از آنجا که زن موجودی عاطفی است و عواطف و احساسات او بر جنبه های دیگرش غلبه دارد، نیاز او به محبّت، بیش از مرد است و شاید به همین سبب، خداوند نسبت به زنان بیش از مردان مهربان است. رسول خدا صلی الله علیه و آله فرمود:
«انَّ اللَّهَ تَبارَک وَ تَعالی عَلَی النِّساءِ أَرْأَفُ مِنْهُ عَلَی الذُّکورِ»[1]
خداوند تعالی نسبت به زنان بیش از مردان مهربان است.
بنابراین، بهتر است شوهر، آغازگر ابراز محبّت و تداوم بخش آن باشد. در این صورت، علاقه زن نسبت به او شدّت یافته، او نیز درصدد ابراز محبّت برمی آید.
ساختار وجودی و خصوصیات فطری زن، او را بشدّت، نیازمند محبّت همسر قرار داده است. زنی که از این موهبت بی بهره باشد، همواره باحسرت تمام درصدد جبران این کمبود روحی خواهد بود. امام صادق علیه السلام فرمود:
«انَّ الْمَرْأَةَ خُلِقَتْ مِنَ الرَّجُلِ، وَ انَّما هِمَّتُها فِی الرِّجالِ، فَاحِبُّوا نِساءَکمْ»[2]
همانا زن از مرد آفریده شده و توجّه او به مردان معطوف است، پس زنانتان را دوست بدارید.
ابراز محبّت نسبت به زن به دو صورت «عملی» و «زبانی» انجام می گیرد؛ ابراز محبّت عملی، در برخورد ملایم و محبّت آمیز مرد نسبت به همسرش نمایان می شود و بدین گونه زن، علاقه مرد نسبت به خود را از رفتار او در می یابد. ابراز محبّت زبانی نیز نقش ویژه ای در تحکیم پیوند خانوادگی دارد.
زن به ابراز محبّت زبانی شوهر نیاز دارد و به وسیله آن از محبّت قلبی شوهر نسبت به خود اطمینان یافته، آرامش خاطر پیدا می کند و هرگز شیرینی آن را فراموش نمی کند.
رسول خدا صلی الله علیه و آله فرمود:
«قَوْلُ الرَّجُلِ لِلْمَرْأَةِ انّی احِبُّک لا یذْهَبُ مِنْ قَلْبِها ابَداً»[3]
سخن مرد به همسرش که «من دوستت دارم» هرگز از قلبش بیرون نخواهد رفت.
محبّت به همسر هراندازه بیشتر باشد، مطلوبتر است، زیرا محبت از عواطف انسانی او سرچشمه می گیرد و نباید آن را با شهوت که امری غریزی است، یکی دانست.
انبیای الهی که مظهر والای عواطف انسانی هستند، همگی از این خصلت برخوردار بوده اند. امام صادق علیه السلام در این باره فرمود:
«مِنْ اخْلاقِ الْانْبِیاءِ حُبُّ النِّساءِ»[4]
محبّت به زنان از اخلاق پیامبران است.
رسول گرامی اسلام صلی الله علیه و آله نیز که منبع عطوفت و محبّت بود، نسبت به زنان محبّت ویژه ای داشت و آنان را همواره مورد لطف و مهربانی خود قرار می داد. درباره آن حضرت چنین گفته شده است:
«کانَ رَسُولُ اللَّهِ صلی الله علیه و آله ارْحَمَ النَّاسِ بِالنِّساءِ وَ الصِّبْیانِ»[5]
رسول خدا صلی الله علیه و آله مهربانترین مردم نسبت به زنان و کودکان بود.
خلاصه
سعادت خانواده در پرتو عوامل گوناگونی میسر است که بدون شناخت و تحصیل آنها تأمین نمی شود.احترام متقابل میان زن و شوهر، از عوامل مهم سعادت خانواده است که دایره وسیع آن تمام شؤون زندگی خانوادگی را تحت تأثیر قرار می دهد.
استفاده از روش استبدادی در خانواده، منجر به شکستن حرمت همسر و اهانت به شخصیت او می شود.
زن مانند مرد از شخصیت انسانی برخوردار بوده و در این زمینه با او هیچ تفاوتی ندارد. بی احترامی به همسر، تضییع شخصیت انسانی اوست و موجب دوری از رحمت خدا می شود.
محبت به همسر از دیگر عوامل سعادت آفرین است که به محیط خانواده گرمی و صفا می بخشد.
ابراز علاقه شوهر به زن، ضروری و مفید بوده و تأثیر فراوانی در تحکیم روابط عاطفی آنان دارد. فقدان محبت به زن آثار زیانباری دارد که سردی زندگی خانوادگی از آن جمله است.
محبت به همسر نشانگر رشد عواطف انسانی است و هر اندازه بیشتر باشد، مطلوبتر است. محبت به همسر از اخلاق پیامبران است و موجب افزایش ایمان می شود.[6]
پی نوشت ها:
[1] - محجة البیضاء، ملا محسن فیض کاشانى، ج 3، ص 119، بیروت
[2] - بحارالانوار، ج 103، ص 226
[3] - وسائل الشیعه، ج 14، ص 10
[4] - سنن النبى، ص 147
[5] - محجة البیضا، ج 3، ص 98
[6] فاخرى، علیرضا، اخلاق خانواده، 2جلد، سپاه پاسداران انقلاب اسلامى، نمایندگى ولى فقیه، اداره آموزش هاى عقیدتى سیاسى - ایران - تهران، چاپ: 1، 1378 ه.ش.
منبع: حوزه نت
