یک همسر خیرخواه، هرگز به خود اجازه نمی دهد با تقاضاهای گوناگون و غیر قابل دسترس، همسرش را گرفتار کند. حال، یا گرفتار اندوه یا گرفتار قرض و زندان. مرد خیرخواه هم از همسرش انتظارهایی بالاتر از توان فیزیکی اش ندارد، چون خیرخواه اوست و سلامت و شادابی زن را می خواهد، نه بیماری و نقص عضو او را.
بی گمان، با خیرخواهی پایدار، می توان ریشه بسیاری از دشواری های فکری و روانی و جسمانی را نابود ساخت، زیرا زنان و مردان خیرخواه، با انگیزه ها و اقدام های نیکشان، فضای متناسب زناشویی را فراهم می آورند. اضطراب ها و تعارض ها و بی مهری ها و بیماری ها بر اثر خطاهایی پدید می آیند که با اصل خیرخواهی بی ارتباط نیستند. اگر سایه خیرخواهی بر سر خانواده ای بیفتد، بی تردید تلاش های انسان دوستانه ای را خواهیم دید که از محبت و فداکاری حکایت دارد. این خیرخواهی است که به من اجازه نمی دهد به سلامت جسم و اعصاب و روان همسرم بی اعتنا باشم و به هر کاری دست بزنم. مثلا، هر ساعت که بخواهم به خانه برگردم و همسرم را دل نگران نگاه دارم، یا نیاز او را به درمان نادیده گرفته یا امروز و فردا کنم.
کارهای زیادی که به ظاهر برای ما اهمیتی ندارند، شخصیت و سلامت همسرمان را تهدید می کنند. خیرخواه بودن، روندی در زندگی زناشویی پدید می آورد که حاصل آن، احساس رضایت و آرامش دوسویه همسران است؛ یعنی نه زن باری سنگین بر دوش مرد می گذارد و نه مرد، به جسم و جان زن بی اعتنا می شود. بنابراین، خیرخواه بودن همسران برای یکدیگر، یعنی دوست داشتن همدیگر.
زن و مرد خیرخواه، همدیگر را انسان می دانند، نه ابزاری مثل ابزارهای دیگر. آیا درست است که مرد، زن را برای پختن و شستن و رفتن خانه بخواهد و زن، مرد را برای خرید و بار آوردن؟ آیا زنی که شوهرش را در آستانه اعتیاد یا اندوه و اضطراب می بیند و تلاش نمی کند، همسری خیرخواه است؟
در خیرخواهی همسران، هم محبت نهفته است و هم مراقبت. فرقی نمی کند که مراقبت برای زن باشد یا برای مرد. زیرا همسران در هر حال به مراقبت و دلسوزی یکدیگر نیاز دارند.
خیرخواهی، گاه در گفتار بروز می کند، با انتقاد و اندرزهای دلسوزانه، و گاه در رفتار، که همسری با کردارش، چگونه بودن را به همسرش آموزش می دهد. برخی همسران که از گفتارهای خیرخواهانه همسرشان رنجیده خاطر می شوند، باید بدانند سلامت و سعادت‌شان در پیگیری هشدارهای مشفقانه است، نه در تعریف و تمجید فرصت طلبان.
بسا دام ها که بر سر راه زنها و مردهای جوان گسترده اند، تا آنها را ابزار کامجویی خود سازند. از این رو، باید خانواده را کانون بازدارنده از هر نوع آسیب پذیری شخصیت همسران جوان به حساب آورد. آنان که با استمرار خیرخواهی شان، می توانند مصونیت مطلوب را فراهم کنند.
در آرزوی موفقیت دیگران بودن
موفقیت خانواده ها با هم در ارتباط است. هر خانواده ای ممکن است سبب موفقیت یا عامل بازدارنده از موفقیت اعضای خانوده ای باشد. از این رو، نمی توان در اندیشه و آرزوی موفقیت دیگران نبود، زیرا بی اعتنایی به آرامش و موفقیت دیگران، به آتش در حال شعله ور شدن می ماند.تردیدی نیست که اگر خانه همسایه طعمه آتش شود، خانه ما نیز از گزند آتش ایمن نخواهد ماند. زنان و مردانی که با گفتار و کردار نادرست‌شان، به خانواده ای آسیب روانی و اخلاقی وارد می کنند، دیر یا زود باید چشم های خود را پر شده از دود همان آتش ببینند. مگر ممکن است مرد یا زنی، عشق و محبت دیگران را فدای خواهش های نفس خویش کند و زندگی موفقیت آمیزی داشته باشد؟
انسان های خردمند و شایسته، همواره از خویشتن پرستی فاصله دارند و آنچه را بر خود نمی پسندند، بر دیگران نیز نخواهند پسندید. زیبایی آرزوی انسان، در فراخنای آن است. هر چه دامنه آرزوها فراخ تر گردد، انسانی تر خواهد بود. پس باید پیوسته در آرزوی خویش، سعادت و موفقیت زنان و مردان دیگر را گنجانید.
بی گمان اگر چنین روشی فراگیر شود، فرهنگ حاکم بر جامعه، فرهنگ رشد و سلامت خانواده ها و نسل های آینده خواهد بود. از پنجره خانه ما تا پنجره خانه همسایه، راهی نیست. انگیزه پاک و آرزوی سالم و انسانی و دوستانه ما، ممکن است پیک نیکبختی باشد، زیرا دور از چشم و گوش آنها، در هوای خوشبختی شان هستیم. اما، انگیزه ناپاک و آرزوی ناسالم و شیطانی، ممکن است پیک شوربختی باشد.
چه بهتان ها و دروغ ها و فریب هایی که خانواده خوشبختی را به سراشیب بدبختی افکنده است. چرا در همسایگی با یکدیگر، راه جفا پیشگی را طی کنیم؟ چرا با حرکت های گفتاری و رفتاری ناشایست‌مان، دیواری میان زنان و مردان بالا آوریم و خانواده ای را متلاشی کنیم؟ اگر به راستی در پی آرزوی موفقیت خانواده خود هستیم، بایسته است که آرزومند موفقیت خانواده های دور و نزدیک دیگر نیز باشیم.
رامین که دانشجو است و تازه ازدواج کرده می گوید: آرزومندی، نمودار عواطف درونی ما است. چقدر باید در حوزه معنوی اوج بگیریم تا آرزومند موفقیت دیگران باشیم؟ غالبا عواطف ما اسیر خودخواهی ما هستند. هر آرزویی که داریم، برای خود و خانواده خودمان است. اگر شتری به خانواده ای نرسانیم، هنر کرده ایم، چون اهل خیر رساندن نیستیم.
واقعیت، کم و بیش همین است؛ اما کسی که خواستار گسترش خیر و سلامت در جامعه است، خواه ناخواه خانواده کوچک خود را کانون کوچکی از میلیون ها کانون خانوادگی می داند و باور دارد که موفقیت این کانون ها - چه دور و چه نزدیک - به یکدیگر پیوسته است.
از این رو، نمی توان فقط به موفقیت خود اندیشید و موفقیت دیگران را فدای موفقیت خود کرد، زیرا اگر همه چنین فکر کنند، فرهنگ جور و جفا بر خانواده ها حاکم می شود. تصور پیدایی چنین فرهنگ وحشتناکی، دامنه آرزومندی انسان را بازتر و متعالی می کند، تا خواهان موفقیت و آسایش همه خانواده ها باشد.
پدربزرگی می گفت: بعضی وقت ها، انسان باید در بن بستی گرفتار شود تا عاقبت خویشتن پرستی را حس کند. خیلی ها بی خیال هستند و دست و زبان تجاوز به خانواده ها می گشایند. وقتی به طور اتفاقی، بلایی سر خانواده شان می آید، تازه متوجه می شوند که این بلا، سزای کدام غفلت‌شان است. هر کس که گمان کرده، آزار دادن خانواده ای مسأله ای نیست، روزی اعتراف می کند که با پندار و کردار نادرست خود، خانواده خویش را طعمه چه دیوی کرده است. مگر می شود به حریم و حقوق همدیگر تجاوز کنیم و در عین حال آسوده خاطر بمانیم؟ طوفان که راه بیفتد، خس و خاشاک در چشم همه می رود. پس، چه بهتر که هم آرزوی خوشبختی خانواده مان را داشته باشیم و هم خانواده های دیگر را.
منبع: بایسته های زناشویی، ابوالفضل هدایتی فخر داوود، قم: موسسه بوستان کتاب، 1393.
.jpg "5 ابزار ضروری برای زنده ماندن در صعودهای زمستانی")
