اين نطع پر از اسب و پياده و رخ و پيلست | | اي سرد مزاجان ز دل و جان شرهي کو |
چون نيست قبولي به سوي درد شما را | | بر نطع شما آخر فرزين و شهي کو |
اي زخمه زنان شد چو بهشتي ز رخش صدر | | در ماتم بيدردي تاريک رهي کو |
عيسي و خرش هر دو چو در مجلس مااند | | در صدر بهشت از ره داوود رهي کو |
گفتند که آن روي چو مه را شبهي هست | | آنرا چو سماع آمد اين را گيهي کو |
در روز و شب چرخ چو زلف و رخ او کو | | آن سلسلهاي شبه گوان را شبهي کو |
صاحب خبري رنگ سپيدست و سياهست | | روز و شب پيوسته به زير کلهي کو |
جز چهره و جز غمزهي او در صف ايام | | اين هر دو چو آن هر دو سپيد و سيهي کو |
اي خازن فردوس بگو کز پي نزهت | | روي همهي دولت و پشت سپهي کو |
بر گوشهي خورشيد جز اين يوسف جان را | | در خلد برين روي چنين جايگهي کو |
معتوه شد از جستن معشوق سنايي | | با آب گره کرده نگونسار چهي کو |
در کارگه جور گرفتم که چو او هست | | خود در دو جهان سوختهي بي عتهي کو |
بهرام فلک را ز پي قبله و قبله | | در بارگه عدل چو بهرام شهي کو |
خردان و بزرگان فلک را به گه سعد | | چون پايگهش پيشگه هيچ مهي کو |
دلي از خلق عالم بيغمي کو | | جز با شه ما باد گران پنج و دهي کو |
درين عالم دم و غم جفت بايد | | برون از عالم دل عالمي کو |
نگويي تا که درد عاشقي را | | مرا غم هست باري همدمي کو |
به عشق اندر ز بيم هجر بنماي | | بجز مرگ از دواها مرهمي کو |
اگر مردان عالم کمزنانند | | که از خلق عالم خرمي کو |
حکايت چند از ابليس و آدم | | ترا زان کمزدن آخر کمي کو |
جهان ديو طبيعت جمله بگرفت | | همه ابليس گشتند آدمي کو |
اگر دعوي کني در ملک بنماي | | دريغا از حقيقت رستمي کو |
سليمانوار اگر خواهي همي ملک | | که در انگشت ملکت خاتمي کو |
دلخواه جهان آمدهاي قوم خهي کو | | جويندهي جان آمده اي عقل زهي کو |
آمده که بيجاده در آفاق کهي کو | | آمد سبب عشق در اصحاب دلي کو |
ز بادت خنگ و ز ابرت ادهمي کو | | اين نعمت جان را که به ناگاه در آمد |
ز کامت نالهي زير و بمي کو | | چو در دين بر خلاف امر و نهيي |
ز آه و درد دينشان ماتمي کو | | همه سور هواي نفس سازند |
ز چيني و ز زنگي محرمي کو | | به شرع اندر ز بهر طوف کعبه |
دلي پر غم و پشت پر خمي کو | | بجز در عالم تسليم و تحقيق |
ترا در چشم دل نار و نمي کو | | ز بهر عدت گور و قيامت |
ز دل در جان جانت طارمي کو | | چو در ني بست تن ايمن نشستي |
ز هزل و ژاژ گفتن با کمي کو | | همه گويندهي فسق و فجوريم |
بگو تا چون خليل و ادهمي کو | | براهيمان بسي بودند ليکن |
ولي چون عيسيبن مريمي کو | | به عالم در فراوان سنگ و چاهست |
ز بهرش ارحمي و ترحمي کو | | سناييوار در عالم تو بنگر |
بست رخ بي ريا دل بي غمي کو | | اگر فارغ شدي در دين ز دنيا |