راهکارهای انگیزه دادن به دیگران (بخش اول)

اگر نتوانید محبت و توجه‌ تان را صادقانه به کسی نشان بدهید، نمی‌توانید به او انگیزه بدهید. سعی کنید با رفتار و گفتار خود، به اطرافیان‌ تان اهمیت بدهید. همین که حال‌شان را بپرسید و محبت‌های کوچک خودتان را از آنها دریغ نکنید، ثابت می‌کنید که برای شما اهمیت دارند.
 

اشتیاق محرک انرژی است و با داشتنِ انرژی، هیچ‌چیزی غیرممکن نیست. به همین دلیل برای موفقیت در هر کاری، داشتنِ اشتیاق ضروری است. اشتیاق آن‌قدر مهم است که توصیه کرده‌اند: «اگر اشتیاق ندارید، ادای آدم‌های بااشتیاق را دربیاورید.» هر روز با تمام کسانی که در ارتباط هستید، با اشتیاق برخورد کنید و تردید نداشته باشید که پاسخ لبخندهای واقعی، انرژی مثبت، توجه و گرمای حضورتان را چند برابر دریافت خواهید کرد.

اگر فردی رازی را به شما بگوید، این راز باید بین شما باقی بماند. اعتماد به‌ سختی به‌ دست می‌آید و به‌ آسانی از دست می‌رود، پس درگیر خبرچینی در محیط کار یا حاشیه‌ های غیرضروری در شبکه‌‌های اجتماعی نشوید تا بتوانید فرد مؤثر و مثبتی باشید که دیگران ترسی از صحبت کردن با او ندارند.
 

انتقاد کردن کار راحتی است، ولی آیا تا‌به‌حال به درست بودن این کار فکر کرده‌اید؟ به انتقادی که در سر دارید و می‌خواهید به زبان بیاورید فکر کنید. اگر کسی به هوش و شعور شما توهین کند، طرز لباس پوشیدن شما را مسخره کند یا بیهوده از عملکرد شما انتقاد کند، چه واکنشی نشان خواهید داد؟ بی‌شک، شنیدن انتقاد خوشایند نیست (به‌استثنای انتقادهای سازنده). هیچ‌کس دوست ندارد سوژه‌ی انتقاد باشد، پس اگر انتقاد شما مثبت و سازنده نیست، قید گفتنش را بزنید.
 

با تعریف کردن از جزئیاتِ کوچکِ ظاهری، رفتاری یا عملکردی افراد، به آنها روحیه بدهید و روزشان را بسازید. اگر اخمی بر پیشانی همکارتان نشسته است، سعی کنید با تعریف کردن از او، لبخند را بر لبانش بنشانید و به او انگیزه بدهید.
 

تسلیم شدن در برابر استرس‌های زندگی و درنتیجه سست شدن مقاومت درونی آسان است، اما اگر می‌خواهید به اطرافیان‌تان انگیزه بدهید، باید یاد بگیرید در برابر سختی‌های زندگی ایستادگی کنید. اگر می‌خواهید به دیگران نشان بدهید که با مثبت‌اندیشی، تلاش مستمر و تسلیم نشدن، می‌توانند بر سخت‌ترین شرایط غلبه کنند، خودتان باید مظهر ایستادگی باشید.
 

تسلیم نشدن در برابر سختی‌های زندگی مهم است، اما باید این حقیقت را بپذیریم که همه‌ی ما انسانیم و ضعف‌های غیرقابل‌انکاری داریم. اگر نتوانیم این ضعف‌ها را بپذیریم، جنبه‌ی انسانی وجودمان را انکار کرده‌ایم. پس برای اینکه دیگران بتوانند صمیمانه با شما ارتباط برقرار کنند، باید بپذیرید که فرد کامل و بی‌عیب‌ونقصی نیستید. هیچ‌کس نمی‌تواند ادعا کند کامل است. اگر کسی را دیدید که چنین ادعایی داشت، یا هنوز نتوانسته است حقیقت را بپذیرد یا ‌اینکه دروغگوی خوبی نیست.
 

همه‌ی ما توانایی شنیدن حرف‌های دیگران را داریم، اما عده‌ی کمی از ما می‌توانیم فعالانه گوش بدهیم و حرف‌های دیگران و معانی ضمنی آنها را کاملا درک کنیم. اگر فردی درباره‌ی مشکلاتش با شما صحبت می‌کند، با او ارتباط چشمی برقرار کنید و از او سؤال بپرسید تا نشان بدهید به حرف‌هایش اهمیت می‌دهید و می‌خواهید مشکلات او را درک کنید.
 

هیچ‌کس نمی‌تواند از فردی که تسلیم «واقعیت» شده است، انگیزه بگیرد. زندگی چنین فردی عاری از امید و پیشرفت است. اگر می‌خواهید انگیزه‌بخش دیگران باشید تا آنها نیز از آرزوهایشان دست نکشند، باید بلندپرواز باشید، اهداف بزرگ داشته باشید و هرگز تسلیم نشوید.
 

زمانی از دیگران انتقاد کنید که خودشان از شما بخواهند. نکته‌ی شماره‌ی ۴ را فراموش نکنید: «اگر حرف شما مثبت نیست، آن را به زبان نیاورید.» اگر بدون آنکه فردی از شما خواسته باشد، عیب‌هایش را برشمرید، فقط موجب ناراحتی او می‌شوید. اما اگر فردی خودش بخواهد از او انتقاد کنید، قضیه فرق می‌کند. در آن صورت می‌توانید به‌طور سازنده انتقاد خود را بیان کنید. مثلا اگر فردی درباره‌ی یک مقاله، وبلاگ یا رزومه، نظر شما را پرسید، بهتر است بازخوردتان را به این شکل بیان کنید: ممنونم که نظر منو پرسیدی و بهم اعتماد داری. من خوندمش و خیلی خوشم اومد از (به نکات مثبت اشاره کنید)، اما به نظرم می‌تونست بهتر از این هم باشه، اگه (انتقاد سازنده‌ی خود را ارائه کنید.)

ادامه دارد...

منبع: سایت چطور