نویسنده: علی شیرازی
نمرود به وسیله‌ی آزر كه منجم مخصوص وی بود (1)، اطلاع پیدا كرد كه در آینده كودكی متولد می‌شود و بعدها نمرود را به هلاكت می‌رساند. از این رو تعداد زیادی از نوكران حود را مأمور كشتن كودكان تازه به دنیا آمده كرد.
در چنین بحرانی، بونا، مادر فداكار حضرت ابراهیم خلیل (صلی الله علیه و آله و سلم) با تلاشی بی نظیر خود را دور از جاسوسان نمرود نگه داشت. هنگام زایمان نیز به بهانه‌ی قاعدگی - در آن رسم بود زنان قاعده از شهر بیرون می‌رفتند - از شهر خارج شد و كنار كوهی در بیابان، غاری پیدا كرد؛ به میان غار رفت و در همان جا فرزندش «ابراهیم» متولد شد.
این مادر خستگی ناپذیر، تا سیزده سال و دور از چشم جاسوسان، گاهی در نیمه‌های شب و گاه صبح زود، خود را به غار می‌رساند و با فرزند صالحش دیدار می‌كرد.
امدادهای غیبی به كمك بونا می‌شتافتند و یاری خداوند كه برخاسته از معنویت بونا بود، فرزندش را حفظ می‌كرد، تا این كه ابراهیم سیزده ساله شد و با ترتیب خاصی وارد شهر شد.
كم كم مبارزه‌ی فرزند صالح بونا با بت پرستان آغاز شد و روز به روز بر اوج مبارزات ابراهیم افزوده شد. (2)
پی‌نوشت‌ها:
1. قصص القرآن، ج1، ص 113، به نقل از «اثبات الوصیه».
2. خواهران قهرمان، ص 56.
شیرازی، علی؛ (1394)؛ زنان نمونه، قم: مؤسسه بوستان كتاب (مركز چاپ و نشر تبلیغات اسلامی)، چاپ هشتم.
