کمالگرایی، ویژگی ها و تأثیرات آن

کمالگرایی با سیستم عالی باشی که در شما به جریان انداخته است شما را نیازمند به تأیید دیگران کرده.
 

کمالگرایی یعنی اینکه، فرد استانداردی را که حتی یک پله پایین تر از کامل و ایده آل است، نمی پذیرد، یعنی شما می خواهید در هر زمینه ای که پیش روی تان است، به بهترین وجه ممکن عمل کنید.
 

در مورد خودتان، شغل تان، خانواده تان و... استاندارد های بالا دارید، به طور مثال: زنی که برای پذیرایی از مهمانش، خود را ملزم به پخت چند نوع غذا می کند، دانشجویی که ارائه مقاله اش چند ماه عقب افتاده است، دانشجویی که به دلیل بیدار نشدن در ساعت برنامه ریزی شده اش، بقیه برنامه روزش را رها کرده، دختری که آخرین باری که غذای مورد علاقه اش را بدون ترس از چاق شدن خورده، به یاد ندارد.
 

لذت بردن شما از برنامه های تان در گرو یک سری اگر است. همه چیز را با شرایط خاصی می پذیرد، مثلاً در صورتی در مهمانی به شما خوش می گذرد که فلان شرایط و فلان آدمها باشند.
 

قوانین بیشمار در همه زمینه های زندگی تان دارید.
 

مرتب در حال ایراد گرفتن از خود و اطرافیان تان هستید.
 

همیشه اهدافی دارید که باید به بهترین شکل ممکن به آنها برسید، شما تحمل بلاتکلیفی را ندارید، بدون داشتن هدف خاصی حال تان خوب نیست.
 

یا کاری باید به صورت ۱۰۰ درصدی کامل انجام بگیرد یا کلاً قید آن را می زنید.
 

کارهای عقب افتاده و نصفه نیمه زیادی دارید.
 

پایه ای ترین علت آن، تزریق شعار «عالى عمل کن» است. از بچگی خانواده و جامعه نرم افراز عالی عمل کن را روی ما نصب کرده اند. به ما پیام « آره خوبه، ولی... » را داده اند. نمرت ۱۸ شده خوبه، ولی ۲۰ میگرفتی بهتر بود. در باقی مسائل زندگی تان دقت کنید خواهید دید، «آره خوبه ولی... » حتی در کوچکترین مسائل زندگی ما رخنه کرده است. مادر و پدر، مدرسه و در کل جامعه با قانون و مقررات بی انتهای خود، ما را دچار کمالگرایی کرده اند، ما شرطی شده ایم، در فلان صورت و فلان صورت تأیید شده ایم و به این صورت ما دچار کمالگرایی شده ایم.
 

کمالگرایی ترمزی است برای انجام کارها، چون فرد می خواهد اشتباه نکند. بنابراین چون همیشه شرایط عالی برای به انجام رساندن کارها در بهترین حالت را ندارد، کارها را به تعویق می اندازد و بعد از مدت کوتاهی با انبوهی از کارهای نصفه نیمه روبه رو می شود، حالا شروع به سرزنش خود می کند، اعتماد به نفسش را از دست می دهد، حس گناه دارد. برای درست کردن این وضع تصمیم می گیرد جبران کند، دوباره می خواهد کارهای عقب افتاده را به بهترین شکل ممکن، انجام دهد و به این صورت خود را در این چرخه معیوب گرفتار می کند. کمالگرایی - اهمال کاری نشخوار فکری (سرزنش خود، حس گناه) لذت نبردن از زندگی = افسردگی
 

توجه کنید وقتی تمام هم و غم شما انجام کارها به بهترین شکل ممکن است، دائم مشغول بررسی راههای بهتر انجام دادن آنها هستید، دچار نشخوار فکری و وسواس خواهید شد.
 

شما دائم دغدغه انجام امورتان طبق استانداردهای تان را دارید، به علاوه همیشه کمبود وقت دارید و اینها شما را دچار اضطراب خواهد کرد.
 

کمالگرایی با سیستم عالی باشی که در شما به جریان انداخته است شما را نیازمند به تأیید دیگران کرده و از آنجا که شما هیچوقت از عملکرد خودتان راضی نیستید، تصور می کنید دیگران هم از شما راضی نیستند و خود را ناقص می دانید، به این ترتیب عزت نفس خود را از دست می دهید و خود را از اجتماع دور می کنید.
 

مدام مشغول عیوب و ایرادات دیگران هستید، خوبی های دیگران را نمی بینید چون خودتان را مشغول نقص های آنها کرده اید و به مرور ارتباطات تان را از دست خواهید داد.
 

به علت نابه سامانی ها در راه رسیدن به اهداف با استاندارهای بالای تان و یا شکست در انجام آنها، دچار خشم هستید، خشم هایی که دلیل آنها را نمی دانید.
 

گاهی اینقدر با ریزبینی و معیارهای بالا، عرصه را بر خود تنگ می کنید، که فرار را بر قرار ترجیح می دهید و به کل، هدف خود را کنار می گذارید.
 

قبل از هر چیز به خودتان به نگاه تان به دنیا، به هدف های تان، آرزوهای تان، برنامه های تان دقت کنید تا به خودتان و عملکردتان آگاهی پیدا کنید، خواهید دید در کوچترین مسائل دید کمالگرایانه در شما رخنه کرده، این آگاهی خود به خود شما را به سمت ترک آن می برد.
 

ترس از اشتباه کردن را کنار بگذارید. اشتباه کنید و از خودتان بپرسید مگر چه می شود؟ مثلاً: به عمد تپق بزنید و نتیجه را ببینید، به جای پختن سه نوع غذا در مهمانی، یک نوع غذا درست کنید، خواهید دید به دلیل سبک شدن کارهای تان، استرس کمتری خواهید داشت، خسته نیستید و با مهمان های تان اوقات بهتری خواهید داشت، مقاله تان را با چند غلط املایی برای استادتان بفرستید، خواهید دید که هیچ اتفاقی نخواهد افتاد. با لباس هایی که ست نشده به مهمانی بروید، فراموش نکنید دیگرانی که ارزش شما را با لباس های تان اندازه می گیرند، دوست شما نیستند.
 

به محض اینکه گفتید: خوبه ولی... مچ خودتان را بگیرید، ولی ها را کنار بگذارید.
 

برای امورات و برنامه هایتان، در حد امکان شروط و اگرهای تان را کاهش دهید.
 

برای شروع کارها منتظر فرصت نباشید و فقط شروع کنید با هر شرایطی.
 

عالى نباشید، متوسط باشید، خواهید دید که لذت بیشتری از لحظه ها و زندگی تان می برید. فراموش نکنید «عالى دشمن خوب است»
 

به صورت گروهی کار کنید، گروهی کار کردن وسوسه شما برای استانداردهای بالا را کاهش می دهد.
 

فراموش نکنیم وقتی مشغول قانون گذاری های سخت گیرانه در خانه و خانواده هستیم، همزمان در حال پرورش بچه هایی درمانده با اعتماد به نفس پایین، خشمگین، مضطرب، وسواسی و افسرده هستیم.
 

ملاحظه فرمودید که سیستم عالی باش، چگونه همه دنیای ما را تحت تأثیر قرار داده است. وقتی ما مشغول فراهم کردن شرایط برای استانداردهای بالای مان هستیم، فرصتی برای لذت بردن از زندگی باقی نمی ماند، زیبایی ها را نمی بینیم، زیبایی های دنیا را از دست می دهیم، در کلافی از اهداف و برنامه ریزی ها خودمان را گیر انداخته ایم و مدام مشغول بررسی هستیم و به همین سادگی زندگی از لای انگشتان مان فرو می ریزد. همیشه از خودتان بپرسید؛ علت انتخاب این هدفم چه بوده؟ برای راحتی ام؟ لذت از زندگی؟ و حالا کجا هستم؟ در دام ساختن دنیای ایده آل ذهنی ام... دام ها را پاره کنید، ساخته خودتان هستند و دنیا را با تمام هر آنچه که هست پذیرا باشید، خواهید دید که زندگی به شما لبخند می زند...

منبع: سایت سلامت