درختکاری و حفظ طبیعت در نگاه معصومین

طبیعت یکی از بزرگترین نعمت هاست که نگاه کردن به آن باعث آرامش و لذت می‌شود. وظیفه همگان است که برای آباد سازی یا حفظ طبیعت کوشا باشند.
 

وقتی به سرزمین مادری خودم تو شمال می رفتم و جنگل های که دیده ها را به خود جذب می‌کرد و ناگاه محو زیبایی او می شدم، یک احساس آرامشی پیدا میکردم که تمام خستگی های زندگی شهری را وجودم خارج می‌کرد. اما این زیبایی و طبیعت را روز به روز نزدیک تر به  نابودی می‌بینم. چون به جای اینکه کاشت درخت داشته باشیم، قطع درخت داریم. با کاشتن هر درختی، طبیعت جان تازه ای می‌گیرد. بیایید با همدیگر برای قدرت دنیای خود، در کاشت درخت کوشا باشیم چون وجود درخت باعث آبادانی منطقه و کشور می‌شود. 
 

یکی از مهمترین دغدغه ائمه معصومین (علیهم السلام) این بود که به مردم بفهمانند که برای آبادانی به این دنیا آمده اند نه برای تخریب کردن، کاملا روشن است که وجود گیاهان و درختان، عامل آبادانی دنیا خواهد بود. پس وظیفه اصلی انسانها این است که تلاش کنند تا این جهان را آباد سازند چون تخریب طبیعت و قطع کردن درخت باعث خواهد شد تا زمین تبدیل به مخروبه ای غیر قابل سکونت شود. امیرالمؤمنین علی (علیه‌السلام) در این رابطه می‌فرمایند؛ خدا پس از آن که آدم توبه کرد، او را به زمین فرستاد تا زمین را با نسل خود آباد سازد.[1] 
 

طبیعت یکی از بزرگترین نعمت هاست که نگاه کردن به آن باعث آرامش و لذت می‌شود. وظیفه همگان است که برای آباد سازی یا حفظ طبیعت کوشا باشند. اگر هم شده با کاشتن یک درخت یا جلوگیری کردن از افرادی که درختان را قطع می‌کنند، به طبیعت و آبادانی آن کمک کنید. «آباد سازی زمین در زمرهٔ فلسفه وجود و هبوط انسان بر کره زمین است و نسل آدمی باید همواره در پی آبادانی زمین باشد. همه بنی آدم تا روز قیامت این وظیفه را به عهده دارند و این تکلیفی است بر عهده همه افراد و تمام جامعه هایی که از نسل آدم پدید خواهند آمد.»[2] 
 

باید در امر درخت کاری یک جدیت و شوق همگانی بوجود بیاید که در تمام نقاط ایران، مردم به فکر کاشت درخت و عمران آبادی مناطق خود باشند. و این آبادی را فقط برای یک منطقه خاص نباید در نظر داشت، بلکه تمام شهر را باید در نظر داشت. همانگونه که در قرآن به این امر توصیه شده است. «برای قوم سبا در محل سکونتشان نشانه ای از قدرت الهی بود دو باغ (بزرگ و گسترده) از راست و چپ (رودخانه بزرگ با میوه و درختان فراوان و به آنان گفتیم؛) از روزی پروردگارتان بخورید و شکر او را بجا آورید؛ شهری است پاک و پاکیزه و پروردگاری است مهربان.»[3] 

نکته: شهر مطلوب و آرمانی یک شهری است که در آن امنیت، عشق، سر سبزی و نشاط در آن حاکم باشد. برای بدست آوردن این شهر لازم است که در امر درخت کاری کوشا باشید و در مناطق خود درخت بکارید و از آن محافظت کنید. 
 

اگر زمین را بدون درخت و طبیعت تصور کنیم، این زمین، مرده خواهد بود. چون هیچ نشان و اثری از حیات در آن دیده نمی‌شود. اما مقصود از زنده بودن زمین این است که گیاهان و سبزه زار ها و درختان تنومند در آن رشد و نمو کنند. در کتاب مجمع البیان نیز به این نکته اشاره شده است؛ مرده بودن زمین انقطاع از آب و خشک و خالی بودن آن از گیاه و مزرعه ها است. [4]
 

با قطع کردن هر یکی از درختان باعث می‌شویم که اکسیژن کمتری تولید شود و حقی از آیندگان را از بین می‌بریم. آنهایی که درختان را به صورت قاچاق و غیر قانونی قطع می‌کنند، باید منتظر عذاب الهی باشند چون این وعده معصومین است برای کسانی که درختان را قطع می‌کنند. امام صادق (علیه‌السلام) فرمودند: درختان میوه را قطع‌ نکنید، که خداوند بر سر شما عذاب سختى فرو مى‌ریزد. [5]
 

برای هر کار خوبی که انسان‌ها انجام می‌دهند یک ثوابی را خداوند در نظر می‌گیرد. درختکاری نیز یکی از کارهای ارزشمند و سفارش شده است که هر کسی در انجام دادن آن مبادرت بورزد به ثواب عالی دست پیدا خواهد کرد و هر کسی که ادعا دارد که مسلمان است باید در امر درخت کاری جدیت داشته باشد و توان خود را بگذارد که طبیعت را حیا سازد. پیامبر خدا( صلى الله علیه و آله و سلّم) فرمودند : مسلمانى نیست که بذرى بیفشاند یا نهالى بنشاند و از حاصل آن بذر و نهال پرنده‌اى یا انسانى یا چرنده‌اى بخورد ، مگر آن که براى او صدقه محسوب شود. [6]
 

باید محیط خود را در نظر بگیرید و طبق آب و هوای آن منطقه هر درختی که مفید است را بکارید. اولویت شما به درختانی باشد که در کنار سرسبز بودن، میوه هم داشته باشند. درختانی که میوه داشته باشند بعد از مرگ شما هم سبب خواهد شد تا مردم به یاد شما باشند. 

توجه؛ درخت بکارید و در حفظ طبیعت کوشا باشیم و با رفتارمان سبب آسیب رساندن به طبیعت نشویم. 

پی نوشت :
[1] نهج البلاغه، خطبه 91،صفحه 198
[2] فصلنامه فرهنگ جهاد، سال ششم، شماره 1 و 2، صفحه 284
[3] قرآن کریم، سوره مبارکه سبأ، آیه 15
[4] طبرسی، مجمع البیان، جلد 4، صفحه 431
[5] الکافی : 5 / 264 / 9 منتخب میزان الحکمة : 290
[6] کنزالعمّال : 9051 منتخب میزان الحکمة : 290