امید می‌رود که بحث‌ها و پژوهش‌های علمی سبب بالا رفتن و ارتقاء بیشتر درک ماهیت اختلال‌های رشد زبان شود و در نهایت به ارائه راهکارهای موثر در ارزیابی، مداخله، و درمان این اختلال‌ها منجر گردد.

در میان پژوهشگران اتفاق نظری وجود دارد که در مورد زیر گروه‌های بالینی، یا الگوهای آسیب زبانی تا حدود قبل از سه سالگی نباید هیچ گونه توضیح و تفسیری ارائه شود.

متخصصان حرفه‌های مختلف در تعیین و تشخیص ماهیت دقیق رفتارهای زبانی نابهنجار دارای نفع شخصی نیز هستند. اما چنین نفعی نباید موجب شود این عده آنچه را که به نیازهای کودک مربوط می‌شود نادیده انگارند.

بی تردید ویژگی‌های کاربردی نیز دچار کاستی است، اما روشن است که این مساله نیز از ناتوانی در بعد معنایی ناشی می‌شود.

فرایند شناسایی زیر گروه‌های اختلال‌های زبان با انجام تلاش‌هایی تداوم داشته است. با این حال، این اقدامات بعلت گستردگی فراوان و نیز دسترسی ناکافی به منابع مورد نیاز برای تایید تحقیقاتی محدود است.

کودکان مبتلا به اختلال معنایی – کاربردی تا حد زیادی آغازگر گفتگو بودند، اما تعداد گفته‌های آنان در هر نوبت، در مقایسه با کودکان مبتلا به اختلال زبانی خاص چشمگیرتر نیست.

متخصصان پزشک و نیز پژوهشگران آسیب‌های زبانی توجه فراوانی به سندروم الاندو- کلفتر معطوف کرده‌اند. ویژگی بارز این اختلال شروع آن است که با حمله‌های صرعی همراه است.

در آزمایش‌های زبانی مقیاس‌های رشد زبان ویژگی متمایز کننده در واکنش به صدا است.

عوامل مرتبط با دانش و آمادگی‌های ذاتی باید بسیار گسترده باشد، زیرا هر کودکی می‌تواند هر زبانی را که با آن در تماس است در سال‌های اولیه زندگی بیاموزد.

روشن است که انسان در مقام پردازشگر، نقشی فعال دارد، بدین معنی که وی تنها پذیرنده غیر فعال اطلاعات دریافتی نیست.