دهر در شعر نظيريم ندانست وليک

دهر در شعر نظيريم ندانست وليک شاعر : سنايي غزنوي چون ترا ديد درين شغل مرا ديد نظير دهر در شعر نظيريم ندانست وليک چون شهان سوي زري من چو خران سوي شعير ليک در جمله تو از دولت نيکو شعري من ثناگوي تو و مانده درين حجره چو سير طاق بر طاق تو از بهر سنايي چو پياز تا بر گونه‌شناسان نبود شير چو قير تا بر چهره‌گشايان نبود چشم چو دل دل و چشم عدوت راست چو جام مي و شير باد بر رهگذر حادثه از گونه و اشک نامه‌ي شعر به توقيع جواز تو امير بادي آراسته در...

چهارشنبه، 3 فروردين 1390

تخمین زمان مطالعه:

موارد بیشتر برای شما

دهر در شعر نظيريم ندانست وليک

شاعر : سنايي غزنوي

چون ترا ديد درين شغل مرا ديد نظير		دهر در شعر نظيريم ندانست وليک
چون شهان سوي زري من چو خران سوي شعير		ليک در جمله تو از دولت نيکو شعري
من ثناگوي تو و مانده درين حجره چو سير		طاق بر طاق تو از بهر سنايي چو پياز
تا بر گونه‌شناسان نبود شير چو قير		تا بر چهره‌گشايان نبود چشم چو دل
دل و چشم عدوت راست چو جام مي و شير		باد بر رهگذر حادثه از گونه و اشک
نامه‌ي شعر به توقيع جواز تو امير		بادي آراسته در ملک سخن تا گه حشر
هم به جانت که بياراسته جانم چون جهان		کز جوار دم من باد مي افشاند عبير
شاعر از شعر تو گويد چه عجب داري از آنک		تا زبانم بر مدح تو جري شد چو جرير
اي جهان هنر از عکس جمال تو جميل		از زمين آب به دريا شود آتش به اثير
هر دو از خاطر نيکو ز پي سختن شعر		اي دو چشم خرد از نور قرار تو قرير
نشود پيش دو خورشيد و دو مه تاري تير		چون ترازوي زريم از قبل دون و خطير
آنکه در چشم خردمندي و در گوش يقين		گر برد ذره‌اي از خاطر مختاري تير
آنکه پيش قلم همچو سنانش گه زخم		پيش اندازه‌ي صدقش به کمان آيد تير
گر به زر وصف کند برگ رزانر پس از آن		از پي فايده چون نيزه ميان بندد تير
اي جواني که ز معني نوت در هر گوش		برگ زرين شود از دولت او در مه تير
سخن از مهر تو آراسته آيد چو جنان		هر زمان نور همي نو طلبد عالم پير
آن گه فکرت همي از عقل تو يابد گه نظم		آتش از خشم تو آميخته سوزد چو سعير
هر چه زين پيش ز نظم حکما بود از او		به همه عمر نيابد صدف از ابر مطير
معني اندر سيهي حرف خطت هست چنانک		هست امروز به بند سخنان تو اسير
راوي آن روز که شعر تو سرايد ز دمش		صورت روشني اندر سيهي چشم بصير
از پي دوستي نظم تو مرغان بر شاخ		باد چون خاک از آن شعر شود نقش‌پذير
از پي اينکه ترا مرد همي بيند و بس		نه عجب گر پس از اين سخته سرآيند صفير
هر زمان زهره و تير از پي يک نکته‌ي تو		معني بکر همي بر تو کند جلوه ضمير
آن برين بهر شهي عرضه کند دختر بکر		هر دو در مجلس شعر تو قرينند و مشير
نام آن خواجه که بر مخلص شعر تو رود		وين بر آن زخمه زند بهر طرب بر بم و زير
من چو شعر تو نويسم ز عزيزي سخنت		تا گه صور بود بر همه جانها تصوير
هر کسي شعر سرايد وليکن سوي عقل		نقس دان مشک تقاضا کند و خامه حرير
زيرکان مادت آواز بدانند از طبع		در به خر مهره کجا ماند و دريا به غدير
سخنت غافل بود از هيبت دريا دل آنک		ابلهان باز ندانند طنين را ز زفير
مطلع شعر تو چون مطلع شمس ست وليک		بحر اخضر شمرد ديده‌ي او چشم ضرير
چه عجب گر شود آسيمه ز رنگ مي صرف		اعميان را چه شب مظلم چه بدر منير
اي مير سخنان کز پي نفع حکما		آن تنک باده که مستي کند از بوي عصير
ليکن از بي‌خبري بي‌خبرانست که يافت		مر ترا قوت تاييد الاهيست وزير
تو بي انديشه بگويي به از آن اندر نظم		سر و پاي تو و اصل تن و جان تاج و سرير
چهره و ذات ترا در هنر از بي‌مثلي		آنچه يک هفته نويسد به صد انديشه دبير
من درين مدح تو يک معجزه ديدم ز قلم		خود قياسيست برون از مثل سوسن و سير
گر چه دل در صفت مدح تو حيران شده بود		آن زمان کز دل من بود سوي نظم سفير
صفت خلق تو در خاطر من بود هنوز		او همي کرد همه مدح تو موزون به صرير

دهر در شعر نظيريم ندانست وليک

تازه های مقالات

بیشترین بازدید هفته