اي بنده به درگاه من آنگاه بر آيي

اي بنده به درگاه من آنگاه بر آيي شاعر : سنايي غزنوي کز جان قدمي سازي و در راه درآيي اي بنده به درگاه من آنگاه بر آيي هم خواست نداند که تو خواهنده‌ي مايي اي خواست جدا گردي چونان که درين ره بر مژده‌ي اين نکته که گفتم تو مرايي اي سينه قدم ساخته جان نيز برافشان از جاه فرود آيي و در چاه درآيي با قرب من آنگاه قرين گردي کز دل پيش چو خودي از چه عصاوار بپايي اي عاصي چون وقت عصات آمده بنشين ننگ‌ست به جز بر در بخشنده گدايي بخشنده چو ماييم ز ما بين...

چهارشنبه، 3 فروردين 1390

تخمین زمان مطالعه:

موارد بیشتر برای شما

اي بنده به درگاه من آنگاه بر آيي

شاعر : سنايي غزنوي

کز جان قدمي سازي و در راه درآيي		اي بنده به درگاه من آنگاه بر آيي
هم خواست نداند که تو خواهنده‌ي مايي		اي خواست جدا گردي چونان که درين ره
بر مژده‌ي اين نکته که گفتم تو مرايي		اي سينه قدم ساخته جان نيز برافشان
از جاه فرود آيي و در چاه درآيي		با قرب من آنگاه قرين گردي کز دل
پيش چو خودي از چه عصاوار بپايي		اي عاصي چون وقت عصات آمده بنشين
ننگ‌ست به جز بر در بخشنده گدايي		بخشنده چو ماييم ز ما بين که حقيقت
بي‌ديده شو از گريه چو مشتاق لقايي		اي ديده غذاساخته از بهر لقا را
جان باز که صعبست پس از وصل جدايي		زين بيم اگر آب همي باري ازين پس
در جمع فقيه‌الامم از بهر رهايي		خواهي که رها گردي ازين بيم مرا خوان
حل کرد همه مشکل تقدير سمايي		خورشيد زمين يوسف احمد که ز خاطر
از تربيت اوست به هر روز روايي		آن شاه امامان که عروسان سخن را
از حلم زميني شد وز لطف هوايي		از قدر اثيري شد وز طبع محيطي
بي‌دانش و بي‌خرده امامان قضايي		خواهند که باشند چنو بر سر منبر
از جغد نديدست کسي فر همايي		آري ز پر اين هر دو پرانند وليکن
ناورده چنو نادره در دار فنايي		يارب که مباديش فنايي که زمانه
در بار که از اصل تو هم زان در يايي		شادي کن ازين پير تو اي شمع جوانان
کز علم و سخا حيدري و حاتم طايي		آفاق پر از گوهر و در کن چو برادر
ختمست در القاب تو زين العلمايي		حقا که ز زيب سخن و زين جمالت
چون عمر گذشته به گه بخل قفايي		چون حکم مقدر به گه بخشش رويي
چون حيدر کرار در علم و سخايي		چون عمر خطاب سر سنت و ديني
از آتش نوري تو و از آب صفايي		از خاک درنگي تو و از باد لطافت
وز مکرمت و بخت صبيي و صبايي		از منقبت و راي مصابي و مصيبي
بيمار گنه را تو چو الحمد شفايي		پس حمد کرا زيبد کز زيب عبادت
چون ديده‌ي او را ز لطيفي تو دوايي		پس درد کجا ماند در ديده‌ي دانش
اندر چمن فايده با نشو و نمايي		شرع از تو همي بالد کز آب عنايت
با چرخ بکوشي به همه حال و برآيي		گر چرخ فلک خصم تو باشد تو به حجت
چون آن دو بسد را به عبارت بگشايي		صد مجلس پر در کني اي گوهر دانش
گر غنچه صفت لب به سخن باز نمايي		صد نرگس پر ژاله کني اي چمن فضل
چون ساز سخن باشدت از دار بقايي		جانها به سوي دار بقا رفتن سازند
جان تو و حقا که خداييست خدايي		اين قاعده‌ي دانش ازين مايه‌ي اندک
عالي شود از تربيت ملک علايي		بخت تو همي ماند از علم چو گردون
گفت اين و رهي داد برين گفت گوايي		خورشيد شريعت شدي و ناصح و حاسد
از جود تو و جاه تو مجدود سنايي		مجدود شد و يافت سنا نزد تو بي‌شک
تا مردم پخته نکند خام درآيي		تا عالم روحي نشود عالم جسمي
تا عالم روحي به کف پاي بسايي		چندانت بقا باد که از عالم جسمي
تابنده‌ي کافي تو در مدح سرايي		هر روز نوت خلعت تو منبر دولت
چونان که بخوانيش نه چونان که بکايي		هر روز عروسيت فرستد ز ثنا ليک
يابد اگر از جود تو دستار دوتايي		يکتا و دو تا گردد در مدحت و خدمت
از لطف نگهدارد ايمان عطايي		اين عاريتيهاست ملک بر تو و بر ما

اي بنده به درگاه من آنگاه بر آيي

تازه های مقالات

بیشترین بازدید هفته