ای همه شکل تو مطبوع و همه جای تو خوش

ای همه شکل تو مطبوع و همه جای تو خوش *** دلم از عشوه ی شیرین شکر خای تو خوش
همچو گلبرگ طری هست و جود تو لطیف *** همچو سرو چمن خلد سراپای تو خوش
شیوه و ناز تو شیرین، خط و خال تو ملیح *** چشم و ابروی تو زیبا، قد و بالای تو خوش
هم گلستان خیالم ز تو پر نقش و نگار *** هم مشام دلم از زلف سمن سای تو خوش
در ره عشق که از سیل بلا نیست گذار *** کرده ام خاطر خود را به تمنای تو خوش
شکر چشم تو چه گویم که بدان بیماری *** می کند درد مرا از رخ زیبای تو خوش
در بیابان طلب گرچه ز هر سو خطری است *** می رود حافظ بیدل به تولّای تو خوش

تفسیر عرفانی
1.ای معشوق که سراپای وجودت دلپسند و خوشایند و زیبا است!دل عاشق و شیدای من از عشوه و فریبندگی شیرین لب های شیرین گفتار تو شاد و مسرور است.
2.ای معشوق!وجود تو همچون گلبرگ تازه و با طراوت، لطیف و زیباست و سراپای قامت تو مانند سروی که در باغ جاودان بهشت روییده باشد، دلپذیر و خوش است.
3.ناز و عشوه ی تو شیرین و دلپسند و خطّ و خال چهره ات نمکین و نگاهت دلنشین، چشم و ابروی تو زیبا و قامت رعنای تو خوش و دلربا است.
4.ای یار!هم باغ خیال و آرزوی من از جلوه های گوناگون زیبایی تو پر نقش و نگار است و هم مشام جام از بوی خوش زلف سیاه تو دلپذیر و از یاد آ شاد می باشد.تمام وجودم، سرشار از یاد معشوق است.
5.برای رفتن در راه عشق که بلاها همچون سیلی بنیان کن راه عبور را بسته، من این بلاها و رنج های عاشقی را به ناچار پذیرفته ام و دل عاشق من فقط در تمنّا و آرزوی کامیابی و وصال تو خوش است.
6.ای محبوب!چگونه شکرگزار چشم زیبا و خمار آلود تو باشم که با وجود آن همه مستی و زیبایی، درد عشق من بیمار را با دیدن چهره ی دلربایت بهبود می بخشد.درد عاشق با دیدن معشوق پایان می یابد.
7.اگر چه در وادی طلب و آرزو از هر طرف خطر و پیشامد ناگواری وجود دارد، ولی حافظ عاشق و شیدا در تمنای وصال تو و به امید دوستی و محبت تو این بیابان پر آشوب را طی می کند.