منزهي که جليل ست بر نعوت جلال | | مقدسي که قديمست از صفات کمال |
بعز وحدت پيدا از او سنا و کمال | | به ذات لم يزلي هست واحد اندر مجد |
نماي بحر لقايش بداده فيض وصال | | صفات قدس کمالش بري ز علت کون |
به عزت ملکوتي بري ز شکل و مثال | | به هستي جبروتي نيايد اندر وهم |
نه عقل يابد بروي سبيل مثل و مثال | | جلال و عز قديمش نبوده مدرک خلق |
نه آخريت او را نهايتست و مل | | نه اوليت او را بود گه اول |
نه در مشاهد قربي جلال اوست جدال | | زحير حد ثاني ورا بود منزل |
بداده هر صفتي را هزار حسن و جمال | | به قدرت صمديت لطايف صنعش |
نهاده قهر قديمش به پاي عقل عقال | | به ساحت قدمش نگذرد قيام فهوم |
چه گفت وهم مزور بجز فضول و فضال | | چه يافت خاطر ادراک او بجز حيرت |
منزهست به وصف از حلول حالت و حال | | به ذات پاک نماند به هيچ صورت و جسم |
صفات عزت او باقيست در آزال | | جلال وحدت او در قدم به سرمد بود |
به عزت ابدي نيست شبه هر اشکال | | به وحدت ازلي انقسام نپذيرد |
نه در سرادق مجدش علوم راست مجال | | به کنه ذاتش غفلت عقول را از غيب |
نه در صنايع لطفش بود فتور و زوال | | نه قهر باشد او را تغير اندر وصف |
بود دل سيهش نقش گير کفر و ضلال | | هر آنکه در صفتش شبه و مثل انديشد |
بود به صرف حقيقت چو عابد تمثال | | هر آنکه کرد اشارت به ذات بي چونش |
کند منور مغرب بروي خوب هلال | | براي جلوهگري از سرادق عرشي |
نهد به قبهي چرخ بلند وقت زوال | | به صبحدم کشد او شمس از دريچهي شرق |
کند ز بيضهي کافور صبح ارض و جبال | | ز نور چرخ منور کند طلايهي سيم |
ز عين قدرت آرد هزار نهر زلال | | ز قطره ابر کند در صدف به حکمت در |
براي نفخهي عشاق بر جنوب و شمال | | هزار نافهي مشک ازل دهد هر شب |
کند منور از نور او وهاد و تلال | | ز چاه شرق برآرد به صبحدم خورشيد |
نهد به چهرهي خوبان چين به قدرت خال | | ز سبغ حکمت رنگين کند به که لاله |
بداده چهرهي مه را هزار نور و نوال | | نهاده در دل خورشيد آتشين گوهر |
زبان تيغ خليقت ز مدحتش در قال | | بريده است به مقراض عزت و تقديس |
به درگه صمدي عاجزند جمله عيال | | خورنده لقمهي جودش ز عرش تا به ثري |
شدهست بندهي درگاه او دهور و طوال | | چو خاک گشته به درگاه او مه و خورشيد |
کند خضوع کمالش همه جبال و رمال | | کند سجود وي از جان همه مکين و مکان |
به امر اوست روان سيل دجلهي سيال | | به عزتش بشتابد بهار در جوشش |
مسبح ست مر او را چو ابر و برق ثقال | | کند ثناي جلالش زبان رعدا زخوف |
چو عندليب و چکاوک چو طوطي و چو دال | | گشادهاند زبان در ثناي او مرغان |
معطلي ست بر او وجود عقل فعال | | مدبري که ندارد شريک در عزت |
ز خدمتش شده پشت فلک چو حلقهي دال | | ز قهر او شده کوه گران چو حلقهي ميم |
چگونه گويد سر ازل زبان کلال | | نهاده در دل عشاق سرهاي قدم |
به تيغ غيرت او کشته در هزار قتال | | هر آنکه شربت سبحاني وانالحق خورد |
نهادهاست به پايش هزارگونه شکال | | ز آهوان طريقت هر آنکه شير آمد |
مراست جام وصالش هميشه مالامال | | زمازم ملکوتش کند دلم چون خون |
شراب وصلش دايم مرا شدست حلال | | به نغمههاي مزامير عشق او هستم |
شوم چو حور جناني به حسن و غنج و دلال | | چو بوي گلبن او بشنوم به باغ ازل |
چو خاک درگه اويم نباشد ايچ وبال | | ز خاک معصيت ار بر رخم بودي گردي |
بود مرا ز خصايص درين هزار خصال | | ز رهروان معارف منم درين عالم |
صلاتها و تحيات بر محمد و آل | | به جان جان دهم از جان و دل همه شب و روز |