در هوای شکفتن

بیا بهار امیدم ببار بر تن من
در آسمان نگاهم تو ماه روشن من
بیا به خلوت شبهای بی چراغ بیا
به پاس حرمت صدها نشان داغ بیا
میان خاک وجودم بکار دانه‏ى عشق
غزل بخوان که بخواند دلم ترانه‏ى عشق
تو تک ستاره‏ى روح منی بیا و بتاب
تو آن مسافر سبزی که دیده ام در خواب
گل خیال تو در خاطرم جوانه زده
به روح خسته‏ى من رنگ عاشقانه زده
بیا شقایق من باش وقت شیدایی
در این سکوت غریب و غروب تنهایی
بیا که گرمی مهرت گداخت هستی من
نگاه پرتپش تو، دلیل مستی من

دور بهانه های خودش راه می رود
از روی ردپای خودش راه می رود
از حجم عشق، پای خودش را کنار زد
این روزها برای خودش راه می رود
تقویمها به روی هم انبار و باز هم
در حال و در هوای خودش راه می رود
ویروس عشق آمد و او را گرفت و کشت
حالا که در عزای خودش راه می رود
عمرش به سر رسید، ولی باز بی رمق
با شاید و چرای خودش راه می رود

چه فصلها که شبی آسمان سیاه نبود
و لحظه های دلم غرق اشتباه نبود
نه کوه فاصله برجا، ردّپای سفر
صدای مادر من، انعکاس آه نبود
شبی غریبه شدم، رفتم از کرانه‏ى دل
در امتداد نگاهم افق سیاه نبود
ولی بدون شما کوچه های تنگ و گلی
برای گریه‏ى من، حس تکیه گاه نبود
دوباره آمده ام خسته از شقاوت شهر
به راه آمدنم، شوق یک نگاه نبود
تمام راه، دلم را به دوش داشته ام
دریغ، زخم عبورم مگر گواه نبود؟!

وقتی شکسته شد دل همچون سبوی ما
ای کاش می رسید ز غیبت به سوی ما
تنها سروش خاکی من! دیر کرده ای
غرق خجالتیم بخر آبروی ما
گفتند در سکوت سخن، باز می رسی،
سمت نگاه چشم نجیبت به روی ما
گویی به هرز رفته دعایی که خوانده ایم
شاید درست نیست خدایا وضوی ما
در پشت ادعای مسلمانی و خلوص
هرگز یکی نگشته صدای گلوی ما