اي خنده زنان بوس تو بر تنگ شکر بر

شاعر : سنايي غزنوي

وي طنز کنان نوش تو بر رنگ گهر بر		اي خنده زنان بوس تو بر تنگ شکر بر
کز خنده شيرينت بخندد به شکر بر		جان تو که باشد ز در خنده‌ي او باش
هر گه که ملک وار خرامي به گذر بر		بر مردمک ديده‌ي عشاق زني گام
افتاده چو زلف سيهت يک به دگر بر		نظارگيان رخ زيباي تو بر راه
در بوسه چدن ديده و جانها به اثر بر		تو بوسه همي باري از آن لعل شکر بار
از نطق و دهان تو عيان را به خبر بر		آميخته صورتگر خوبان بر فتنه
زنجير دلاويز تو چون حلقه به در بر		بنشانده به خواري خرد عافيتي را
من فتنه بر آن تافته و تافته گر بر		اي زلف تو از آتش رخسار تو پرتاب
آن سلسله‌ي مشک تو بر طرف قمر بر		ديوانه بسي دارد در هر شکن و پيچ
اي جان پدر زلف تو بر جان پدر بر		يارب که همي تا چه بلا بارد هر دم
عمري به سر آوردم بر «بوک» و «مگر» بر		اندر شب و روز سر زلفين و رخ تو
غيرت بزمي بر فلک خيره نگر بر		گر با خبرستي ز پي روي تو هر شب
آن جسته و اين رسته‌ي اين ديده‌ي تر بر		سرو و گل تو تازه بدانند که هستند
آبي نه کسي را ز تو بر روي جگر بر		آتش زده‌اي در دل عشاق ز خشکي
هم بوسه و هم گريه‌ي حاجي به حجر بر		مانند دل سخت سياه تو از آنست
بنگاشته روح‌القدس از عشق به پر بر		اي نقش دل انگيز ترا از قبل انس
زحمت چه کشي در طلب گوهر و زر بر		در زينت و در رنگ کلاه و کمر خويش
بعضي به کله بر زن و بعضي به کمر بر		از اشک من و رنگ رخ من ببر اي ترک
خنديد چو صبح آمد بر نور سحر بر		سحر تو اگر چه ز سحر سست شود سحر
خيرالبشر اينجا و تو مشغول به شر بر		چندان چه نمايي شر از آن چشم چو آهو
اين جور تو بر عدل شه شير شکر بر		هان آهو کا جور مکن تا بنگويم
بهرام سپهرش نسزد بنده به در بر		سلطان همه مشرق بهرامشه آنکو
يمنش به قضاي بد و امنش به قدر بر		فرخنده يميني و اميني که بخندد
زانگونه گريزنده که آهو به کمر بر		شير فلک از بيلک او برطرف کون
اندر صف مجلس به «بگير» و به «ببر» بر		خو کرده زبانش به در جنگ و سر گنج
آتش زده در نفس شک و نقش اگر بر		در بارگه حکم تقاضاي يقينش
بر ذروه‌ي عرش و فلک و ذره به در بر		لفظش برسيدست بسان خرد و جان
چون سيرت نيکوش به فهرست سير بر		صاحب خبر غير نخواندست به سدره
چون چهره‌ي زيباش به صحراي صور بر		نظاره اگر روح نديدست به ديده
بهرام فلک به شه ناهيد نظر بر		فتنه‌ست چو خورشيد پي فتنه نشانيش
سر گمشده بيند چو کشد دست به سر بر		هر کس که کند قصد که تا سر بکشد زو
بر سو به خداوند و فرو سو به هنر بر		اي تکيه گه دولت و تاييد تو در ملک
کي دل دهدت تا تو نهي دل به حشر بر		چون رعب تو خود نايب حشرست درين ربع
کي تکيه کني بر زره و خود و سپر بر		چون عصمت و تاييد الاهي سپر تست
از آتش شمشير تو بر عمر شرر بر		گر رشگ برد خصم تو نشگفت گه سوز
کز سهم دلاشوب تو باشد به خطر بر		زيرا که به از عمر بود مرگ مر آنرا
بدخواه ترا ميل به کبر و به بطر بر		هر چند که بودي ز پس پرده‌ي ادبار
بارست بطر بر عدوي روز بتر بر		اکنون که ترا ديد ز سهم و خطر تو
کز نعت تو حرزست به بازوي ظفر بر		اين قوت بازوي ظفر از پي آنست
آن آمده بر بخل که از وي به حضر بر		اي از کف چون ابر بهاريت گه جود
هرگز نکند بيش بخيلي به مطر بر		گر ابر مدد يکدم از انگشت تو گيرد
تدبيرگر چرخ بپرورده ببر بر		اي ذات ترا از قبل قبله‌ي دلها
آوازه‌ي نام تو چو انجم به سفر بر		چون قطب تو اندر وطن خويش به نيکي
گل مدح تو گوينده چو بلبل به شجر بر		خور جود تو جوينده چو انجم به فلک بر
فتنه شده بي امر تو فتنه به سهر بر		رحمت شده بي امر تو زحمت به خرد بر
نقش سم شبديز تو بر ماده و نر بر		در کعبه‌ي انصاف تو محراب دگر شد
هرگز نرسد هيچ نفيري به نفر بر		تا حرز نفر داد تو و ياد تو باشد
از عدل تو يک سوخته بر عدل عمر بر		امروز درين دور دريغي نخورد هيچ
نقاش ازل نقش تو بر حسن بصر بر		بنگاشت تو گويي همه را از قلم مهر
برده سر انگشت کز آتش به سقر بر		انگشت گزان آمده نزد تو حسودت
ار بند نهد دست تو بر پاي قدر بر		دولت نتواند که گشايد ز سر زور
گر گرز زني بر عدوي تيره گهر بر		گور و ملک الموت بهم بيندي از تو
لبيک زنان پيش تو آيند به سر بر		در بحر گر آواز دهي جانورانش
احسنت کند بر شرف چون تو پسر بر		هر دم فلک الاعظم ز اوج شرف خويش
جاه خطر و چاه خطر را به سمر بر		تا نقش کند از قبل رمز حکيمان
تا ناصحت آسايد با جاه و خطر بر		بر رهگذر حاسد تو چاه و خطر باد
تا باد زره سازد بر روي شمر بر		بر پشت تو بادا زره عصمت ايزد
تا خاک و سپهرست بزير و به زبر بر		خاک در تو باد سپهر همه شاهان
اي تازه‌تر از برگ گل تازه به بربر		روي تو چنان تازه که گويد خرد و جان

اي خنده زنان بوس تو بر تنگ شکر بر

مقالات مرتبط

تازه های مقالات

بیشترین بازدید هفته