از نازکي و تازگي و فربهي او

از نازکي و تازگي و فربهي او شاعر : سنايي غزنوي گوي چو نگاري که نگنجد به کناري از نازکي و تازگي و فربهي او چون شير و درو موي پديد آمده تاري بي موي و در و دوغ فرود آمده مشکي نابوده و ناميخته آهخته خياري وندر بن اين سفجه‌ي سيمين کفيده اين فربه ما بر لب و بر فرق نزاري ناداده يکي بوسه چنان کايد ازين لب اين شخص به دراعه و اين کون به ازاري ارزد برت اي کون همه خوبان ديده با عيش چو زهرم به شکر بوسه شکاري با چشم چو بحرم ز گهر خنده نگاري چون...

چهارشنبه، 3 فروردين 1390

تخمین زمان مطالعه:

موارد بیشتر برای شما

از نازکي و تازگي و فربهي او

شاعر : سنايي غزنوي

گوي چو نگاري که نگنجد به کناري		از نازکي و تازگي و فربهي او
چون شير و درو موي پديد آمده تاري		بي موي و در و دوغ فرود آمده مشکي
نابوده و ناميخته آهخته خياري		وندر بن اين سفجه‌ي سيمين کفيده
اين فربه ما بر لب و بر فرق نزاري		ناداده يکي بوسه چنان کايد ازين لب
اين شخص به دراعه و اين کون به ازاري		ارزد برت اي کون همه خوبان ديده
با عيش چو زهرم به شکر بوسه شکاري		با چشم چو بحرم ز گهر خنده نگاري
چون داي رخ کز شب بکشي گرد نهاري		برگرد بناگوش چو عاجش خط مشکين
کافور بناگوش مهي مشک عذاري		خورشيد نماينده بتي ماه جبيني
کرده ز ره غاليه آساش حصاري		خوبي خطش بين که بر آن روي چو لاله
خسته شده و پر خون همچون گل ناري		از تير مژه‌ي کوه گذارش دل عاشق
با دو رخ چون لاله و با زلف چو قاري		با دو لب چون باده و با چشم چو نرگس
در چشمش از آب دو لب چون باده خماري		در زلفش از آن دو رخ چون لاله نشاطي
زين بيهده انديشه‌ي بگسسته فساري		زين عشوه فروشنده‌ي پيوسته دروغي
چون نار و چو نارنگ ازين ده له ياري		چون آبي و چون سيب ازين صد تنه حوري
چون آب نبينيش به يک جاي قراري		آتش به تن و جان جهاني زده و آن گه
و آنجاي ز بي شرمي بر ساخته کاري		اينجاي ز بي رحمي دلسوخته قومي
جز بوس و کناري و حديثي و نظاري		هم جان سر او که از آن ماه نخواهم
چون صبر من از من کند آن ماه کناري		ور خواهم ازو بوس و کناري ز بخيلي
کردست کناره ز پي بوس و کناري		اينک که يکي هفتست کان ماه دو هفته
کز ريش منت شرم همي نايد باري		امروز بديدمش به نوميدي گفتم
افروخت درين دل ز سر شوخي ناري		دو لعل ز هم باز گشاد از سر طعنه
با ما چه حسابت ترا يا چه شماري		گفتا که برو بيش مکن خواجه سنايي
گلزار نيابي تو مشو در گلزاري		سيماي تو حقا که چو زر باشد بي سيم
والله که نيابي تو ازين گلبن خاري		بي سيم ازين باغ بر آراسته دانم
خواهي که شود کار تو ناگه چو نگاري		گفتم که ندارم چکنم گفت نگارم
پس جلوه کنش پيش مهي شاه تباري		در پرده‌ي انديشه بياراي عروسي
کاسوده شده از رسته‌ي احسانش دياري		آن آيت احسان و شرف زنگي محسن
همچون گهر اندر گهرش عيب و عواري		آن بحر گهر پاش که نسرشت طبايع
همچون فلک اندر گهرش دود و بخاري		آن شمس عطابخش که ننهاد عناصر
گلبن شود از قوت عونش چو چناري		دوزخ شود از آتش سعيش چو بهشتي
حلمش کند اندر گهر باد قراري		حزمش کند اندر شکم خاک مقامي
در آتش و در آب قراري و وقاري		حقا که به يک لحظه ازين هر دو برآيد
وي داده به تو بخت تو از مهر مهاري		اي زاده ز تو طبع تو از سور سروري
وندر دل بخل از کف چون ابر تو ناري		در روي سخا از دل چون بحر تو آبي
چون فعل خردنيست در اعمال تو عاري		چون ذات هنر نيست در اوصاف تو عيبي
گر بروزد از موکب عزم تو غباري		نه دايره يک لحظه کناره کند از سير
گر تاب دهد آتش عزم تو شراري		چون لعل فسرده شود آب همه دريا
وي مر شعرا را ز يمنين تو يساري		اي مرحکما را ز يسار تو يميني
در زير پي از بهر کفت راهگذاري		بر اسب اميد آمده مجدود سنايي
در خانه چو خفاش بدو مانده بشاري		زيرا که ز بي‌پيرهني از قبل شرم
چون شپرکي ساخته از روز حصاري		از بهر چه گويند فضولان به يکي کنج
دارم طمع از جود تو زين شعر شعاري		اي خواجه‌ي با جود بدان از قبل آنک
گشتست ز سرما چو يکي شاخ چناري		کاين سينه و پستان چو دو خرمن لاله
چون ماه يکي خفته و چون زهره زهاري		چون قله دو پستانگه و چون شير يکي ناف
از پاره‌ي شلوار برون آمده پاري		چون گرده‌ي پيه تنک آن کون چو دنبه
چون از تنکي شيشه بتابد گل ناري		از پاره‌ي شلوار همي تابد لعلش

از نازکي و تازگي و فربهي او

تازه های مقالات

بیشترین بازدید هفته