کنار آب و پای بید و طبع شعر و یاری خوش

کنار آب و پای بید و طبع شعر و یاری خوش *** معاشر دلبری شیرین و ساقی گلعذاری خوش

تفسیر عرفانی
1.در کنار آب روان و گوارا و پای درخت بید، همراه با ذوق شعری و معشوقی زیبا و دلربا و هم صحبتی با یاری شیرین رفتار و ساقی زیبا چهره ای خوش رفتار [چه خوش است.]
2.ای انسان سعادتمند که قدر فرصت خوش و نیکویی را که برایت میسر شده می دانی!این عیش و شادی گوارای وجودت باد؛زیرا روزگار و ایام خوشی داری.
3.به آن کس که در دل،بار غم عشق دارد و معشوقی را دوست می دارد، بگو:اسفندی روی آتش بریزد تا رفع چشم زخم کند؛زیرا حسودان به عشق.و شادی او حسادت می کنند.
4.من شعرهایی با مضامین و تعبیرهای تازه می سازم و طبع زیبای خود را با آنها آراسته می کنم تا شاید دلبر زیبا و محبوبی که شعر من برای او خوشایند است، به دام من بیفتد و مرا کامیاب نماید.
5.ای عاشق!در این شب مهتابی،کنار باغچه ای خوش و بهاری دلپذیر،همنشینی و مصاحبت با معشوق را مغتنم بدان و حتی عیش و شادی را از او بگیر.
6.حال خمارآلود و دلربای چشم ساقی که خدا او را حفظ کند، همچون شرابی است که با نوشیدن آن عقل ما مست و از خود بی خود می شود و خماری خوش و رخوت خوبی فراهم می گردد.
7.ای حافظ!عمرت به غفلت و بی خبری سپری شد.با ما به میخانه بیا تا ساقیان زیباروی شاد و سرخوش به تو آداب میخوارگی و خوش باشی را بیاموزند.