می گویند یکی از تعریف های انسان، حیوان ناطق است؛ اما شاید بتوان گفت که انسان، حیوان تنبل است؛ چون بعضی وقت ها از برخی انسان ها چنان تنبلی سر می زند که از هیچ موجود دیگری سر نخواهد زد؛ اما همین تنبلی هم برای خودش انواع و اقسامی دارد؛ حتی تنبلی قدیم و جدید هم داریم. قدیمی ها یک جور تنبل بودند و جدیدی ها یک جور دیگر. در این شماره می خواهیم به تفاوت های تنبلی در قدیم و جدید بپردازیم.

من تنبلم، خیلی هم خوب!

تا قبل از این مردم اگر تنبل هم بودند، دیگر به آن افتخار نمی کردند! آدم تنبل رویش نمی شد در کوچه و خیابان سرش را بلند کند. برایش جوک درست می کردند. بچه ها توی کوچه با دست نشانش می دادند. خلاصه یک نفر اگر تصمیم می گرفت تنبل باشد، باید کلی تحقیر و تخفیف را به جان می خرید؛ اما حالا چی؟!

تنبلی یک جور کلاس است! طرف سی سالش شده است، اما هنوز مهم ترین کاری که در طی روز انجام می دهد نفس کشیدن است! پدرش با شصت سال سن می رود و با زحمت نان حلال درمی آورد و می ریزد در جیب این جناب، اما طرف حتی برای دل خوشی پدرش حاضر نیست یک بار صفحه ی نیازمندی ها را دنبال کار بگردد. بعد نه این که فکر کنید بقیه هم به او نگاه چپ می کنند یا خودش احساس می کند که الان اوضاعش خراب است، خیر! توی فامیل همه او را به عنوان یک انسان موفق که می تواند هیچ کاری نکند و زنده بماند می شناسند و آرزو دارند مانند او بشوند!

آپشن های مختلف تنبلی!

تا چند سال پیش، تنبل ها شبیه هم بودند؛ یعنی اصلا تنبلی خیلی تنوع نداشت؛ اما این روزها تنبلی هم مثل خیلی چیزهای دیگر آپشن های متعددی دارد.

بعضی ها کلاً تنبل هستند؛ یعنی مثلاً حاضرند سه روز پیام بازرگانی در شبکه مستند ببینند، اما کنترل تلویزیون را که یک متر آن طرف تر است برندارند و کانال تلویزیون را عوض نکنند یا حاضر هستند با نی قرمه سبزی بخورند، اما یک عدد قاشق را با آب خالی نشویند.

بعضی ها تا این حد تنبل نیستند؛ یعنی فقط برای بعضی کارها تنبل هستند؛ مثلا صبح تا شب برای دوردور کردن یا چرخ زدن در بازارها یا بازی کردن با رایانه و تبلت حال و حوصله دارند، اما اگر مادرشان بگوید برو دو تا نان بخر یا بلند شو خانه را جارو بزن، سریع به حالت درازکش درآمده، چنان به کف زمین می چسبند که با چشم غیرمسلح نمی توان تفاوت آن ها و فرش خانه را تشخیص داد!

یک گروه دیگر شبانه تنبل هستند؛ یعنی روزها که با رفقای شان بیرون از خانه هستند هرجور شلنگ تخته ای می اندازند و هر کار می کنند و خلاصه خوش می گذرانند، اما همین که شب پایشان به خانه رسید، دیگر حتی حال یک لیوان آب برداشتن و خوردن هم ندارند و مادر مظلوم شان باید آب برای شان بیاورد. این عده فقط وقتی در خانه هستند این چنین می شوند و طبیعتا بقیه ی اعضای خانه باید جورشان را بکشند؛ اما برای رفقای شان حاضرند از جان مایه بگذارند!

تنبل نبین چه ریزه!

در زمان های قدیم، تنبل ها خیلی صاف و ساده بودند؛ یعنی برای تنبل بودن دلیل خاصی نداشتند و اگر می پرسیدی: تو چرا تنبل هستی؟ جواب می داد که حال ندارم یا شده دیگه یا بی خیال و از این جور حرف ها؛ اما امروز اگر یقه ی یک انسان شریف تنبل را بگیری و بگویی: چرا تنبلی؟ سه روز و سه شب برایت سخنرانی می کند و در فواید تنبلی حرف می زند. چنان حکمت هایی برایت رو می کند که اصلاً حسرت می خوری خودت چرا تا حالا تنبل نبوده ای! یعنی در این دوره و زمانه، کسی الکی و الابختکی تنبل نشده، بلکه کلی اندیشه پشت سر آن وجود دارد.

این قشر شریف، حتی برای خودشان ضرب المثل هایی دارند؛ مثلا می گویند: کاری را که می شود به پس فردا انداخت، فردا انجام نده یا می گویند: امروز همان دیروزی است که پس فردا دیگر گذشته است، پس خیلی به خودت سخت نگیر یا مثلاً چرا عاقل کند کاری؟!!

خلاصه این که تنبلی در این دوره و زمانه، کلی برای خودش تئوریزه شده و حساب و کتاب دارد؛ بنابراین همین طور الکی به یک تنبل چپ چپ نگاه نکنید؛ چراکه تنبل نبین چه ریزه، حکمت ازش می ریزه!

تنبلا جمع شوید...

در زمان های قدیم، تنبلی یک کار فردی بود؛ یعنی هر تنبل برای خودش تنبل بود و یک گوشه ی دنیا داشت تنبلی می کرد؛ اما این روزها تنبلی یک کار جمعی شده است! شاید بگویید: مگر تنبل ها اصلا کاری می کنند که آن را به صورت جمعی انجام دهند؟ یعنی اصلاً تنبلی یعنی کاری را انجام ندادن، چه برسد به جمعی انجام دادن! اما تنبل های این دوره و زمانه خیلی هم به کار جمعی اعتقاد دارند.

به همین دلیل، شما الان در فضای مجازی می توانید کلی رسم و رسوم تنبل ها را ببینید. می توانید ببینید که چطور از ساعات مختلف خود عکس می گیرند و می گذارند روی اینترنت؛ مثلاً من و شصت پام یهویی! من و سه کیلو پوست تخمه همین الان یهویی! من و شپش های توی موهام همین الان یهویی!

یعنی فضای مجازی باعث شده که تنبل ها با هم کارهایشان را به اشتراک بگذارند و به صورت گروهی تنبلی کنند و هم نسل های خودشان را هم به این آیین شریف دعوت نمایند!

چند می گیری تنبل نباشی؟

در سال های قبل، تنبل ها اگر پول درنمی آوردند، لااقل خرج روی دست خانواده نمی گذاشتند. اصلا خیلی ها از زور بی پولی می رفتند و تنبل می شدند، اما امروز هر تنبل به اندازه ی دو تا آدم سالم خرج دارد؛ یعنی طرف نه تنها کار نمی کند و پول درنمی آورد، بلکه بقیه باید کار کنند و برای او خرج کنند. برای گذران اوقات فراغت شان به وسایل مد روز نیاز دارند. خیلی های شان آن قدر تنبل هستند و از جای شان تکان نمی خورند که زخم بستر می گیرند و باید کلی پول هزینه کرد تا درمان شوند.

تنبل ها علاوه بر آنچه گفته شد، در این دوره و زمانه یک مصیبت دوبله هستند. اگر شما هم تنبل هستید خدا به خانواده ی تان دوبله لطف و رحم کند!

نویسنده: محمدرضا شهبازی