رفتارهای نامناسب کودکان نشان دهنده چیست؟

کودکانی که به والدین خود بی احترامی می کنند در اصل به آنها نشان می دهند که به اندازه کافی با پدر و مادر خود ارتباط گرم و عمیق ندارند.
 

اگر پدر و مادر هستید حتماً تجارب فراوانی در خصوص رفتارهای نامناسب کودک خود دارید و در بسیاری موارد از شرایط پیش آمده به تنگ آمده اید؛ پس خوب است بدانید بسیاری از عکس العمل های نامناسب کودکان به این علت است که آنها قادر به بیان احساسات خود با کلمات نیستند و از حرکات مختلف برای تخلیه روانی خود استفاده می کنند که احتمالاً کمتر به مذاق شما خوش می آید!

زمان هایی که فرزند 3 ساله شما کودک دیگری را کتک می زند و یا پسربچه 5 ساله تان اسباب بازی هایش را به سمت شما پرتاب می کند، یا دختر 7 ساله تان با عصبانیت در را به هم می کوبد، در واقع با زبان بی زبانی با شما صحبت می کنند و احساساتی را بروز می دهند که به طور کلامی قادر به بیان آنها نیستند. به واقع آنها از این طریق اعلام می کنند که به شما نیاز دارند.
 

طبیعی است اگر شما عصبانی شوید و نتوانید شیوه رفتار آنها را بپذیرید؛ برخی حتی عنان از کف می دهید و کودک را تنبیه می کنید، اما با این روش شما شانس برقراری ارتباط و درک شرایط روانی او را از دست می دهید و نمی توانید بفهمید چه مساله ای موجب آزار و اذیت او شده است.
 

آیا باید از رفتارهای بد او چشم پوشی کنید؟ هرگز! اما قبل از هر تصمیمی به خود یادآوری کنید پشت تمام رفتارهای کودک شما علتی وجود دارد که شاید برای شما عقلانی به نظر نرسد، اما برای او یک دلیل بسیار محکم است.

بنابراین لازم است همراه با آرامش برای فرزند خود چارچوب تعریف کنید و اگر پیش تر این کار را کرده اید، به چشم های او نگاه کنید و چارچوب ها را برایش یادآوری کنید. احتمالاً در این میان گفت و گویی بین شما شکل می گیرد که می تواند کمک کند نیاز و احساسی که باعث به وجود آمدن رفتار نامناسب شده را پیدا کنید؛ این همان چیزی است که به فرزند شما کمک می کند تا دوست داشته باشد با پدر و مادرش بیشتر همکاری کند.
 

تجربه نشان می دهد، کودکانی که معمولاً بداخلاق و بدقلق هستند و تمایل ندارند با پدر و مادرهایشان همکاری کنند، نیاز بیشتری به ارتباط با شما، توجه جسمی، روحی و یک آغوش امن برای گریه و حتی خواب دارند. به بیانی هنوز ظرف محبت آنها از سوی پدر و مادر پر نشده و آنها به روش هایی که خود بلندند به دنبال کسب محبت از والدین خویش اند.

کودکانی که با خواهر و برادرهایشان احساس رقابت بیشتری دارند، گاه نیاز دارند که در ارتباط نزدیکتری با پدر و مادر خود قرار گیرند تا توجه بیشتر آنها را برای آنچه که هستند کسب کنند و احساس ارزشمندی بیشتری کنند.

کودکانی که معمولاً حرف گوش نمی دهند، یاد گرفته اند که پدر و مادر را خیلی جدی نگیرند مگر اینکه سر آنها داد بزنید. در واقع آنها نیاز دارند شما با آرامش راهنمایی شان کرده و ارتباط خوبی با آنها برقرار کنید.

کودکانی که خیلی زود خشمگین می شوند، نوعی ترس غیر قابل تحمل را در درون خود نگه می دارند. آنها لازم دارند در یک ارتباط امن دو طرفه به گفت و گو با شما بنشینند و ترس خود را با شما در میان بگذارند. تنها با همدلی و حمایت شماست که کودک پس از بروز ناراحتی، اشک و آه و بیرون ریختن حرف های درونش، آرام شده و آماده همکاری با شما خواهد بود.

کودکان سرکش معمولاً نیاز به احساس قدرت، کارآمدی و احترام بیشتر دارند. بنابراین لازم است به نیاز آنها پاسخ دهیم، بهشان گوش بدهیم و بفهمانیم که شنیده می شوند حتی اگر موافق صحبت های آنها نباشیم.

کودکانی که به والدین خود بی احترامی می کنند در اصل به آنها نشان می دهند که به اندازه کافی با پدر و مادر خود ارتباط گرم و عمیق ندارند و احترام کافی از جانب آنها دریافت نمی کنند. در بسیاری موارد رفتارهای نامناسب و بی احترامی کردن بچه ها نتیجه داد زدن های پدر و مادر و زیاده روی کردن آنها در بروز رفتارهای عصبانی است.

کودکان دروغگو عموماً از والدین خود ترس دارند. باید در رفتار خود جست و جو کنید و ببینید عکس العمل های شما چگونه است و چرا کودک با شما احساس ناامنی می کند!؟
 

کودکانی که دائماً نق می زنند و یا پرتوقع هستند، به اندازه کافی مطمئن نیستند که پدر و مادر به نیازهای آنها توجه و رسیدگی می کنند. این دسته از کودکان به واقع نیاز به رسیدگی و مراقبت بیشتری دارند.
 

به هر ترتیب کودکانی که به طور دائم رفتارهای نامناسب از خود نشان می دهند و از قوانین خانواده سرپیچی می کنند، باید بدانند تصمیم گیرنده اصلی در خانه پدر و مادر هستند. آنها عاشق فرزندان خود هستند و سعی در حفط امینت و آرامش خانواده دارند.

وظیفه شما به عنوان پدر و مادر این است که با حفظ آرامش، بسیار همدلانه و البته جدیت و وضوح در رفتار، چارچوب ها و خط قرمز های خانواده را برای آنها مشخص و تعریف کنید و سپس از آنها بخواهید در سایه حمایت های شما، به آنها جامه عمل بپوشانند.
 

- دقت کنید و ببینید کدام رفتار فرزندتان شما را بیش از هر چیز آزار می دهد؟ آن رفتار همان نشانه درخواست کمک از شما است.

- پس از یافتن نشانه درخواست کمک از جانب فرزند خود، اولین نکته که به ذهن تان می رسد چیست؟ خود را جای او بگذارید و ببینید به خاطر بیان کدام نیازش اقدام به بروز چنین رفتارهایی می کند؟ نیاز به حس استقلال بیشتر؟ نیاز به بازی و ارتباط با کیفیت تر با شما؟ ناراحتی از شنیدن دائم انتقاد از سوی شما؟ نیاز به خواب بیشتر؟ نیاز به شنیده شدن و حمایت بیشتر؟ و یا چه...؟

- در این مرحله باید یک لیست از کارهایی که می خواهید برای پاسخ به کودک خود انجام دهید تهیه کنید.

- برنامه ریزی کنید و هر روز بخشی از برنامه هایی که در لیست نوشته اید را اجرایی کنید.

- پس از یک هفته به تغییرات رفتاری فرزند خود دقت کنید و ببینید کدام رفتارها در او تغییر کرده و کدام نیاز به همکاری بیشتر شما دارد و اینکه چه برنامه هایی برای ماه ها و سال های آتی ارتباطی با کودک خود دارید؟ به آنها خوب فکر کنید و برای حصول نتیجه بهتر از متخصصین کودک کمک بگیرید و بدانید اگر اصول فرزند پروری را بدانید و رعایت کنید، کمتر در والدگری تان احساس درماندگی خواهید کرد.

منبع: مرکز مشاوره رهیاب - افسانه احمدی