اعتقاد مسیحیان در مورد وحیانی بودن انجیل
پرسش :
آیا در اعتقاد مسیحیان، انجیل کلام خدا است؟
پاسخ :
مسحیان هرگز نمی گویند که عیسی (ع) کتابی به نام «انجیل» آورد. آوردن وحی توسط عیسی (ع) به گونه ای که مسلمانان در مورد قرآن کریم و پیامبر اسلام (ص) معتقدند در مسیحیت جایی ندارد. مسیحیان عیسی (ع) را «تجسم وحی الهی» می دانند و به عقیده آنان، وی حامل پیام نبوده، بلکه عین پیام بوده است. بدین سبب مسیحیان خواستار انجیلی نیستند که عیسی (ع) آن را نوشته یا به شاگردانش املا کرده باشد.
اکنون که روشن شد مسیحیان عیسی (ع) را مجسم شدن کلمه یا پیام خدا می دانند، باید توجه کنیم که بر اساس عقیده آنان انجیلها حاصل تلاش شاگردان اوست که از طریق الهام، ایمان خود به مسیح (ع) و مفهوم این ایمان در جامعه پیروان وی را اعلام کرده اند.
هریک از انجیلها، با آنکه در دیدگاه و جزئیات با یکدیگر متفاوت هستند، همگی در باب هویت عیسی و ماهیت پیام الهی که به واسطه او به پیروان وی رسیده است اتفاق نظر دارند. از اینجاست که مسیحیان حاضر نیستند یک انجیل را بگیرند و سایر انجیلها را رها کنند؛ زیرا ایمان آنان بر تعالیم مجموع چهار انجیل استوار و تنظیم شده است. به عقیده ی آنان، دست برداشتن از هر یک از انجیلها نقص ایمان ایشان را در پی خواهد داشت.
این مسأله ما را به تفاوت دیگری در مفهوم وحی بین مسیحیان و مسلمانان رهنمون می شود. مسیحیان فقط به چهار انجیل، نه کمتر و نه بیشتر، عقیده دارند و اعتراف می کنند که تنها این چهار انجیل صحیح هستند، نه غیر آنها؛ زیرا جامعه مسیحیان نخستین آنها را از جانب خدا می دانست. بدیهی و مسلم است که ایمان مسیحیت بر ایمان رسولان و شاگردان عیسی (ع) استوار است و نیز مسیحیان نخستین عقیده داشتند که روح خدا هدایت را برای جامعه آنان (یعنی کلیسا) فراهم کرده است.
از این مسأله بدست می آید که خدا در 30 سال سرنوشت سازی که انجیل مکتوب وجود نداشت (یعنی سالهای 30-60)، بلکه سخنان و کارهای عیسی (ع) به طور شفاهی نقل می شد، آن جامعه را هدایت می کرد. این روح القدس بود که از طریق الهام، نویسندگان انجیلها را برای نوشتن این کتب و ثبت برگزیده ی سخنان و کارهای بسیار زیاد عیسی (ع) در آنها رهنمون شد. یکی از اموری که روح القدس مخصوصاً به آن اقدام کرد، این بود که دیدگاه کلامی انجیل نگاران را در مورد آنچه خدا می خواست از طریق زندگی، مرگ و رستاخیز عیسی (ع)به مردم منتقل شود، هدایت نمود و سرانجام جامعه ی مسیحیان نخستین با راهنمایی روح القدس از میان نوشته های مسیحی بی شمار، به 27 کتاب که انجیلهای چهارگانه نیز جزو آنهاست، اقرار کرد و پذیرفت که آنها با الهام نگارش یافته اند.(1) این نوشته ها «عهد جدید» نامیده شدند و در طول زمان، مرجع اساسی ایمان مسیحی به شمار می رفته اند.
این درک مسیحیت از رابطه ی کتابهای مقدس و وحی با درک اسلام از آن رابطه تفاوت دارد. مسلمانان امتی هستند که به مقتضای تعالیم قرآن پدید آمده اند. آنان عقیده دارند که خدا پیامبر اسلام را فرستاد و قرآن را به او وحی کرد و امت اسلامی به دنبال آن پدید آمد. ولی مسیحیان می گویند که جامعه ی مسیحیت به ارشاد روح القدس ایمان ویژه و کتابهای خویش را که از وحی خدا در عیسی سخن می گویند، پدید آورد. به همین شیوه، جامعه مقرر کرد که کتابهای مقدس مسیحیت مجموع 46 (39) کتاب عهد عتیق یهود و 27 کتاب عهد جدید باشد، نه چیز دیگر.
این توافق در باب کتابهای مقدس از طریق نوعی اجماع حاصل شد. این اجماع خیلی زود به دست آمد و فهرست نخستین کتابهای مقدس بین سالهای 150 – 200 تهیه شد و پس از چند قرن کلیسا به طور رسمی روشن ساخت که چه کتابهایی را باید مقدس شمرد (همان طور که «شورای تِرنت» در سال 1546 چنین کاری را انجام داد). البته تصمیم گیریهای متأخر پیرامون کتابهای مقدس جز تأیید عقیده سنتی مسیحیان در این باب، چیزی دیگر نبود.
پی نوشت:
(1). این ادعایی است که مسیحیان هیچگاه دلیلی برای آن نداشته اند.
منبع: کلام مسیحی ، توماس میشل،ترجمه ی حسن توفیقی،مرکزمطالعات وتحقیقات ادیان ومذاهب ، قم ،1377، ص 49.
مسحیان هرگز نمی گویند که عیسی (ع) کتابی به نام «انجیل» آورد. آوردن وحی توسط عیسی (ع) به گونه ای که مسلمانان در مورد قرآن کریم و پیامبر اسلام (ص) معتقدند در مسیحیت جایی ندارد. مسیحیان عیسی (ع) را «تجسم وحی الهی» می دانند و به عقیده آنان، وی حامل پیام نبوده، بلکه عین پیام بوده است. بدین سبب مسیحیان خواستار انجیلی نیستند که عیسی (ع) آن را نوشته یا به شاگردانش املا کرده باشد.
اکنون که روشن شد مسیحیان عیسی (ع) را مجسم شدن کلمه یا پیام خدا می دانند، باید توجه کنیم که بر اساس عقیده آنان انجیلها حاصل تلاش شاگردان اوست که از طریق الهام، ایمان خود به مسیح (ع) و مفهوم این ایمان در جامعه پیروان وی را اعلام کرده اند.
هریک از انجیلها، با آنکه در دیدگاه و جزئیات با یکدیگر متفاوت هستند، همگی در باب هویت عیسی و ماهیت پیام الهی که به واسطه او به پیروان وی رسیده است اتفاق نظر دارند. از اینجاست که مسیحیان حاضر نیستند یک انجیل را بگیرند و سایر انجیلها را رها کنند؛ زیرا ایمان آنان بر تعالیم مجموع چهار انجیل استوار و تنظیم شده است. به عقیده ی آنان، دست برداشتن از هر یک از انجیلها نقص ایمان ایشان را در پی خواهد داشت.
این مسأله ما را به تفاوت دیگری در مفهوم وحی بین مسیحیان و مسلمانان رهنمون می شود. مسیحیان فقط به چهار انجیل، نه کمتر و نه بیشتر، عقیده دارند و اعتراف می کنند که تنها این چهار انجیل صحیح هستند، نه غیر آنها؛ زیرا جامعه مسیحیان نخستین آنها را از جانب خدا می دانست. بدیهی و مسلم است که ایمان مسیحیت بر ایمان رسولان و شاگردان عیسی (ع) استوار است و نیز مسیحیان نخستین عقیده داشتند که روح خدا هدایت را برای جامعه آنان (یعنی کلیسا) فراهم کرده است.
از این مسأله بدست می آید که خدا در 30 سال سرنوشت سازی که انجیل مکتوب وجود نداشت (یعنی سالهای 30-60)، بلکه سخنان و کارهای عیسی (ع) به طور شفاهی نقل می شد، آن جامعه را هدایت می کرد. این روح القدس بود که از طریق الهام، نویسندگان انجیلها را برای نوشتن این کتب و ثبت برگزیده ی سخنان و کارهای بسیار زیاد عیسی (ع) در آنها رهنمون شد. یکی از اموری که روح القدس مخصوصاً به آن اقدام کرد، این بود که دیدگاه کلامی انجیل نگاران را در مورد آنچه خدا می خواست از طریق زندگی، مرگ و رستاخیز عیسی (ع)به مردم منتقل شود، هدایت نمود و سرانجام جامعه ی مسیحیان نخستین با راهنمایی روح القدس از میان نوشته های مسیحی بی شمار، به 27 کتاب که انجیلهای چهارگانه نیز جزو آنهاست، اقرار کرد و پذیرفت که آنها با الهام نگارش یافته اند.(1) این نوشته ها «عهد جدید» نامیده شدند و در طول زمان، مرجع اساسی ایمان مسیحی به شمار می رفته اند.
این درک مسیحیت از رابطه ی کتابهای مقدس و وحی با درک اسلام از آن رابطه تفاوت دارد. مسلمانان امتی هستند که به مقتضای تعالیم قرآن پدید آمده اند. آنان عقیده دارند که خدا پیامبر اسلام را فرستاد و قرآن را به او وحی کرد و امت اسلامی به دنبال آن پدید آمد. ولی مسیحیان می گویند که جامعه ی مسیحیت به ارشاد روح القدس ایمان ویژه و کتابهای خویش را که از وحی خدا در عیسی سخن می گویند، پدید آورد. به همین شیوه، جامعه مقرر کرد که کتابهای مقدس مسیحیت مجموع 46 (39) کتاب عهد عتیق یهود و 27 کتاب عهد جدید باشد، نه چیز دیگر.
این توافق در باب کتابهای مقدس از طریق نوعی اجماع حاصل شد. این اجماع خیلی زود به دست آمد و فهرست نخستین کتابهای مقدس بین سالهای 150 – 200 تهیه شد و پس از چند قرن کلیسا به طور رسمی روشن ساخت که چه کتابهایی را باید مقدس شمرد (همان طور که «شورای تِرنت» در سال 1546 چنین کاری را انجام داد). البته تصمیم گیریهای متأخر پیرامون کتابهای مقدس جز تأیید عقیده سنتی مسیحیان در این باب، چیزی دیگر نبود.
پی نوشت:
(1). این ادعایی است که مسیحیان هیچگاه دلیلی برای آن نداشته اند.
منبع: کلام مسیحی ، توماس میشل،ترجمه ی حسن توفیقی،مرکزمطالعات وتحقیقات ادیان ومذاهب ، قم ،1377، ص 49.
