بس کنيد آخر محال اي جملگي اصحاب مال

بس کنيد آخر محال اي جملگي اصحاب مال شاعر : سنايي غزنوي در مکان آتش زنيد اي طايفه‌ي ارباب حال بس کنيد آخر محال اي جملگي اصحاب مال زين يجوز و لايجوز و خرقه و حال و محال زينهار و زينهار از گرم رفتن دم زنيد دين فروشان گشته‌اند ار آرزوي جاه و مال خرقه‌پوشان گشته‌اند از بهر زرق و مخرقه چند ازين حال و محال و چند ازين هجر و وصال اي نظام‌الدين و فخر ملت اي شيخ الشيوخ در خط خوب تکين و در خم زلف ينال کي توان مر ذوالجلال و ذوالبقا را يافتن آنکه باشد...

چهارشنبه، 3 فروردين 1390

تخمین زمان مطالعه:

موارد بیشتر برای شما

بس کنيد آخر محال اي جملگي اصحاب مال

شاعر : سنايي غزنوي

در مکان آتش زنيد اي طايفه‌ي ارباب حال		بس کنيد آخر محال اي جملگي اصحاب مال
زين يجوز و لايجوز و خرقه و حال و محال		زينهار و زينهار از گرم رفتن دم زنيد
دين فروشان گشته‌اند ار آرزوي جاه و مال		خرقه‌پوشان گشته‌اند از بهر زرق و مخرقه
چند ازين حال و محال و چند ازين هجر و وصال		اي نظام‌الدين و فخر ملت اي شيخ الشيوخ
در خط خوب تکين و در خم زلف ينال		کي توان مر ذوالجلال و ذوالبقا را يافتن
آنکه باشد تشنه‌ي شوق و کمال ذوالجلال		پاي بند خير و شري کي شود در راه عشق
گر نعيم آيد مناز و گر جحيم آيد منال		از دو بيرون نيست الا شربتي يا ضربتي
هشت جنت زير پر و هفت دوزخ زير بال		مردن آن باشد که متواري شود سيمرغ‌وار
هست مستغني ز آب و گل، کمال لايزال		نيست نقصاني ز نا آورده طاعت‌هاي خلق
تا جهاني بر جدل بينيد و قومي در جدال		اي جنيد و بايزيد از خاک سرها برکنيد
و آن شده بي‌شک ز دعويهاي بي‌معني چو دال		اين ميان را بسته اندر راه معني چون الف
تير ايشان ديده دوز و عشق ايشان سينه مال		اي دريغان صادقان گرم رو در راه دين
از جفاهاي صهيب و از بلاهاي بلال		کي خبر داري تو اي نامحرم نا اهل راه
يک رمه افراسياب و نيست پيدا پور زال		عالمي زاغ سياه و نيست يک باز سپيد
پردگي گشتند زين غم اوستادان کمال		تا حشر گردند شاگردان دون‌الفلتين
عاشقان را قحط آمد زين تباه تنگ سال		بي مزه شد عشقبازي زين جهان بي‌مزه
وين جميلان بين کز ايشان ننگ ميدارد جمال		وين ظريفان بين کز ايشان تنگ شد پهناي عشق
بيشه‌ي شيران شرزه شد پناه هر شکال		صف ديوان بينم اينک در مقام جبرييل
قدر بدر ار نيستت باري کم از قدر هلال		عشق يعقوب ار نداري صبر ايوبيت کو
ورنه عمر هست بسياري نمي‌بينم دوال		دولتي بود آن دوالي کش عمر در کف گرفت
در يکي قالب نباشد جان و جانان را مجال		يا همه جان باش يا جانان که اندر راه عشق
ابلهان بين با دو دريا غرق گشته در سفال		ناريان بين با سه دوزخ سرد مانده در تموز
محرم و شايسته و اهل و مريد و بي‌ملال		در جهان آزاد مردي کو که با وي دم زنيم
راه صديقان به طاعت رفت بايد نه به بال		کوي صديقان بديده رفت بايد نز قدم
ور به دنيا تکيه داري هست دنيا را زوال		گر به عقبي ديده داري کوت زاد آخرت
نوح نهصد سال نوحه کرد تا شد همچو نال		صدهزاران رنج بوبکر از يکي اين حرف بود
ور کمال نوح جويي نوحه‌ات کو نيم سال		گردم بوبکر خواهي بخشش يک نانت کو
هست اکنون گاه «کان الکاس مجريها الشمال»		بود آن گه وقت «کان الکاس مجريها اليمين»
هست گفتار سنايي عشق را سحر حلال		کاسد و فاسد شد آن سحر حرام سامري