برو به کار خود ای واعظ این چه فریاد است

1. ای واعظ و نصیحت گو! به دنبال کار خود برو و دست از سر ما بردار؛ من نصیحت پذیر نیستم؛ این چه بانگ و فریادی است که به راه انداخته ای؟ دل من از راه به در شده و شیوه ی عاشقی و رسوایی را در پیش گرفته است و شور و غوغایی دارد، تو که عاشق نیستی چه می گویی؟
2. کمر معشوق من چنان باریک است که گویی خدا آن را از هیچ آفریده است؛ زیبایی اندام او حیرت انگیز است؛ در اینجا نکته دقیق و باریکی وجود دارد که تاکنون کسی به حلّ آن دست نیافته است، یعنی هیچ کس به وصال او نرسیده است.
3. تا زمانی لب معشوق، مانند لب نی بر لبان من نهاده نشود و مرا به کام دل نرساند، نصیحت همه مردم، مانند نی در گوش من باد است و هیچ نصیحت و اندرزی را نمی پذیرم.
4. گدای کوی تو و کسی که عشق تو را بر همه چیز برگزیده، همین عشق برای او بس است و او نه تنها بهشت، بلکه همه ی مزایای این جهان و آن جهان را نمی خواهد. آری گرفتار عشق تو از هر دو عالم آزاد است.
5. عشق تو، مرا مست و خراب کرد و از پا درآورد و مرا از راه صلاح و تقوی بیرون آورد، اما وجود و هستی من به برکت این خرابی و مستی رو به آبادی نهاد.
6. ای دل! از جور و ستم معشوق نباید ناله کنی؛ زیرا بلا کشیدن در عشق نصیب تو شده است و این جفا و ستم از سوی معشوق، عین عدل است و تصمیم با اوست.
7. ای حافظ! اگر تو دم از وصال می زنی، وصال او افسانه ای بیش نیست و دست نخواهد یافت. پس ورد و افسون نخوان که دل معشوق را به دست آوردی؛ زیرا من از این افسانه ها و نیرنگ ها بسیار در خاطر دارم.