کس پيش پاي طفل نيفتد که واي واي هر دم چو توپ مي‌زندم پشت پاي واي بيگانه گشتي اي مه ديرآشناي واي دير آشناتر از تونديم ولي چه سود تا سرکنم نواي دل بي‌نواي واي در دامنت گريستن سازم آرزوست

خداي من که به فرياد ميرسد ما را سنين عمر به هفتاد ميرسد ما را دگر چه فايده از ياد ميرسد ما را گرفتم آنکه جهاني به ياد ما بودند فسانه نيست کز اجداد ميرسد ما را حديث قصه‌ي سهراب و نوشداروي او

که دور از او ببرد گريه اختيار از من به اختيار گرو برد چشم يار از من بهشت و هر چه در او از شما و يار از من به روز حشر اگر اختيار با ما بود دگر چه خواهد از اين بيش روزگار از من سيه‌تر از سر زلف تو...

شيوه‌ي تازه‌اي از مبتذلي ساخته‌ام گر من از عشق غزالي غزلي ساخته‌ام چون نگاهش غزل بي‌بدلي ساخته‌ام گر چو چشمش به سپيدي زده‌ام نقش سياه با چه ياران دغا و دغلي ساخته‌ام شکوه در مذهب درويش حرامست ولي...

درد و بلاي او کاش بر جان من بيفتد يا رب مباد کز پا جانان من بيفتد درد آن بود که از پا درمان من بيفتد من چون ز پا بيفتم درمان درد من اوست دردانه‌ام ز چشم گريان من بيفتد يک عمر گريه کردم اي آسمان...

به گوشم ناله‌ي بلبل هزاران داستان خواند بهار آمد که بازم گل به باغ و بوستان خواند دگر سازش غم‌انگيز است و آواز خزان خواند به مرغان بهاري گو که اين مرغ خزان ديده اگر خواند به آهنگ دراي کاروان خواند...

خواب ديدم که خيال تو به مهمان آمد خوابم آشفت و سرخفته به دامان آمد گنجي از نو به سراغ دل ويران آمد گوئي از نقد شبابم به شب قدر و برات مردمي کرد و بر اين روزن زندان آمد ماه درويش‌نواز از پس قرني...

گلرخان را سر گلگشت و تماشا باشد کاش پيوسته گل و سبزه و صحرا باشد بلبل شيفته، شوريده و شيدا باشد زلف دوشيزه‌ي گل باشد و غماز نسيم هر که با آن سر زلفش سر سودا باشد سر به صحرا نهد آشفته‌تر از باد بهار...

مه برلب افق لبه‌اي از کلاه تو اي آفتاب هاله‌اي از روي ماه تو شمع شبي سياهم و چشمم به راه تو لرزنده چون کواکب گاه سپيده دم خورشيد و مه سري به سنان سپاه تو کي ميرسي به پرچم خونين چون شفق

ز جوي آب بقا هم به چابکي بجهند سبوکشان که به ظلمات عشق خضر رهند که جلوه‌گاه جلال و جمال پادشهند جلا و جوهر اين بوالعجب گدايان بين که خرقه‌ها همه اينجا به رهن باده نهند برون رو از خود و آنگه درون...