«إِذَا أَحْبَبْتَ رَجُلا فَأَخْبِرْهُ بِذَلِک فَإِنَّهُ أَثْبَتُ لِلْمَوَدَّةِ بَینَکمَا؛[1]
هرگاه شخصی را دوست داشتی، دوستی خود را به او ابراز کرده و او زا آگاه نما. زیرا این عمل تو انس و الفت را میان شما دو تن پایدارتر و مستحکم تر می کند.»
روزی مردی در حضور امام باقر علیه السلام اظهار داشت: «من فلانی را دوست دارم، امام فرمود: دوستی خود را به او اعلام کن، چرا که این عمل در استحکام روابط شما تاثیر بسزائی دارد.»[2] بنابراین ابراز محبت به جا و مناسب بسیاری از مشکلات، ناهنجاری ها افسردگی ها و ناسازگاری های فرزندان را حل می کند چرا که آنان تشنه محبت اند و با ابراز محبت، رفتارهای ناشایست آنان را می توان اصلاح نمود. پس محبت قلبی به تنهایی کافی نیست، ابراز آن هم مهم است. این شیوه پسندیده و مؤثر را در سیره اهل بیت علیهم السلام به وضوح می توان مشاهده کرد.
امام حسین علیه السلام همچنان که از خانواده خود عشق و محبت آموخته بود در بذل آن به فرزندان و تقویت شخصیت آنان دریغ نمی ورزید. عبید الله بن عتبه می گوید: «روزی در محضر سیدالشهداء علیه السلام بودم که فرزند کوچک آن حضرت، (امام سجاد علیه السلام) وارد شد، امام او را پیش خوانده و به سینه اش چسبانید، پیشانیش را بوسیده و گفت:
«بِابی انْتَ ما اطْیبَ ریحُک وَ احْسَنَ خَلْقُک؛[3]
پدرم به فدایت چقدر خوشبو و زیبائی!» به علت همین آثار مهم تربیتی بود که ائمه اطهار علیهم السلام در ابراز محبت به فرزندانشان اهتمام خاصی داشتند. هم چنین امام هشتم علیه السلام هنگامی که می خواست به فرزند نوجوان خودش علاقه قلبی خود را ابراز دارد، با جملات زیبایی که اوج محبت آن حضرت را نشان می داد، فرزند گرامی اش را مخاطب قرار داده و می فرمود:
«بِابی انْتَ وَ امی انْتَ لَها (یعنی الامامة)
؛ پدر و مادرم به فدایت، تو برای مقام امامت شایستگی داری!»[4] آری، ابراز محبت بسیاری از مشکلات و نارسائی های روحی و روانی را حل می کند:
از محبت تلخ ها شیرین شود
از محبت مس ها زرین شود
از محبت دُردها صافی شود
از محبت دردها شافی شود
از محبت مرده زنده می کنند
ار محبت شاه بنده می کنند[5]
از محبت مس ها زرین شود
از محبت دُردها صافی شود
از محبت دردها شافی شود
از محبت مرده زنده می کنند
ار محبت شاه بنده می کنند[5]
پی نوشت ها:
[1] وسائل الشیعه، ج 12، ص 54.
[2] انَّ رَجُلًا قَالَ لأَبِى جَعْفَرٍ ع إِنِّى لأُحِبُّ هَذَا الرَّجُلَ فَقَالَ لَهُ أَبُو جَعْفَرٍ ع فَأَعْلِمْهُ فَإِنَّهُ أَبْقَىلِلْمَوَدَّةِ وَ خَیْرٌ فِى الأُلْفَةِ.(وسائل الشیعه ج 12، ص 54. المحاسن ج 1، ص 266. مشکاةالأنوار، ص 332.)
[3] کفایة الاثر، ص 235.
[4] بحار الانوار، ج 50، ص 59.
[5] مثنوى، دفتر دوم.
منبع: حوزه نت
.jpg)
