اي ز آواز و جمال تو جهان پر طربي

اي ز آواز و جمال تو جهان پر طربي شاعر : سنايي غزنوي وز پي هر دو شده جان و دلم در طلبي اي ز آواز و جمال تو جهان پر طربي پس چرا قسمتم از هر دو عنا و تعبي چشم و گوش همه از لحن و رخت پر در و گل ور چو يعقوب ز عشق تو کنم واهربي گر ز آهن دل من در کف تو گشت چو موم داري از يوسف و داوود پيمبر نسبي نايد از خود عجبم زان که به آواز و به روي نکند هرگز با مهره کف بوالعجبي آنچه با اين دل من چشم چو بادام تو کرد کو همي در دو صفت داشت ز زلفت حسبي پس دل...

چهارشنبه، 3 فروردين 1390

تخمین زمان مطالعه:

موارد بیشتر برای شما

اي ز آواز و جمال تو جهان پر طربي

شاعر : سنايي غزنوي

وز پي هر دو شده جان و دلم در طلبي		اي ز آواز و جمال تو جهان پر طربي
پس چرا قسمتم از هر دو عنا و تعبي		چشم و گوش همه از لحن و رخت پر در و گل
ور چو يعقوب ز عشق تو کنم واهربي		گر ز آهن دل من در کف تو گشت چو موم
داري از يوسف و داوود پيمبر نسبي		نايد از خود عجبم زان که به آواز و به روي
نکند هرگز با مهره کف بوالعجبي		آنچه با اين دل من چشم چو بادام تو کرد
کو همي در دو صفت داشت ز زلفت حسبي		پس دل خون شده‌ي تافته‌ي تيره‌ي من
خون اگر مشک شود طبع ندارد عجبي		شد مگر حلقه‌اي از زلف تو و شايد از آنک
همچو عناب در آويخته اندر عنبي		صد دل خون ده در يک شکن زلف تو هست
ماه رقاص نهادست سپهرت لقبي		تا همي رقص کند در چمن عشرت و عيش
تا بر آن سيم تو ديدم زد و بيجاده لبي		شدم از طمع وصال تو چو يک برگ از کاه
تا تو بر تارک خورشيد ببستي قصبي		بند بندم همه بگشاد چو تو زي از ماه
چاک داري ز پس و پيش ببسته سلبي		چاک ماندست دلم چون دل خرما تا تو
روزگارت کند از رنج دل من ادبي		جان بابا مکن اين کبر مبادا که به عدل
خار ندهند تو بي‌سيم چه جويي رطبي		ابلهم خواني و گويي که به باغ آر زرم
طعنه بر من زني اکنون و بسازي شغبي		ابله اکنون تويي اي جان جهان کز پي زر
از سخا کار مرا خواجه بسازد سببي		تو بدين پايه نداني که چو اين شعر برم
که نزاد از نجبا دهر چنو منتجبي		ناصح ملک شه ايران ايرانشاه آن
در مزاج فضلا از کرم خود اربي		آن بزرگي که ز بس فضل و کريمي نگذاشت
همچو نار آمد و ارواح حسودش حطبي		آن کريمي کاثر سورت خمش در کون
جمع سازند ز آثار خصالش خطبي		آن خطيبي که به هر لحظه خطيبان فلک
وي سپهر از شرف چون تو بشر با طربي		اي سخا از گهر چون تو پسر با شرفي
برترين چرخ بدان بيخ فروتر شعبي		شجر همت تو بيخ چنان زد که نمود
نگشايد پس از آن چرخ گريبان شبي		گر فتد قطره‌اي از راي تو بر دامن روز
چرخ با چار زن از عجز بود چون عزبي		تا دو نوک قلمت فايده دارد در ملک
که نبوده به دو گيتي به ازين مکتسبي		کسب کردي به کريمي و سخا نام نکو
بسته شد مصلحت ملک هري در قصبي		تا ضمير تو سوي کلک تو راهي بگشاد
جاني از بنده و اقبال ز دستت ندبي		نردها بازد با نطع اميدت با دهر
هر که او شير بود سست نگردد به تبي		هر که او مرد بود باک ندارد ز غمي
کي به چشم آيد او را ز يکي حبه حبي		هر که آوازه‌ي کوس و دو کري يافت به گوش
کاين فريضه به مهان به ز چنان مستحبي		به کهان جامه بسي داده‌اي اين اولاتر
نيست در شاعري بنده ريا و ريبي		اي خداوند يقين دان که بر مدحت تو
طبع زودش بر مدح تو کند منتخبي		فکرت بنده چو معني خوش آورد به دست
چه زيان داردش از دشمني بولهبي		هر که را دين شود از دوستي او موجود
کي مقاسات کشد بحر دمان از مهبي		حاسدان دارد و بدگوي بسي ليک همي
تا تناسل بود از صحب امي و ابي		تا حيات آيد از آميزش جاني و تني
که همي شعر مرکب نبود بي سببي		سببي سازش تا شاعر صدر تو بود
تا پس از هر دو جماد آيد هر گه رجبي		تا ز پيش دو ربيع آيد هر گه صفري
باد قسم عدوي تو ز شقاوت غضبي		باد حظ ولي تو ز سعادت لطفي
دست اعداي تو بر بسته به دار از کنبي		پاي احباب تو بگشاده ز بند از شرفي
راس عز تو مبيناد ز گردون ذنبي		تا چو تمساح بود راس و ذنب بر گردون

اي ز آواز و جمال تو جهان پر طربي

تازه های مقالات

بیشترین بازدید هفته