ما از « فلسفه اسلامی» سخن می گوییم؛ در صورتی که از سده های میانه به بعد چنین معمول بوده است که از «فلسفه ی عرب» بحث کنند نه از « فلسفه اسلامی». آری، پیامبر اسلام

مطابق دیدگاه استاد فیّاضی، در اموری که محکی ای در عالم خارج ندارند (مانند اموری که در گذشته اتّفاق افتاده است یا اموری که در آینده اتّفاق خواهد افتاد و یا در ممتنعات)،

تقسیم مراتب علم به آگاهانه، نیمه آگاهانه، و ناآگاهانه از ابتکارات استاد مصباح می باشد. ایشان بر این باورند که مراتب علم گاهی معلول مراتب وجودی فاعل شناسا،

مطابق دیدگاه مشهور، حاکی صورت ذهنی، و مطابق دیدگاه استاد فیّاضی، حاکی نفس فاعل شناساست؛ بنابر هر دو دیدگاه، در فرایند حکایت، «توجه فاعل شناسا» نقشی ندارد و

آنچه از کلام مشهور در تفسیر «حکایت» به دست می آید این است که: حکایت نوعی دلالت است که فاعل شناسا بدون اعتبار و وضع واضعی، به صورت طبیعی،

معرفت شناسان مسلمان سه دیدگاه درباره ی «حکایت» مطرح کرده اند. دیدگاه مشهور این است که «حکایت» ذاتی باب برهان برای صور ذهنی است و این صور بالفعل ماورای خود را نشان می دهند.

شناخت یا به تعبیری معرفت همواره قرین انسان بوده است، به طوری که انسان از لحظه ورودش به جهان سعی در کشف و شناخت آن داشته است ولی کمی زمان احتیاج بود تا

کلمه عقل از لحاظ لغوی معانی متعدد دارد از جمله «فهم»الشیئی بعقله عقلاً یعنی آن را فهمیده و ادراک کرد و تدبر کرد و «قید» عقل البعیریعنی شتر را مقید کرد و

پس از ذکر مقدّماتی در باب چیستی کلّی طبیعی از دیدگاه ابن سینا و ملّاصدرا، اینک وارد بحث از نحوه ی وجود خارجی آن از دیدگاه ابن سینا می شویم و سپس به

تحقیق در باب نحوه ی وجود کلّی طبیعی یا ماهیت را می توان یکی از دشواری های فلسفه ی ابن سینا و ملّاصدرا دانست.