لرزان بسان ماه و لغزان بسان ماهي شاهد شکفته مخمور چون شمع صبحگاهي ماه است و هرگزش نيست پرواي بي‌کلاهي آمد ز برف مانده بر طره شانه‌ي عاج با عشوه موج ميزد چون چشمه در سياهي افسون چشم آبي در سايه روشن...

يا رب خزان چه بود بهار شکفته را بيداد رفت لاله‌ي بر باد رفته را نو کرد داغ ماتم ياران رفته را هر لاله‌اي که از دل اين خاکدان دميد باران به دامن است هواي گرفته را جز در صفاي اشک دلم وا نمي‌شود

با دل اين قصه نگويم که به دلخواهش نيست کاروان آمد و دلخواه به همراهش نيست اين چه راهيست که بيرون شدن از چاهش نيست کاروان آمد و از يوسف من نيست خبر کاروان بار نبند شب اگر ماهش نيست ماه من نيست در...

از در آشتيم آن مه بي مهر درآيد گربه پيرانه سرم بخت جواني به سر آيد با دم عيسويم ايندم آخر به سر آيد آمد از تاب و تبم جان به لب اي کاش که جانان به تماشاي من از روزنه‌ي کلبه درآيد خوابم آشفت و چنان...

شيوه‌ام چشم چراني و قدح پيمائي رندم و شهره به شوريدگي و شيدائي عاشقانند به هم عاشقي و رسوائي عاشقم خواهد و رسواي جهاني چکنم کار هر بوالهوسي نيست قلم فرسائي خط دلبند تو بادا که در اطراف رخت

خانه گوئي به سرم ريخت چو اين قصه شنودم ماهم آمد به در خانه و در خانه نبودم با که گويم که در خانه به رويش نگشودم آن‌که مي‌خواست برويم در دولت بگشايد من که يک عمر شب از دست خيالش نغنودم آمد آن دولت...

که خيز و سر به در از دخمه کن بهار آمد صبا به شوق در ايوان شهريار آمد که پرده‌هاي شب تيره تار و مار آمد ز زلف زرکش خورشيد بند سيم سه تار که باغ و بيشه‌ي شمران شکوفه زار آمد به شهر چند نشيني شکسته...

تو يکي بپرس از اين غم که به من چه کار دارد مه من هنوز عشقت دل من فکار دارد که وصال هم بلاي شب انتظار دارد نه بلاي جان عاشق شب هجرتست تنها که شراب نااميدي چقدر خمار دارد تو که از مي جواني همه سرخوشي...

از آب رفته هيچ نشاني به جو نبود اشکش چکيد و ديگرش آن آبرو نبود ديگر به چاک سينه مجال رفو نبود مژگان کشيد رشته به سوزن ولي چه سود صحبت بجز حکايت سنگ و سبو نبود ديگر شکسته بود دل و در ميان ما

جوانی شمع ره کردم که جویم زندگانی را / نجستم زندگانی را و گم کردم جوانی را