هر که را ملک قناعت شد مسلم بر زمين

هر که را ملک قناعت شد مسلم بر زمين شاعر : سنايي غزنوي ز آسمان بر دولت او آفرين باد آفرين هر که را ملک قناعت شد مسلم بر زمين جاه دنيا را چکارست اي پسر با عز دين عز دين از جاه دنيا کس نجست اندر جهان از بد انديشان بترس و با کم‌آزاران نشين رستگاري هر دو عالم در کم آزاري بود تو چرا چون ابلهان کوتاه کردي آستين مر ترا گفتند دست از مردمان کوتاه کن جامه‌ي کوته چه خواهي کرد اي کوتاه بين نامه‌ي کوته نکو باشد به هنگام حساب نه به رعناييت يار و نه به...

چهارشنبه، 3 فروردين 1390

تخمین زمان مطالعه:

موارد بیشتر برای شما

هر که را ملک قناعت شد مسلم بر زمين

شاعر : سنايي غزنوي

ز آسمان بر دولت او آفرين باد آفرين		هر که را ملک قناعت شد مسلم بر زمين
جاه دنيا را چکارست اي پسر با عز دين		عز دين از جاه دنيا کس نجست اندر جهان
از بد انديشان بترس و با کم‌آزاران نشين		رستگاري هر دو عالم در کم آزاري بود
تو چرا چون ابلهان کوتاه کردي آستين		مر ترا گفتند دست از مردمان کوتاه کن
جامه‌ي کوته چه خواهي کرد اي کوتاه بين		نامه‌ي کوته نکو باشد به هنگام حساب
نه به رعناييت يار و نه به قرايي قرين		اي برآورده سر کبر از گريبان نفاق
پستي و هستي بد آيد هستي و پستي گزين		سبلت خود پست کردي دولت مستيت از آن
کاولين نعم‌البدل شد آخرين بش‌القرين		تو به خرسندي بدل کن حرص را گر مردمي
رحمت فردوس از آنست و عذاب گور ازين		هيچ بيرونت نيست کار اين جهان از نيک و بد
پس عوض بستان تو ديوي را هزاران حور عين		يک زمان ز آب شريعت آتش شهوت بکش
آن گه‌ي بستان کليد قصر فردوس برين		دل چو مردان سرد کن زين خاکدان بي‌وفا
از درون چون سر که باشد وز برون چون انگبين		ظاهري زيبا و نازيبا مر او را باطني
پس ز شاه افزون طمع داري به مال آن و اين		شاه را گويي که مال اين و آن غارت مبر
آنت کاري با تهور اينت کاري سهمگين		روي چون طابون و اندر زير آن طابون طمع
به بود زين آبرو اي خواجه آب پارگين		از چنين بيشه چه جويي نزد هر کس آبروي
در نيابد گرد شبديز ترا شير عرين		وقت دادن موش تر باشي چو بستاني چرا
شاه را دولت چنان باشد ترا سبلت چنين		خود سزاي سبلت تو دولت شه کرد و بس
طيلسانست آنکه داري يا پر روح‌الامين		تو چرا از طيلسان چندين ترفع مي‌کني
رو بر سيد شو و از خوان او نان ريزه چين		نيک بختيت آرزو باشد فضول از سر بنه
آفتاب خاندان طيبين و طاهرين		سيد فرزانه فضل‌الله بي‌مثل آنکه هست
خواه گويي تاج باش و خواه گويي پوستين		آنکه اندر حق او يک رنگ بينم در جهان
گنج باد آورد ز استظهار ميرالمومنين		آنکه نايد گر به دست آيدش بر پا شد همه