مسکونی چند شهر بزرگ کشورمان را بمباران کردند. ساعت 16 همان روز نیروی زمینی عراق در قالب دو لشکر مکانیزه و زرهی در غرب دزفول وارد عملیات شد. یکان تیپ 17 زرهی عراق تا پایان روز 31 شهریور خود را به دامنه های غربی ارتفاعات حمرین رساند و با استفاده از تاریکی شب از آن عبور کرده و در ساعت 5/30 بامداد اول مهر پاسگاه مرزی منطقه را به تصرف خود درآورده و همه افراد آن را شهید کرده یا به اسارت درآورد. در همان حال یگان دیگری از تیپ 17 زرهی به پاسگاه چم سری و نهر عنبر که در غرب رودخانه دو برج قرار دارد حمله کرده و آن را به تصرف خود درمی آورد.
در آن شرایط حساس و سرنوشت ساز، نیروی هوایی ارتش جمهوری اسلامی ایران تنها پشتیبان فعال برای سایر نیروهای سطحی ایران در سایر مناطق نبرد بوده و به همین دلیل درخواست پشتیبانی از نیروی هوایی هر لحظه افزایش می یافت. از اولین حمله هوایی دشمن در عصر 31 شهریور دو ساعت نگذشته بود که خلبانان و جان بر کف نیروی هوایی کشورمان پایگاه مهم هارون الرشید، در شرق بغداد و الشعیبیه درغرب بصره را به شدت بمباران کردند و صدمات جبران ناپذیری به آن دو پایگاه وارد آوردند.
در اولین ساعات بامداد روز یکم مهرماه سال 1359 با به پرواز درآمدن 140 فروند هواپیمای جنگنده و بمب افکن نیروی هوایی و هدف قرار دادن پایگاه های نظامی و مراکز نیروی هوایی عراق، درسی فراموش نشدنی به دشمن متجاوز دادند. در این عملیات جای سرتیپ حسین لشکری خالی بود که در سلول انفرادی خود گاهی صدای انفجارها و عبور هواپیماها و آژیر قرمز اعلام خطر را می شنید. در همان حال آرزو می کرد سوار بر هواپیمای «اف 5» خود در دل آسمان عراق بود.

صحنه سازی اعدام لشکری

مأموران رژیم خون آشام بعث عراق به دلیل خشم ناشی از صدمات جبران ناپذیری که تیزپروازان نیروی هوایی در روز 31 شهریور به پایگاه های الرشید بغداد و الشعیبیه بصره وارد آورده بودند، کوشیدند با تخریب روحیه شهید لشکری اطلاعات بیشتری درباره توان نیروی هوایی از او به دست بیاورند. لذا در یکی از شب های مهرماه همان سال به سلول او یورش برده و چشم و دست بسته او را به میدان تیر برده و اطراف او را به رگبار بستند. اما پس از گذشت مدتی او را دوباره به سلول بازداشتگاه بازگرداندند و بازجویی از او را ادامه دادند. ولی حسین لشکری همچنان مصمم بود هیچگونه اطلاعاتی را فاش نکند. در هفتمین روز جنگ تحمیلی که صدام وامانده خواستار برقراری آتش بس فوری شده بود، مأموران عراقی دوباره حسین لشکری را با چشمان بسته سوار خودرو کردند و به خانه بزرگی بردند که هفت یا هشت اتاق خواب در آن وجود داشت و یکی از آن ها را در اختیار او گذاشتند. مشخص بود که در اتاق های دیگر خانه اسیران دیگری را نگهداری می کنند. وضعیت آنجا از لحاظ غذا و تأمین لوازم رفاهی مثل صابون و حوله و مسواک کمی بهتر از آسایشگاه های قبلی بود. ولی مأموران عراقی در آن جا هم از آزار و اذیت روحی حسین لشکری و سایر اسیران ایرانی دست بردار نبودند. به طور مثال یک قاب عکس صدام تکریتی را بالای تخت حسین آویخته بودند، و روزانه نظر او را درباره صدام جویا می شدند. چه قدر لشکری آرزو می کرد جواب دندان شکنی به آن ها بدهد. اما افسوس می خورد. چند روزی گذشت تا این که دوباره چشمان او را بستند و سوار خودرو کردند. ولی این بار چند اسیر ایرانی دیگر هم به او پیوسته بودند. او آهسته نام اسیر بغل دستی اش را پرسید و جواب شنید، سروان رضا احمدی. آنگاه لشکری هم خود را معرفی کرد. نگهبانان مرتب به اسیران تذکر می دادند که با یکدیگر صحبت نکنند. یکی از اسیران که در جبهه جنوب به اسارت عراقی ها درآمده بود و به حسین گفت: لشکری خیالتان راحت باشد. مقام های ایرانی می دانند که شما زنده هستید.
حسین با شنیدن این سخن به آینده امیدوار شد.
پس از ساعت ها گشت و گذار در خیابان های اطراف بغداد دوباره اسیران را به ساختمانی که سلول لشکری در آن وجود داشت منتقل کردند. اغلب نگهبانان او را شناخته بودند. یکی از آن ها با تمسخر گفت: حسین، کار دزفول تمام شد. خوزستان از دست ایران رفت.
و حسین در جواب گفت، خدا بزرگ است... باید منتظر آخر کار باشیم!
روزی دشمن بعثی یعنی حدود 30 خلبان اسیر نیروی هوایی را در سالنی جمع کرد تا با نشان دادن فیلم ویدئویی اشغال خرمشهر روحیه آنها را بشکند، و غرورشان را جریحه دار کند. صحنه های یورش وحشیانه و بیرحمانه تانک های عراقی به خانه ها و مغازه های مردم خرمشهر و تخریب آن ها در آن فیلم به نمایش گذاشته بود. خلبانان حاضر تحمل دیدن آن صحنه ها را نداشتند و سرشان را به زیر افکنده بودند. در دل آن اتاق نیمه تاریکی تنها چیزی که به وضوح دیده می شد خشم و نفرت این عقابان تیزپرواز نیروی هوایی بود. نمایش آن فیلم باعث شد همه خلبانان مصمم شوند با وجود هر زجر و شکنجه ای آن دوران را تحمل کرده و پیش دشمن سر فرود نیاورند، و این دقیقاً عکس آن چیزی بود که عراقی ها می خواستند. مأموران عراقی چند روز بعد حسین لشکری و تعدادی دیگر از خلبانان اسیر را به مکان نامعلومی برده و از آن ها خواستند در قبال معرفی شان به سازمان صلیب سرخ و برقراری ارتباط با خانواده ها شان، در رادیو و تلویزیون عراق صحبت کنند. لشکری در پاسخ به تقاضاهای عراقی ها اعلام کرد در صورتی حاضر به مصاحبه می باشد که به صورت زنده پخش شود، و شخصاً به سؤال ها پاسخ دهد. ولی مأموران عراقی از این نوع مصاحبه صرف نظر کرده و سپس با حالتی خشمگینانه حسین را به سلول انفرادی بازگرداندند.

اعتصاب غذای لشکری در زندان ابوغریب

روز 16 آذر 1359 شهید لشکری را به همراه چهل تن از اسرای ایرانی به زندان ابوغریب برده و آنها را در یک سلوله 50 متری مرتفع و دودزده که هیچ گونه هواگیر نداشت اسکان دادند. لحظاتی بعد درب سالن باز شد و حدود چهل تن از افسران نیروی زمینی با دست بند به جمع آنها اضافه شدند. بوی تعفن فضای زندان را فراگرفته بود، و کمبود آب و غذا بیداد می کرد. سالن گنجایش نگه داری 80 اسیر را نداشت. سرگرد دانشور افسر نیروی زمینی به عنوان نماینده اسرا روزی با مسئول زندان ابوغریب ملاقات کرد و خواسته های رفاهی اسیران را با او در میان گذاشت، ولی هیچ ترتیب اثری داده نشد و اسیران تصمیم گرفتند به اعتصاب غذا دست بزنند. در روز چهارم اعتصاب غذا، شهید لشکری برای گرفتن وضو از جا بلند شد، ولی زانوانش توان ایستادن نداشت و به زمین خورد. حدود 80 ساعت چیزی نخورده بود و تب شدیدی داشت. ارشد آزمایشگاه با دیدن وضعیت لشکری موضوع را به مسئول زندان گزارش داد. آن ها می خواستند لشکری را به بیمارستان ببرند ولی بنا به خواست او دکتر به آسایشگاه آمد و او را معاینه کرد. پس از معاینه به او گفت: مشکل شما گرسنگی زیاد از حد است.
شهید حسین لشکری یک سال دیگر را هم این گونه در زندان ابوغریب سپری کرد. او در این مدت با یکی از نگهبانان زندان دوست شده بود و گاهی با همدیگر درد و دل می کردند. روزی که اسرا برای هواخوری بیرون رفته بودند لشکری علت ناراحتی نگهبان را جویا شد. نگهبان در حالی که مواظب اطراف خود بود به حسین گفت: «خمینی هر چه نظامی بوده در خوزستان بسیج کرده، فکر کن حدود 2 یا 3 میلیون نیرو در خوزستان مستقر کرده است. اکنون جنگ در جبهه ها به شدت ادامه دارد و نیروهای عراقی همه جاهایی که در ابتدای جنگ گرفته بودند به وسیله نیروهای ایرانی به عقب رانده شدند. حدود 18 هزار عراقی اسیر و 25 هزار نفر هم کشته شده اند. مأموران صدام فرماندهی را که عقب نشینی یا فرار کرده اند دستیگر و اعدام می کنند. جبهه های جنگ در حال حاضر در عراق است و خرمشهر و بستان، سوسنگرد، قصر شیرین و مهران پس گرفته شده است و نیروهای ایرانی تا پشت دروازه های بصره پیشروی کرده اند و این اخبار را دوستانم که از جبهه برگشته اند به من گفتند.»
گویا لشکری با شنیدن این اخبار مسرت بخش از شادی پر در آورد و پس از بازگشت به داخل آسایشگاه گفته های نگهبان عراقی را برای سرگرد دانشور ارشد اسیران بازگو کرد، و او هم با خوشحالی موضوع را به اطلاع همه اسیران رساند. ناگهان همه از شدت خوشحالی نسبت به آزادی خرمشهر تکبیر گفتند.

اولین اسیر و آخرین ازاده

پس از پذیرش قطعنامه 598 سازمان ملل متحد مربوط به توقف جنگ بین ایران و عراق مقام های عراقی به دستور صدام عفلقی، حسین لشکری را از سایر اسیران ایرانی جدا نموده و بدین سان دومین مرحله اسارت این خلبان دلاور به مدت ده سال آغاز گردید. سرانجام پس از گذشت 16 سال اسارت به مقام های سازمان صلیب سرخ در بغداد معرفی شد. از آن پس اولین نامه نگاری بین حسین لشکری و همسر چشم به راه او انجام شد و سال های بلا تکلیفی و انتظار به پایان رسید. لشکری حدود دو سال بعد، در روز 17 فروردین ماه سال 1377 طی مراسم رسمی با حضور مسئولان کمیسیون اسراء و نماینده صلیب سرخ در مرز خسروی در غرب کشور مورد استقبال گرم قرار گرفت و به عنوان اولین اسیر و آخرین آزاده خاک مقدس وطن بازگشت.
حسین لشکری در سال 1387 به مناسبت سالروز ورود آزادگان به میهن اسلامی طی گفت و گوی مطبوعاتی اعلام کرده بود: ‌«اعتقادات مذهبی و مکتبی سربازان ایرانی مهمترین عامل مقاومت آن ها در مقابل فشارهای روحی، روانی و جسمی بعثی ها در دوران اسارت بود. اکنون هر یک از ما آزادگان در هر جای دنیا که باشیم به عنوان نماینده جمهوری اسلامی وظیفه داریم با نوع نگرش و رفتارمان اذهان عمومی را نسبت به مسائل ایدئولوژیکی نظام روشن کنیم. وقتی ما به اسارت دشمن درآمدیم تاسی به سیره اهل بیت(ع) و به خصوص حضرت موسی بن جعفر(ع) تمسک به اهداف دین خود را از گزند ترفندهای دشمن حفظ کردیم».
سرانجام حسین لشکری پس از سال ها درد و رنج و بر اثر تحمل انواع شکنجه جسمی و روحی دوران اسارت، روز دوشنبه 1388/5/19 در بیمارستان لاله تهران به درجه رفیع شهادت نایل آمد و با برگذاری مراسم تشییع با شکوهی با شرکت مقام های لشکری و کشوری در قطعه شهدای نیروی هوایی در بهشت زهرا(س) به خام سپرده شد. همچنین در مراسم مخصوصی که از سوی سرتیپ خلبان حسن شاه صفی فرمانده نیروی هوایی ارتش برگزار گردید، درجه سرلشکری این شهید بزرگوار به طور رسمی، به همسر او تقدیم شد. نیروی هوایی ارتش جمهوری اسلامی ایران همچنین در چارچوب تجلیل و قدردانی از مقام سرلشکر خلبان شهید حسین لشکری طی مراسم باشکوهی از «یادمان شهید لشکری» در میدان اصلی شهرستان تاکستان رونمایی کردند.
آزاده شهید لشکری،رادمردی بود که مقام معظم رهبری و فرماندهی کل قوا در مراسم مخصوص استقبال از او فرمودند: «لحظه لحظه رنج ها و صبرهای شما پیش خدای متعال ثبت و محفوظ است و پروردگار مهربان این اعمال و حسنات را در روز قیامت که انسان از همیشه نیازمندتر است، به شما باز خواهد گردانید». آری... وقتی انسان بیبال پرواز کند، همه چیز بجز لقای معبود، در نظر او بی ارزش می شود. حسین لشکری هم بر اساس این بینش پرواز کرد، و به مهاجر الی الله شهرت یافت. روح بلند او بر بام قله های سربلند ایران اسلامی شاد باد.
منبع: نشریه شاهد یاران شماره 85