نظریه لیبرالیسم به عنوان یكی از مهم ترین نظریه‌های جریان اصلی رشته روابط بین الملل است كه خود از شاخه‌ها و رهیافت‌های گوناگون نظری تشكیل شده است. در همین زمینه با مروری بر آرا و نظریه‌های همه

واقع گرایی به عنوان یكی از مهم ترین و قدیمی ترین نظریه‌های جریان سنتی و اصلی روابط بین الملل است كه از بعد از جنگ جهانی دوم به عنوان نظریه‌ای مسلط، نقش بسیار مهمی را در تبیین تحولات نظام بین المللی

به طور كلی قدرت‌های منطقه‌ای قطبیت هر مجموعه امنیت منطقه‌ای را تعریف می‌كنند (ر.ك: Lake and Morgan 1997: Buzan and Waever 2003). قدرت‌های منطقه‌ای در واقع قدرتمندترین دولت‌ها

اینكه یك دولت چه خصوصیاتی داشته باشد تا بتوانیم آن را در زمره قدرت‌های بزرگ قرار دهیم، مسئله‌ای بسیار پیچیده و مورد اختلاف در میان نظریه پردازان روابط بین الملل است. بوزان در این زمینه بر این باور است...

به طور كلی معیارهای ابرقدرت بودن معیارهای مشكلی هستند كه بر اساس آنها كشوری می‌تواند مدعی ابرقدرت بودن داشته، و دارای توانمندی‌های متعددی در تمامی حوزه‌های اقتصادی، سیاسی، نظامی و فرهنگی

دانشنامه روابط بین الملل قطبیت را توزیع توانایی‌های نظامی، اقتصادی و دیگر توانایی‌های جنگی در میان اعضای نظام بین الملل تعریف می‌كند (گریفیتس، 1388: 746). از نظر بوزان قطبیت به معنای چگونگی توزیع

جهت گیری سیاسی را سمت گیری سیاست خارجی دولت‌ها نسبت به محیط بیرونی در راستای تأمین منافع ملی در روابط بین الملل معنا می‌كنند. در همین زمینه‌ هالستی با بررسی ساختار قدرت و عملكرد واحدهای

در ابتدای این مبحث به ارائه مهم ترین تعاریفی می‌پردازیم كه از سیاست خارجی به عنوان یكی از مهم ترین مفاهیم ادبیات روابط بین الملل، به عمل آمده‌اند و سپس به بررسی شرایط و مقتضیات تصمیم گیری سیاست

مورگنتا اولین نظریه پردازی است كه به صورت منسجم به بررسی مفهوم منافع ملی پرداخته است. از نظر وی منافع ولی واقعیتی عینی و مهم است كه بر اساس آن اقدام‌های سیاسی كشورها را می‌توان ارزیابی و

به طور كلی مفهوم قدرت مفهومی پویا و نسبی و عناصر آن نیز در برخی موارد غیر قابل اندازه گیری غیر قابل تجزیه هستند. مورگنتا سیاست بین الملل را كشمكش بر سر قدرت تعریف می‌كند. از نظر او قدرت