روزه یک سو شد و عید آمد و دل ها برخاست

1.ماه روزه به پایان رسید و عید فطر آمد و دل های عاشقان به شور و شوق افتاد و شاد شد؛ شراب نیز در میخانه به جوش آمده و رسیده است؛ وقت آن است دوباره به یاد معشوق شراب بنوشیم و مست شویم.
2.با پایان یافتن ماه روزه و آمدن عید، نوبت زاهد نمایان سختگیر و ریاکار به پایان رسید و زمان عیش و مستی عاشقان فرارسید.
3.اگر در این زمان شادی و عیش، انسان عاشقی چنین بی روی و ریا شراب بنوشد، ملامت و سرزنشی برای او نیست؛ زیرا موسم عیش و نوش فرا رسیده است.به راستی این عیبجویی ها و سرزنش های زاهدان ریاکار بی خردانه است.
4.شراب نوشیدن به یاد معشوق که در آن فریب و ریاکاری نباشد، بسیار بهتر است از زهد فروشی و عبادت کردنی که سراسر ریاکاری و دورویی باشد.
5.خدای بزرگ -که عالم اسرار نهان است -گواه است که ما عاشقان، انسان های ریاکار و منافق نیستم که دم از رندی و آزادگی بزنیم ولی به آن عمل نکنیم؛ این شما زاهدان ظاهرپرست و ریاکار هستید که اهل ریا و نفاقید.
6.ما عاشقان، تکالیف شرعی و واجبات الهی خود را به جا می آوریم و به کسی نیز بدی نمی کنیم و با احکام شرع مخالفت نمی کنیم و چیزی را که دیگران، آن را جایز نمی دانند، ما نیز روا نمی دانیم.
7.اگر من و تو اگر یک بار گناهی کرده و چند جام شراب بنوشیم، مگر چه می شود؟!زیانی به کسی نمی رسد؛ زیرا آنچه می نوشیم، خون درخت انگور است نه خون مردم.
8.این شراب نوشی ما عاشقان مگر عیبی است که مایه ی فساد و تباهی انسان گردد؟ این عیبی نیست که در کارگاه هستی، خللی پدید آورد.بر فرض اگر هم عیب است، همه عیب دارند، ما هم مثل دیگران؛ انسان بی عیب کجاست؟