1. روایات

1. صحیحه زراره: «سَأَلْتُهُ عَنْ قَوْلِ اللَّهِ عَزَّ وَ جَلَّ- الزّانِی لا یَنْکِحُ إِلّا زانِیَةً أَوْ مُشْرِکَةً وَ الزّانِیَةُ لا یَنْکِحُه ا إِلّا زانٍ أَوْ مُشْرِکٌ قَالَ هُنَّ نِسَاءٌ مَشْهُورَاتٌ بِالزِّنَا وَ رِجَالٌ مَشْهُورُونَ بِالزِّنَا شُهِرُوا بِالزِّنَا وَ عُرِفُوا بِهِ وَ النَّاسُ الْیَوْمَ بِتِلْکَ الْمَنْزِلَةِ مَنْ أُقِیمَ عَلَیْهِ حَدُّ الزِّنَا أَوْ شُهِرَ بِالزِّنَا لَمْ یَنْبَغِ لِأَحَدٍ أَنْ یُنَاکِحَهُ حَتَّى یَعْرِفَ مِنْهُ تَوْبَ».[1] از امام (علیه السلام) در خصوص قول خداوند عزوجل که فرمود: زانی نکاح نمی کند مگر زانیه یا مشرکه را و زانیه  نکاح نمی کند مگر زانی یا مشرک را سوال کردم. فرمود: آنها زنان و مردانی  هستند که به زنا مشهور و شناخته شده هستند ... کسی که بر او حد زنا اقامه شد یا به زنا مشهور شد سزاوار نیست کسی او را به نکاح خود در بیاورد تا اینکه توبه از او شناخته شود.

2. خبر محمد بن مسلم: «فِی قَوْلِهِ عَزَّ وَ جَلَّ- الزّانِی لا یَنْکِحُ إِلّا زانِیَةً أَوْ مُشْرِکَةً قَالَ هُمْ رِجَالٌ وَ نِسَاءٌ کَانُوا عَلَى عَهْدِ رَسُولِ اللَّهِ ص مَشْهُورِینَ بِالزِّنَا فَنَهَى اللَّهُ عَزَّ وَ جَلَّ عَنْ أُولَئِکَ الرِّجَالِ وَ النِّسَاءِ وَ النَّاسُ الْیَوْمَ عَلَى تِلْکَ الْمَنْزِلَةِ مَنْ شَهَرَ شَیْئاً مِنْ ذَلِکَ أَوْ أُقِیمَ عَلَیْهِ الْحَدُّ فَلَا تُزَوِّجُوهُ حَتَّى تُعْرَفَ تَوْبَتُهُ».[2] این آیه در مورد مردان و زنانى است که در عصر رسول خدا(ص) آلوده به زنا بودند، خداوند مسلمانان را از ازدواج با آنها نهى کرد، و هم اکنون نیز مردم مشمول این حکم اند، هر کس مشهور به این عمل شود، و حد الاهى به او جارى گردد، با او ازدواج نکنید تا توبه ‏اش ثابت شود.

3. صحیحه محمد بن اسماعیل:«سَأَلَ رَجُلٌ أَبَا الْحَسَنِ الرِّضَا علیه السلام وَ أَنَا أَسْمَعُ عَنْ رَجُلٍ یَتَزَوَّجُ امْرَأَةً مُتْعَةً وَ یَشْتَرِطُ عَلَیْهَا أَنْ لَا یَطْلُبَ وَلَدَهَا فَتَأْتِی بَعْدَ ذَلِکَ بِوَلَدٍ فَشَدَّدَ فِی إِنْکَارِ الْوَلَدِ وَ قَالَ أَ یَجْحَدُهُ إِعْظَاماً لِذَلِکَ فَقَالَ الرَّجُلُ فَإِنِ اتَّهَمَهَا فَقَالَ لَا یَنْبَغِی لَکَ أَنْ تَتَزَوَّجَ إِلَّا مُؤْمِنَةً أَوْ مُسْلِمَةً فَإِنَّ اللَّهَ عَزَّ وَ جَلَّ یَقُولُ- الزّانِی لا یَنْکِحُ إِلّا زانِیَةً أَوْ مُشْرِکَةً وَ الزّانِیَةُ لا یَنْکِحُها إِلّا زانٍ أَوْ مُشْرِکٌ وَ حُرِّمَ ذلِکَ عَلَى الْمُؤْمِنِینَ».[3] می شنیدم مردی از امام رضا علیه السلام در خصوص مردی که زنی را با عقد متعه به زوجیت خود در آورد و بر او شرط کرد که فرزند دار نشود ... سوال کرد. حضرت فرمودند: سزاوار نیست برای تو مگر اینکه با زن مومن یا مسلمان ازدواج کنی. همانا خداوند تبارک و تعالی فرمودند: مرد زناکار مگر زن زناکار یا مشرک را نکاح نمی کند و زن زناکار مگر مرد زناکار یا مشرک را نکاح نمی کند و نکاح با زناکار بر مومنین حرام شده است.  شایان ذکر است مرحوم کلینی در کتاب شریف کافی بابی تحت عنوان  «بَابُ أَنَّهُ لَا یَجُوزُ التَّمَتُّعُ إِلَّا بِالْعَفِیفَةِ».[4] باب جایز نبودن لذت بردن جز از زن عفیفه باز نموده و روایت فروانی در این خصوص بیان داشته است.

1. خبر علی بن رئاب:«سألت أبا عبد الله علیه السلام عن المرأة الفاجرة یتزوجها الرجل المسلم قال نعم و ما یمنعه».[5] على بن رئاب روایت نموده که سؤال نمودم حضرت صادق علیه السّلام را از زن زانیه نکاح کند او را مرد مسلمان؟ فرمود: بلى، و چه مانع است او را از نکاح.

1. خبر علی بن یقطین:«قُلْتُ لِأَبِی الْحَسَنِ ع نِسَاءُ أَهْلِ الْمَدِینَةِ قَالَ فَوَاسِقُ قُلْتُ فَأَتَزَوَّجُ مِنْهُنَّ قَالَ نَعَمْ».[6] على بن یقطین گوید: از حضرت رضا علیه السّلام پرسیدم: زنان مدینه را، فرمود: فاسقند. عرض کردم: تزویج نمایم از آنها؟ فرمود: بلى.

1. خبر زراره:«سَأَلَهُ عَمَّارٌ وَ أَنَا حَاضِرٌ عَنِ الرَّجُلِ یَتَزَوَّجُ الْفَاجِرَةَ مُتْعَةً- قَالَ لَا بَأْسَ... ».[7] زراره روایت کند که من حاضر بودم، عمار از حضرت سؤال نمود از مردى که تزویج کند فاجره را. فرمود: بأسى نیست.

اختصاص یا عدم اختصاص حکم به زنان زناکار

1.مطلق یا مشروط بودن حکم    

2. منسوخ یا باقی بودن آیه

3.اختصاص حکم به نکاح دائم یا شمول آن بر نکاح منقطع

نتیجه گیری