دل نوشته هایی در ولادت امام رضا(ع)

درود بر تو
اى هشتمين سپيده
- اگر از سايه ساران درود مى پذيرى-
باران نيز به اِزاى تو پاك نيست.
و بر ما درود
- اگر فاصله خويشتن تا تو را ،
تنها بتوانيم ديد-
اى آفتاب،
ما آن سوى ذرّه مانده ايم!
* * *
من آن پرنده مهاجرم
كه هزار سال پريده است
اما هنوز،
سواد گنبدت
پيدا نيست.
آوخ كه بال كبوتران حَرَمت
از چه تيرهاى زهرآگين خسته است
شكسته است.
* * *
اى عرش !
اى خون هشتم !
نيرويى ديگر در پرم نه !
كه ما را هزار سال
نه رهتوشه اى بر پشت بود
و نه شمشيرى در دست !
و مگر در سينه ،
عشق مى افروخت
مى سوخت ،
كه چراغ تو ،
روشن ماند.
* * *
رشته اى از زيلوى حَرمت
زنجير گردن عاشقان
و سلسله وحدت است
و خطى كه روستاها را به هم مى پيوندد.
* * *
گل مُهره هاى ضريحت
دلهاى بيرون تپيده ما
تبلور فلزى ايمان است.
چنان گسترده اى
كه جز از حلقه ضريحت نمى توان ديد !
تو را بايد تقسيم كرد
آن گاه به تماشا نشست
خاك تو ، گستره همه كائنات
و پولاد ضريحت
قفسى ست
كه ما
يارايى خود را
در آن به دام انداخته ايم
تو سرپوش نمى پذيرى
طلاى گنبدَت
روى زردى ماست
از ناتوانى ادراكمان از تو
كه بر چهره مى داريم
* * *
تو مركز وُفورى
كِشتهاى ما از تو سبز
پستانهاى ما از تو پر شير است.
تو مَدار نعمتى
سيبستانهامان
سرخى چهره را
از زردىِ قبّه تو وام دارند
و گنبد تو
تنها و آخرين آشتى ما
با زر است
هر چند اگر
فريب زراندوزان تاريخ باشد
* * *
شتر از مسلخ
به فولاد تو مى گريزد
آهن تو
پيوند جماد و نبات و حيوان
بخشش تو ،
اعطاى خداى سبحان است
وقتى تو مى بخشى
دست مريخ نيز
به سوى سقاخانه ات
دراز است.
ناهيد و كيوان و پروين ،
ديروز ، صف در صف
در كنار من و آن مرد روستا ،
در مضيف خانه تو
كاسه در دست
به نوبت آش
ايستاده بوديم.
* * *
كاش ( ايستاده) بوديم !
تو ايستاده زيستى
هر چند
با ميوه درختى گوژ و نشسته
مسمومت كردند.
اما ،
شهادت
تو را ايستاده ، درود گفت.
و اينك جايى كه تو خوابيده اى
همه كائنات به احترام ايستاده است.
* * *
من با اشك مى نويسم
شعر من
عشقى است
كه چون مورچه
بر كاغذ راه افتاده است
اى بلند !
سليمان وار
پيشِ روى رفتار من
درنگ كن !
سپاه مهرت را بگو
نيم نگاهى به جاى مورچگان بيفكند.
* * *
تو امامى !
هستى با تو قيام مى كند
درختان به تو اقتدا مى كنند
كائنات به نماز تو ايستاده
و مهربانى
تكبيرگوى توست
عشق
به نماز تو
قامت بسته است
و در اين نماز
هر كس مأموم تو نيست
(مأمون) است !
درست نيست
شكسته است.
تاريخ چون به تو مى رسد
طواف مى كند.
* * *
يا كلمة الله !
عرفان در ايستگاه حَرمت
پياده مى شود
و كلمه
چون به تو مى رسد
به دربانى درگاهت
به پاسدارى مى ايستد !
شعر من نيز
كه هزار سال راه پيموده
هنوز ،
بيرون بارگاه تو
مانده است.
على موسوى گرمارودى

در بند هواييم، يا ضامن آهو!
در فتنه رهاييم، يا ضامن آهو!
بی تاب و شکيبيم، تنها و غريبيم
بی سقف و سراييم، يا ضامن آهو!
عريانی پاييز، خاموشی پرهيز
بی برگ و نواييم، يا ضامن آهو!
سرگشته‌تر از عمر، برگشته‌تر از بخت
جويای وفاييم، يا ضامن آهو!
آلوده‌ی بدنام، فرسوده‌ی ايام
با خود به جفاييم، يا ضامن آهو!
آلوده مبادا، فرسوده مبادا
اين گونه که ماييم، يا ضامن آهو!
پوچيم و کم از هيچ، هيچيم و کم از پوچ
جز نام نشاييم، يا ضامن آهو!
ننگينی ناميم، سنگينی ننگيم
در رنج و عناييم، يا ضامن آهو!
بی رد و نشانيم، از ديده نهانيم
امواج صداييم، يا ضامن آهو!
صيد شب و روزيم، پابند هنوزيم
در چنگ فناييم، يا ضامن آهو!
چندی است به تشويش، با چيستی خويش
در چون و چراييم، يا ضامن آهو!
با دامنی اندوه، خاموش‌تر از کوه
فرياد رساييم، يا ضامن آهو!
مجبور مخيّر، ابداع مکرر
تقدير قضاييم، يا ضامن آهو!
افتاده به عصيان، تن داده به کفران
آلوده‌رداييم، يا ضامن آهو!
حيران شده‌ی رنج، طوفان‌زده‌‌ی درد
دريای بکاييم، يا ضامن آهو!
تو گنج نهانی، ما رنج عناييم
بنگر به کجاييم، يا ضامن آهو!
با رنج پياپی، در معرکه‌ی ری
بی قدر و بهاييم، يا ضامن آهو!
نه طالع مسعود، نه بانگ خوش عود
زندانی ناييم، يا ضامن آهو!
در غربت يمگان، در محبس شروان
زنجير به پاييم، يا ضامن آهو!
رانده ز نيستان، مانده ز ميستان
تا از تو جداييم، يا ضامن آهو!
سودای ضرر ما، کالای هدر ما
اوقات هباييم، يا ضامن آهو!
دل‌خسته و رسته، از هر چه گسسته
خواهان شماييم، يا ضامن آهو!
روزی بطلب تا، يک شب به تمنا
نزد تو بياييم، يا ضامن آهو!
در صحن و سرايت، ايوان طلايت
بالی بگشاييم، يا ضامن آهو!
با ما کرم تو، ما در حرم تو
ايمن ز بلاييم، يا ضامن آهو!
چشم از تو نگيريم، جز تو نپذيريم
اصرار گداييم، يا ضامن آهو!
در حسرت کويت، با حيرت رويت
آيينه‌لقاييم، يا ضامن آهو!
مشتاق زيارت، تا جبهه‌ی طاعت
بر خاک تو ساييم، يا ضامن آهو!
گو هر چه نبايد، گو هر چه ببايد
در کوی رضاييم، يا ضامن آهو!
آيا بپذيری، ما را بپذيری؟
در خوف و رجاييم، يا ضامن آهو!
مِهر است و اگر قهر، شهد است و اگر زهر
تسليم شماييم، يا ضامن آهو!
فريادرسی تو، عيسی‌نفسی تو
محتاج شفاييم، يا ضامن آهو!
هر چند گنه‌کار، هر قدر سيه‌کار
بی رنگ و رياييم، يا ضامن آهو!
ما بنده‌ی درگاه، در پيش تو، اما
در عشق خداييم، يا ضامن آهو!
در رنج و تباهی، وقتی تو بخواهی
آزاد و رهاييم، يا ضامن آهو!
ای چشمه‌ی خورشيد، مهر تو درخشيد
در عين بقاييم، يا ضامن آهو!
ما همسفر شوق، فريادگرشوق
آوای دراييم، يا ضامن آهو!
همخانه‌ی شبگير، همسايه تأثير
پرواز دعاييم، يا ضامن آهو!
همراز به خورشيد، دمساز به ناهيد
در شور و نواييم، يا ضامن آهو!
هم‌صحبت صبحيم، هم‌سوی نسيميم
هم‌دوش صباييم، يا ضامن آهو!
ما خاک ره تو، در بارگه تو
گويای ثناييم، يا ضامن آهو!
سوگند الستيم، پيمان نشکستيم
در عهد «بلی»ييم، يا ضامن آهو!
يار ضعفا تو، خود ضامن ما تو
ما اهل خطاييم، يا ضامن آهو!
هم مسکنت ما، هر مرحمت تو
مسکين غناييم، يا ضامن آهو!
از فقر سروديم، يا فخر نموديم
فخر فقراييم، يا ضامن آهو!
نه نقل فلاطون، نه عقل ارسطو
جويای هداييم، يا ضامن آهو!
هنگامه‌ی وهم آن، کجراهه‌ی فهم اين
ما اهل ولاييم، يا ضامن آهو!
از گوهر پاکيم، از کوثر صافيم
فرزند نياييم، يا ضامن آهو!
چاووش شب رزم، سرجوش تب رزم
شوق شهداييم ، يا ضامن آهو!
ايمان به تو داريم، يونان بگذاريم
تشريک‌زداييم، يا ضامن آهو!
منشور نشابور، سرسلسله‌ی نور
با حکمت و راييم، يا ضامن آهو!
تو راه مجسّم، گر راه به عالم
جز تو بنماييم، يا ضامن آهو!
تا صور قيامت، با شور ندامت
شايان جزاييم، يا ضامن آهو!
همراهی استاد آگاهی‌مان داد
کز تو بسراييم، يا ضامن آهو!
اين بخت سهيل است، کش سوی تو ميل است
در نور و ضياييم، يا ضامن آهو!
زين نظم بدايع، وين اختر طالع
اقبال‌هماييم، يا ضامن آهو!
سهِيل محمودی

چشمه‌های خروشان تو را می‌شناسند
موج‌های پريشان تو را می‌شناسند
پرسش تشنگی را تو آبی، جوابی
ريگ‌های بيابان تو را می‌شناسند
نام تو رخصت رويش است و طراوت
زين سبب برگ و باران تو را می‌شناسند
هم تو گل‌های اين باغ را می‌شناسی
هم تمام شهيدان تو را می‌شناسند
از نشابور بر موجی از «لا» گذشتی
ای که امواج طوفان تو را می‌شناسند
بوی توحيد مشروط بر بودن توست
ای که آيات قرآن تو را می‌شناسند
گرچه روی از همه خلق پوشيده داری
آی پيدای پنهان تو را می‌شناسند
اينک ای خوب، فصل غريبی سر آمد
چون تمام غريبان تو را می‌شناسند
کاش من هم عبور تو را ديده بودم
کوچه‌های خراسان تو را می‌شناسند
قيصر امين‌پور

عاشقان را کو پناهی غير توس؟
ای دل! من آتشين آهی بر آر
تا بسوزی دامن ايـن روزگار
روزگـار مـردمی‌ها سوخته
چهره‌ی نامــردمی افروخـته
کينه‌ها در سينه‌ها انباشته
پرچــــم رنگ و ريـا افراشته
دشت سبز اما ز خار و کاکتوس
وز تبر شد هيمـه عود و آبنوس
آب دريا تن به موج کف سپرد
مـوج دريا اوج را از يــاد بـرد
جان‌به‌لب شد از رياکاری شرف
خوب بودن مرد و بودن شد هدف
آب هم آييــنه را گم کرده اسـت
سنگ در دل‌ها تراکم کرده است
تيرگی انبوه شـد پشت سحـر
صبح در آفاق شب شد دربه‌در
نغمه‌های عشق هم خاموش شد
اين قلندر بـاز شولاپوش شد
ارغوان روی او کم‌رنگ شد
پرنيانش هم‌نشين سنـگ شـد
خاک را از خار و خس انباشتند
ياس را در کرت شبدر کاشتنـد
نامرادی را دوا در کـار نيست
مـهر دارو در دل بازار نيـست
گـر دلی مجروح گردد از جفا
نيست گلخندی که تا يابد شفـا
نسخه‌ای نو در فـريب آورده‌اند
بوسه، دارويی که پنهان کرده‌اند
در دل اين روزگار پرفـسوس
عاشقان را کو پناهی غير توس
ای شفابخش دل بـيمار ما!
چاره‌ای کن از نگه در کار ما
خيل صيادان که در هر پشته‌اند
آهوان دشـت‌ها را کـشته‌اند
تا نـهد دل در رهت پا در رکـاب
اشک پيش افتاد و دل را زد به آب
سيدعلی موسوی گرمارودی

كاش يك شب باز مهمان دو چشمت می‌شدم
ريزه خوار مشرق خوان دو چشمت می‌شدم
كـاش يك شب می‌گذشتم از فراز چشم تو
گرم گلگشـت خـراسان دو چشمت می‌شدم
كـاش يـك شب می‌سرودم گنبد زرد تو را
فارغ از دنيا، غزلخوان دو چشمت می‌شدم
كاش يك شب می‌نشستم بر ضريح چشم تو
بـاز هـم پـابـند پيمان دو چشمت می‌شدم
صحن و ايوان تو را اى كاش جارو می‌زدم
چـون كـبوترها نگهبان دو چشمت می‌شدم
ضـامن آهـوست چشمان دو شهد روشنت
كـاش آهـوى بـيابان دو چشمت می‌شدم
كاش يك شب معرفت می‌چيدم از چشمان تو
غـرق در درياى عرفان دو چشمت می‌شدم
كـاش يك شب می‌شدم خيس نگـاه سبز تو
شـاهد اعـجاز بـاران دو چشمت می‌شدم
كاش يك شب نور می‌نوشيدم از چشمان تو
مـی‌درخشيدم، چراغان دو چشمت می‌شدم
سخت شيرين است طعم روشن چـشمان تو
كاش يك شب باز مهمان دو چشمت می‌شدم
رضا اسماعيلی

تـو يـادگـار هـفتمين سپيده اى
شـكـوه مـاندنى ترين قصيده اى
اشـارتـى ز بـيـكران روشنى
كـه از ديـار بى نشان رسيده اى
سـتـاره حـريـم سـبز فاطمه
ز بـى نـهـايـت خدا دميده اى
بـهـار سـبـز بـاغهاى آرزو
امـام قـصـه هـاى ناشنيده اى
گـل نـجـيـب بـاغ آفـرينشى
كـه در دلـم بـهـار آفريده اى
تـو قـلب عاشقان هر زمانه را
بـه لـطف و بخششت خريده اى
تـو مـنتهاى مهر و رحمت خدا
ز هرچه غير اوست دل بريده اى
زمـهربانى ات، ز دل ستانى ات
چـه نقش ها به لوح دل كشيده اى
مـيـان لالـه هـاى سـرخ آشنا
غريـب آشـنـا! تو برگزيـده اى
ز سـاغـر كرامـت مـحمـدى
زلال نـور مـعـرفت چشيده اى
ز بـاغهـاى بـى زوال سرمدى
سـبدسـبد گـل حضور چيده اى
دلا! ز شـوق لـحـظـه زيارتى
چـه عـاشقانه از قفس پريده اى!
بـهـار شـد دوبـاره باغ باورم
ز عـشق تو كه روشناى ديده اى
بـه شـام غـربـت سياه عالمى
طـلـوع فجر هشتمين سپيده اى
نسترن قدرتى
* * *

دل به زيارت تو اوج مى گيرد
اى رضا!
مى آيم به سوى تو
تو اى عشق بى نهايت!
و تو
عاشقانه عقده هاى دلم را مرحمى مى شوى
و هاى هاى اشكهايم
به زيارت تو
از ديدگانم جارى مى شود
اى ملكه دلهاى خسته!
تو جام مرا پر از شراب معنويت مى سازى
و من
عاشقانه نامت را فرياد مى زنم:
اى امام هشتمين!
اى ضامن آهوان رميده!
تو معيار سنجش صداقت هستى
تو آسمان زلال دلها هستى
* * *
عشق،
پنجره فولادت را معنا مى كند
و دل به زيارت تو اوج مى گيرد
اى ضريح سراسر نور!
با دلى آكنده از صداقتهاى تو
با جامى تهى از عشق
و چشمانى بر گل نشسته
به سوى تو مى آيم
و پرندگان حرمت
عروجت را معنا مى كنند
و عاشقانه دانه از لانه نور برمى چينند
و تو را مى ستايند
اى بزرگ ترين واژه كلام!
تو عروج آسمانى كرده اى
و تمامى زائران ضريحت را
به سوگ عشق نشانده اى
كه همه سينه ها و همه جانها
تو را مى طلبد
اى غريب الغربا!
محبوبه باقرى آزاد

شبى تنها
ميان اين همه رؤيا
تو را ديدم...
تو را با قامتى زيبا
ميان دشتى از گلها
كنارت بحر آبى رنگ
و دستانت پر از گلبوته هاى نور
پر از گلبرگ ياس و سوسن و مريم
و من سر تا به پا حيرت
دلم سنگين از اين غمها
از اين دنيا
كه ناگه
آهويى رعنا
در آغوش تو شد آرام
صدايى از دل دريا
چنين مى خواند:
به قربان پناه گرمت اى مولا!
تمام صورتم را اشك ها پر كرده بود، آرى
چنين رؤيا مرا واداشت
كه بنويسم:
به قربان پناه گرم تو آقا!
مليحه طاهرى عمرانى

تـو مـثـل مـاه تـابون مى درخشى
ز استـان خـراسـون مـى درخشى
تـو خـورشـيـدى و نـورت آفتابه
دل دشـمـن ز نـورت در عـذابـه
تـو مولايـى ، امـامى ، جان فدايت
گـشـوده بـال و پر، دل در هوايت
خراسـون بـوى عطر عـشق داره
امـام هـشتـم اونـجـا شهـرياره
در جـنـت در آن جـا بـاز بـاشه
خـدا آن جـا غـزل پـرداز بـاشه
هـنر آن جا، ادب آن جا، گل آن جا
شراب و عشق و شمع و بلبل آن جا
خـدا جـارى زچـشـم آسـمـونه
زمـيـن بـا اهـل عـالـم مهربونه
امـام هـشـتـمـيـن جـونم فدايت
گـشـوده بـال و پـر دل در هوايت
حـرم زيـبـاتـريـن جـاى جهانه
بـراى هـر كـبـوتـر آشـيـانـه
پـنـاه بـى پـنـاهـان اون امـامه
كـه مـهرش بى حد و لطفش تمامه
شـب آن جـا مـأمن راز و نيـازه
دل پـاكـان ز عـالـم بـى نـيازه
گـل و سرو و سمن مى رويد آن جا
زمـان، تن در سحر مى شويد آن جا
امـام اون جـا بـهـار چـارفصله
كه دسـتونش به دست عشـق وصله
سيمين دخت وحيدى

... وچشمانت
فيروزه ناب
چشمه هاى سبز
چونان كبوتران سبزينه پوش گنبد طلا
كه پرواز مى كنند،
و چشم و نگاه تو را
به پنجره فولاد
گره مى زنند
... و دستانت
در نشيب و فراز نياز
نذر مى كنند
راز عطشناك چشمهايت
مى شكفند،
تو باران مى شوى
آيينه هاى حرم
تو را تكرار مى كنند
و تو
به پاى بوسى عشق مى روى
آن جا كه
نيلوفران قد كشيده اند
و برگ هاشان دست مناجات است
تو سيلى از تمنا مى شوى
تو زيبا
توعذرا
مى شوى
و ادراك ايمان را حس مى كنى
اينك از آن همه سجاده و نياز
به بار نشسته اى
گل و ريحان در وجودت
جوانه دارند
و ترنم آرزوهايت
قشنگ ترين آوازهاست
عزت خيابانى

سينه به سينه
به لحظه هاى گرد گرفته شهرمان
كه اشتياق صيدشان را
در خود مى پرورانيم
ما با وسيع ترين لحظه هاى سبز خويش
در پشت ابتدايى كه نيستيم
در حضور آفتاب گنبد شما
به سان كوه
قطره قطره
جويبار مى شويم
ما
قد سوخته ترين
هيچ يك باغچه هستيم
و دست تبركى از ما
به ديدار سبز شما مصلوب مى ماند
مولاى ما!
خنياگر آفتاب ضريح شماييم
و به تبرك ديوار باغتان، بوسه مى زنيم
آخر، ما
پلك باغچه مان را
به باغ آفتاب نگشوديم
غريب ما!
اما
شما، غريب نيستيد
عريب ماييم
كه روشنايى پنجره هامان را
روشنايى مى طلبيم
* * *

چنان آبشار فضايل تو رفيع است
كه هر چه سر به فراتر فراز آورم
ديدگانم در نظاره ارتفاع تو
باز مى ماند!
تو برترينى ، بلندترينى
تو ماندگارترين ياد روزگارانى
تو سايه سار نخل محبت
تو چشمه زار تمامى خوبى
تو را چه واژه اى درخور است و بايسته؟
كلام در ستايش تو عقيم است
و نيز كتابى كه بخواهد از تو بگويد، سترون!
تو سبزى ، تو سروى
صنوبرى ، شمشادى
تو اصل و مايه نورى
تو آن خورشيدى
كه آسمان از تو نور به وام مى گيرد
و زمين را تو خلعت فروغ مى بخشى
اى آفتاب!
اين راز را چه كسى مى داند؟
ج. قلم آرا

هـر سـحر آفتاب من مولاست
همه شب ها شهاب من مولاست
به خراسان كه جز كويرى نيست
عـلـت انـتـساب من مولاست
سـينه ام دست رد زعالم خورد
آن كـه داده جواب من مولاست
از هـر آن چه به عمر دل بستم
بـهـتـرين انتخاب من مولاست
ورشـكستم به دور از اين درگاه
چـون تـمام حساب من مولاست
مصطفى محدثى خراسانى

مر به درگهت امشب به عشق خواندى و خوانى
كـه هـر كـه سوى تو آيد شفيع او دو جهانى
به يـمـن مـرحـمتت آمدم ز سر به سرايت
تو خـواسـتى به عنايت نوازى ام كه چو جانى
كرامـت از يـم عـشقت گرفته ام همه عمرم
هر آن كه خواست بر او هم كريم دور و زمانى
حديـث عـشـق تـو را با زبان جان بسرايم
چرا كـه خامـه عاشق شكسته است و تو دانى
ز رحمـتـت چه بگويم، ز حكمتت چه سرايم؟
تو كـان فـيـضى و حكمت، مقام بخش جنانى
هر آن كـه بـر سـر كويت سرى زند به تمنا
به عـشـق گـشـتـه منور كه شاه نوررسانى
به شـوق نـوش ز كوثر، سرود ايزدى از جان
كه مـالـكـى تو بر اين يم، چرا كه وارث آنى
سيد مهدى ايزدى دهكردى

خـسـته، افـتـاده ز پـا، آمده زانو مى زد
مـشـكلى داشت به آقاى خودش رو مى زد
مى چكيد از سر و رويش عرق شرم به خاك
مـشـت هـا واشده و پنجه به گيسو مى زد
دامـنـى داشـت پر از خاطره تيره و تـلخ
دسـت در دامـن آن ضـامـن آهو مى زد
هـمنوا با در و ديوار در آن عصمت محض
نـالـه يـا عـلـى و ضـجه ياهو مى زد
نـم نمك بارشى از مهر به جانش مى ريخت
كـفـتـرى بـر سر ذوق آمده قوقو مى زد
پـاك مـى شـد دلـش از غصه ناپاكى ها
خـادمى داشت در اين فاصله جارو مى زد
فـرصـتى بود و درنگى و بجا مانده هنوز
شـعـله اى شعر كه در آينه سوسو مى زد
عليرضا كاشى پور محمدى

اى ستون هاى زمين، گلدسته هـاى سربلند!
اى رواق زرنـگـار، آيـينه هـاى بندبند!
اى مـقرنس هاى چوبى ، گنبد زرين كلاه!
بـر سـر آن آسـتـان پـرشكوه بى گزند
بـر سـر هفت آسمان آن مهربان افراشته
چـترى از بال كبوتر، از حرير و از پرند
دسـت او ايـنـك پـناه آهوان خسته است
بـال بـگـشـاييد از شوق، آهوان دركمند!
كـفـتـران آسـمـانـى هـم اسير دام او
مى كـشاند هر دلى را در رهايى ها به بند
اى حضـور هـشـتـمين! افتادگان غربتيم
دست ما را هم بگير از لطف، اى بالا بلند!
يدالله گودرزى

كـمـى بـذر گـل گـنـدم بـكاريـم
بـراى كـفـتـران سـبـز مـشـهد
بـنـوشـيـم آب صـاف مـهربـانى
شـبـيـه هـشـتـمين شعر (محمـد)
اگـر چـه گـنبـدش دور است از ما
ولـى راه نـگـاهـش باز بـاز است
دواى زخـم بـال كـفـتــرانــش
دو ركعت عشق و يك قطره نماز است
خـداى آرزوهـايـم كـمـــك كـن
حـرم را تـوى خـواب خـوش ببينم
ضـريـح آشـنـايـش را بـبـوسـم
گـل صـحـن نـگـاهـش را بـچينم
كـمـك كـن كـفـتـرى بر شانه هايم
بـسـازد لانـه اى از مـهـربـانـى
كـمـك كـن تـا دعـايـم سـبز باشد
بـسـازم يـك ضـريـح آسـمـانـى
كـمـك كـن مـثـل مشهد، شهر رؤيا
دلـم پـر ازدحـام از نـور بـاشــد
پـر از پـرواز كـفـتـرهـاى كوچك
سـرم سـبـز و دلـم پـر شور باشد
كـمـك كـن ضـامـن آهـوى قـلبم
بـه رنـگ يـك دعـا در مـن بجوشد
خــداى آرزوهــايــم كـمـك كن
كـه يـك كـفـتـر دعـايـم را بنوشد
نسرين راسخى

رقص قشنگ نور
امشب چه ديدنى است
آواز شاد باد
امشب شنيدنى است
عيد است و عطر گل
پيچيده در هوا
بوى خوش گلاب
پر كرده سينه را
گلبوته هاى شمع
روييده هر كجا
مى ريزد اشك شوق
يك غنچه بى صدا
گلدسته ها همه
غرق ستاره هاست
هر گوشه حرم
فرياد (يا رضا) ست
وقت زيارت است
پر مى كشد دلم
همراه كفتران
من مى روم حرم
مهرى ماهوتى

چون طلا
گشته رخشان ز دور
مثل رود
پر ز خنده هاى نور
گنبد رضا
چون نگين
بر فراز آسمان
مثل گل
توى باغ اين جهان
خوب و بهترين
گشته ام
راهوار خاك او
تا رسم
بر ضريح پاك او
بوسه اى زنم
مى تپد
قلب من به سينه ام
چون رسم
دل ز غصه ها و غم
پاك مى شود
اى رضا!
اى رضايت خدا!
لطف تو از عنايت خدا
خوب و آشنا
اى امام!
اى امام هشتمين!
پيشوا!
اى تو مهربانترين
بر تو صد سلام
گنبدت
چلچراغ مشهد است
زايرت مى برد به روى دست
خاك مرقدت
شكوه قاسم نيا

دور سـقـاخـانه مى گردد (نسيم)
دانـه مـى پـاشد كنار حوض آب
چـادرش بـوى زيـارت مى دهد
بـوى شمع نذرى و عطر و گلاب
آسـمـان چـشـم او پر مى شود
بـاز از پـرواز شـاد كـفتران
صـحـن را آهسته جارو مى كند
خـادمـى بـا دسـتهاى مهربان
مـى نـشـيند در كنار خيس آب
مـثـل يـك گـل سايه فواره ها
چون نسيمى شاد مى خواند (نسيم)
آمـدم مـهـمـانـى تو يا رضا!
مهرى ماهوتى

غرق نور است و طلا
گنبد زرد رضا
بوى گل، بوى گلاب
مى رسد از همه جا
مثل يك خورشيد است
مى درخشد از دور
شده از اين خورشيد
شهر مشهد پر نور
چشمها خيره به او
قلبها غرق دعاست
بر لب پير و جوان
يا رضا رضا رضا ست
اى خدا كاش كه من
يك كبوتر بودم
روى اين گنبد زرد
شاد مى آسودم
مى زدم بال و پرى
دور تا دور حرم
از دلم ره مى زد
ماتم و غصه و غم
شكوه قاسم نيا

خــســتـه از راه كــنــار مـادر
تــوى مــ اشــيـن پــدر خوابيدم
پــلــكـهــايــم كـه به هم افتادند
خــواب يــك صـحـن كـبوتر ديدم
صـبـح، وقـتـى كـه دو چشمم وا شد
شـادمـان مـثـل گـلـى خـنـديـدم
آخـر از پــنــجــره پـشت اتـاق
گــنــبــد زرد (رضــا) را ديـدم
دل مــن مــثــل كـبـوتـر پر زد
رفــت بــر شــانـه گلدسته نشست
اشـك در چـشـمــه چشمم جوشيـد
بـغـضـم آيـيـنـه شـد امـا نشكست
پـدر آمـاده شـد از مـن پـرسـيـد:
دوسـت دارى كه تـو را هـم بـبـرم؟
گـفـتم: آرى ، ولـى آن جا چه كـنـم
مــادرم گـفـت: زيـارت پـســرم.
گــرچـه زود آمـده بـوديـم ولــى
در حـرم جــاى دل مـن كـم بــود
هـر كـسى بـا او چـيـزى مـى گفت
گـويـيا بـا هـمـه كـس مـحرم بود
هـر كجـا رفـتـيـم آن جـا پـر بود
پــر ز نـجــواى دل و دسـت دعـا
يــك طـرف قـصـه پـر غـصه درد
يـك طـرف ذكـر (غـريـب الـغربا)
در رواق حـــرم پـــر نـــورش
كـاش دسـت دل مـن رو مــى شـد
مـى شـدم مـن، آن آهـوى غـريـب
بـاز او (ضـامـن آهـو) مــى شـد
جواد محقق

ماه در حوض بزرگ كاشى است
آب، آيـيـنـه مـهـتـاب شـده
مـاه مـهمان قشنگ حوض است
حـوض بـيـچاره دلش آب شده
چـشـم من منتظر خورشيد است
پـيـك خـورشيد، سپيده پيداست
از حـرم بـانـگ اذان مـى آيد
آه! ايـن مـنظره خيلى زيباست!
كـفـتـرى از سر گنبد برخاست
بـق بـقـو كرد و به پرواز آمد
هـمـرهـش مـرغ نگاه من هم
رفـت و يـك بـار دگر باز آمد
مـرغ بـى تـاب نگـاهم اكنون
بـر سـر گـنبـد پـاگ آقاست
چـشـمـهـايـم به دلم مى گويد
راسـتـى گـنبـد آقـا زيباست!
از حرم، از در و ديوار، اين جا
بـوى جـانـبخـش دعا مى آيد
مـثـل بـوى خوش گلها در باغ
هـمـه جـا بـوى رضا مى آيد
على اصغر نصرتى

صـحـن حـرم از نـسـيم پر بود
از پـرپـر (يـا كـريـم) پـر بود
خورشـيـد دوبـاره بـوسه مى زد
بـر چـهـره مـهـربـان گـنـبد
گـنـبـد پـر از آفـتـاب مـى شد
آهـسـته غـم مـن آب مـى شـد
رفـتـم طـرف ضـريـح او بـاز
تـا پـر شـوم از هـواى پـرواز
اطـراف ضـريح گـريـه هـا بود
دلـهـاى شـكـسـتـه و دعـا بود
از چـشـم هـمـه گلاب مي ريخت
بـاران رضـا رضـا رضـا بـود
دل هـاى هـمـه ز بـارش اشـك
مـانـنـد كـبـوتـرى رهـا بـود
عـطـر گـل يـاس در دل مــن
عـطـر صـلـوات در فضـا بود
لب ها همه حرف و درد دل داشـت
بـا او كـه غـريـب آشـنـا بود
بـا يـك بـغـل آرزو و امـيــد
رفـتـم طـرف ضـريـح خورشيد
رفـتـم طـرف ضـريـح روشن
در نـور و فـرشتـه گم شدم من
سيد سعيد هاشمى

تو بـر زخـم دلـم باريده اى باران رحمت را
تو را مـن مـىشناسم، مـنبع پاك كـرامت را
من ازچشمان آهوخوانده ام رخصت كه فرموديش
كـه من حـس مىكنم درد درونسوز شكايت را
ازآن روزى كـه حلقه بر ضريحت بست دستانم
دلم شـيدا شد و دادم زكـف دامـان طاقت را
شـكوفه مـىدهد دسـتان سـبز التماسم، عشق!
بـيـا تـفسير كـن آيـات زيـباى اجـابت را
حوا جعفرى

شـاه شـوم، مـاه شـوم، زر شوم
در حـرمـت بـاز كـبوتر شـوم
اى مـلك الـحاج! كـجا مىروى؟
پشـت بـه اين قبله چرا مىروى؟
سـعى در ايـن مروه صفا مىدهد
خـاك بـهشت اسـت، شفا مىدهد
سـنگ تو بر سينه زد ايران زمين
سـرمه خـاك تو كشد هند و چين
سـنگ بـه پاى تـو وفـا مىكند
راز دل شـيـعـه ادا مـىكـنـد
تـا اثـر پاى تـو جـا مانده است
ايـن دهـن بـوسه وامـانده است
سـنگ سـياهى كه در اين جاستى
ســر سـويـداى نـظـرهاستى
عـهد بـجز بـا لب پيمانه نيست
جز تو ولى نيست، ولىعهد چيست؟
مـشرق دل عـرصه شبديز نيست
هر كه على نيست، ولى نيز نيست
دام بچيــنـيـد ز دارالــسـلام
صـيد حـرام است به بيت الحرام
مهدى بياتى ريزى

آمدم تا برايت بگويم
رازهاى بزرگ دلم را
بر ضريحت دخيلى ببندم
تا كنى چاره اى مشكلم را
آمدم با دلى تنگ و خسته
تا به پاى ضريحت بميرم
يا كه اى ضامن آهو از تو
حاجتم را اجابت بگيرم
حاجتم سبز چون روح جنگل
حاجتم پاك و ساده چو درياست
حاجتم آرزويى بزرگ است
حاجتم مثل يك خواب زيباست
من كويرى عطشناك و خشكم
من بلد نيستم راه دريا
تو بيا و نشانم ده از لطف
سرزمينى كه سبز است و زيبا
يا شبى كه پر از غصه هستم
يك ستاره شود ميهمانم
من ز دردم برايش بگويم
او شود همدم و همزبانم
آمدم با دلى تنگ و خسته
بغض هم بر گلويم نشسته
خواستم حاجتم را بگويم
حرف من در زبانم شكسته
علیرضا حكمتى

نام تو مثل نور
مثل ستاره هاست
ياد تو اى رضا!
آرام جان ماست
نام تو مثل آب
شفاف، ساده، پاك
ياد تو اى رضا!
باران به قلب خاك
نام تو باصفاست
مثل بهار و باغ
يادت به راه ما
روشن ترين چراغ
نام تو سرخ سرخ
مثل شهادت است
ياد تو سبز سبز
مثل زيارت است
نام تو مثل گل
بوى خدا دهد
يادت امام ما!
دل را صفا دهد
نسترن قدرتى

در كودكـى دستم به دست مـادرم بود
وقتى به درگاهت رضاجان مـىرسيدم
آواى هر گلدسته ات را گرم و پرشور
با گوش جـان از بيكرانها مـىشنيدم
آن روز هم چون روزهاى خوب ديگر
شور طوافت در دل من شعله ور بود
گرم و سبكبال و رها، بىتاب بىتـاب
گويى مرا شوق حريمت بال و پر بود
مادر تمام غصه ها را با تو مـىگفت
از رنج جانسوز و غم و درد نهـانش
مىشد كه نقش غم زلوح سينه اش خواند
از گـريـه آرام و اشك ديـدگـانش
همچون كبوتر شاد و بىآرام و خرسند
بر گرد بام روضـه ات پرواز كردم
تـا بيكـران آسمـانهـا نـور ديـدم
وقتى كه چشم خـويشتن را باز كردم
همچون پرنده در قفس اين جا اسيرم
دستى گشـا زائـرنـوازى كن اماما!
مگذار بىروى تو بنشينم شب و روز
نقش خـوش اعجـاز بازى كن اماما!
مهرت هميشه در سرم، عشقت به جانم
چون ريشه سرو وصنوبرپاگرفته است
تـو هـشتمين نور شب يلداى مايـى
عشق تو درجان ودل ما پاگرفته است
تا بـار ديگر روى مـاهـت را ببينم
بـا التـفاتى حاجت ما را روا كـن
بستم گـره بر پنجره، چشـم انتظارم
تا باز گردم، اين گره را نيز وا كن
حوا جعفرى

شـعـر زلال آبـى دريـا را
در وسعت نگـاه تـو مىبينم
زيباتريـن بهار شكـوفـا را
در وسعت نگـاه تـو مـىبينم
خورشيد مىدرخشـد ومىتابد
از مشرق زلال نـگـاه تـو
صبح اميد روشـن فـردا را
در وسعت نگـاه تـو مىبينم
اى بـاور همـيشه رؤيايـى
گـل آيـه اى ز رازشكوفايى
آيـيـنه زلال تـمـاشـا را
در وسعت نگاه تـو مـىبينم
يك لحظه هم دوديده نمىگيرم
از آسمان روشـن چشمـانت
يك آسمان حضور تـمـنا را
در وسعت نگاه تـو مـىبينم
درسايه سار روشن چشمانت
بارانى ازحضور خداجارى است
مـن قدرت خـداى توانـا را
در وسعت نگـاه تـو مىبينم
تو از تبـار سبـز بهارانـى
از نسل سـرخ آينه دارانـى
رنگين كمـان بـاور گلها را
در وسـعت نگاه تـو مىبينم
آرامش است آنچه كه مىبارد
از آيـه هاى آبـى ايمـانت
آرامش تـمـامـى دنيـا را
در وسعـت نگاه تو مـىبينم
دست نياز و درگـه والايت
اى روشناى خلـوت شبهايم
شوروشرار وشوق وتولا را
در وسعت نگاه تـو مىبينم
جام جهان نماست نگـاه تو
آرام وسبز وساده ورؤيايى
آبـىترين كـرانه دريا را
در وسعت نگاه تو مىبينم
نسترن قدرتى

ديـده فرو بسته ام از خاكيان
تا نـگرم جلـوه افـلاكيـان
شايد از ايـن پرده ندايى دهند
يـك نفَسـم راه به جايى دهند
اى كه بر اين پرده خاطرفريب
دوخته اى ديده حسرت نصيب
آب بزن چشـم هوسنـاك را
بـا نظـر پاك ببين پـاك را
آن كه دراين پرده گذريافته است
چون سَحر ازفيض نظريافته است
خوى سحر گير و نظرپاك باش
رازگـشاينـده افـلاك بـاش
* * *
خـانه تـن جـايگه زيست نيست
در خور جانِ فلكى نيست، نيست
آن كه تـو دارى سرِ سوداى او
برتر از اين پـايه بـوَد جاى او
چشمه مسكين نه گهرپرور است
گوهر ناياب به دريـا دَر است
ما كه بـدان دريـا پيوسته ايم
چشم ز هر چشمه فرو بسته ايم
پهنه دريا چو نظرگـاه ماست
چشمه ناچيز نه دلخـواه ماست
* * *
پرتو اين كـوكب رخـشان نگر
كوكبه شـاه خراسـان نـگـر
آينه غـيـب نـمـا را ببـيـن
ترك خودى گوى و خدا را ببين
هركه بر او نور رضا تافته است
دردل خود گنج رضا يافته است
سايه شه مايه خرسـندى است
مُلك رضا مُلك رضامندى است
كعبه كجا؟ طَوف حَريمش كجا؟
نافه كجا؟ بـوى نسيمش كجا؟
خاك ز فـيض قدَمش زر شده
وز نـفسش نافه معطّر شـده
مـن كيم؟ از خيلِ غلامان او
دستِ طلب سوده به دامان او
ذرّه سرگشته خورشيدِ عشق
مرده، ولى زنده جاويدِ عشق
شـاه خراسان را دربان منَم
خـاك درِ شاه خراسان منَم
* * *
چـون فلك آيين كهـن ساز كرد
شيـوه نـامردمى آغـاز كـرد
چاره گر، از چاره گرى بازماند
طـايـر انديشه ز پـرواز ماند
با تن رنجـور و دل نـاصبور
چاره از او خواستم از راه دور
نـيمشب، از طالع خنـدانِ من
صبـح برآمد ز گريبـان مـن
رحمت شه درد مرا چاره كرد
زنده ام از لطف دگربـاره كرد
بـاده باقـى بـه سبـو يـافتم
و ايـن همه از دولت او يافتم
محمدحسن رهى معيّرى

منبع:www.imamreza.net