گاه آن آمد که با مردان سوي ميدان شويم

شاعر : سنايي غزنوي

يک ره از ايوان برون آييم و بر کيوان شويم		گاه آن آمد که با مردان سوي ميدان شويم
خانه‌پردازيم و سوي خانه‌ي يزدان شويم		راه بگذاريم و قصد حضرت عالي کنيم
بي‌زن و فرزند و بي‌خان و سر و سامان شويم		طبل جانبازي فرو کوبيم در ميدان دل
گاه با رخت غريبي نزد آن ويران شويم		گاه با بار مذلت سوي آن مسجد دويم
گاه در کنج خرابي با سگان هم خوان شويم		گاه در صحن بيابان با خران همره بويم
گاه چون ارباب دولت نقش شادروان شويم		گاه چون بي دولتان از خاک و خس بستر کنيم
گاه در حال ضرورت يار هر نادان شويم		گاه از ذل غريبي بار هر ناکس کشيم
گه ز عشق خانمان چون عاشقان پژمان شويم		گاه بر فرزندگان چون بيدلان واله شويم
گاه در آتش بويم و گاه در طوفان شويم		از فراق شهر بلخ اندر عراق از چشم و دل
گه به دست ملحدان چون آب در آبان شويم		گه بعون همرهان چون آتش اندر دي بويم
ما به تکبيري عصاي موسي عمران شويم		ملحدان گر جادوي فرعونيان حاضر کنند
از نشابور و ز طوس و مرو زي همدان شويم		غم نباشد بيش ما را زان سپس روزي که ما
زهرمان حلوا شود آنشب که در حلوان شويم		از پي بغداد و کرخ و کوفه و انطاکيه
تازه رخ چون برگ و شاخ از قطره‌ي باران شويم		چون بدارالملک عباسي امامي آمديم
جان قدم سازيم و سوي تربت نعمان شويم		از براي حق صاحب مذهب اندر تهنيت
چون ز قادسيه سوي عقبه‌ي شيطان شويم		با شياطين کين کشيم از خنجر توفيق حق
همچو ريگ نرم پيش باد سرگردان شويم		پاي چون در باديه‌ي خونين نهاديم از بلا
چون يتيمان روز عيد از درد دل گريان شويم		زان يتيمان پدر گم کرده ياد آريم باز
ز آرزوي آن جگر بندان جگر بريان شويم		از پدر وز مادر و فرزند و زن ياد آوريم
گرد بالينشان نبينم ار دمي نالان شويم		در تماشاشان نيابيم ار گهي خوش دل بويم
چون نباشد اين عزيزان سخت بي‌درمان شويم		در غريبي درد اگر بر جان ما غالب شود
مهرباني ني که آبي آرد ار عطشان شويم		غمگساري نه که اشگي بارد از غمگين بويم
ني پسر در بر که ما از روي او شادان شويم		نه پدر بر سر که ما در پيش او نازي کنيم
همچو يعقوب پسر گم کرده با احزان شويم		چون رخ پيري ببينيم از پدر ياد آوريم
آه اگر در منزلي ما صيد گورستان شويم		باشد اميدي هنوز ار زندگي باشد وليک
ناچشيده هيچ شربت هر زمان حيران شويم		حسرت آن روز چون بر دل همي صورت کنيم
بي‌جمال دوستان و اقربا مهمان شويم		آه اگر يک روز در کنج رباطي ناگهان
ما به زير خاک ره با خاک ره يکسان شويم		همرهان حج کرده باز آيند با طبل و علم
ما به تيغ قهر حق کشته‌ي غريبستان شويم		قافله باز آيد اندر شهر بي‌ديدار ما
ما به زير خاک چون در پيش مه کتان شويم		همرهان با سرخ رويي چون به پيش ماه شب
ما به هر ساعت همي طعمه‌ي دگر کرمان شويم		دوستان گويند حج کرديم و مي‌آييم باز
هم دريغي نيست گر ما نيز چون ايشان شويم		ني که سالي صدهزار آزاده گردد منقطع
ما به پيش خدمت او از بن دندان شويم		گر نهنگ حکم حق بر جان ما دندان زند
هديه جان سازيم و استقبال آن پيکان شويم		رو که هر تيري که از ميدان حکم آمد به ما
چون بدو دانا شديم از علم خود نادان شويم		چون بدو باقي شديم از جسم خود فاني شويم
اين شرف ما را نه بس کز تيغ او قربان شويم		گر نباشد حج و عمره ور مي و قربان گو مباش
ما ز روي استقامت سرو اين بستان شويم		اين سفر بستان عياران راه ايزدست
ما به بوي جرعه‌اي مولاي اين مستان شويم		حاجيان خاص مستان شراب دولتند
تا سزاوار قبول حضرت قرآن شويم		نام و ننگ و لاف و اصل و فضل در باقي کنيم
چون بپالوديم ازو خالص چو زر کان شويم		باديه بوته‌ست و ما چون زر مغشوشيم راست
خوي اين مردان گريم و گوي اين ميدان شويم		باديه ميدان مردانست و ما نيز از نياز
چون پديد آيد جمال کعبه جان افشان شويم		گر چه در ريگ روان عاجز شويم از بي‌دلي
يا به کام حاسدان گرديم يا سلطان شويم		يا به دست آريم سري يا برافشانيم سر
يا به زير پشته‌ي ريگ روان پنهان شويم		يا پديد آييم در صحراي مردان همچو کوه

گاه آن آمد که با مردان سوي ميدان شويم

مقالات مرتبط

تازه های مقالات

بیشترین بازدید هفته