فضل يحياي صاعد هروي | | فضل يحياست بر ضعيف و قوي |
که چو صدرست و ديگران چو روي | | پادشاه قضات و خواجهي شرع |
نيست جز صورت صراط سوي | | از صعود حيات و فضل دلش |
محو شد نحو بوعلي نسوي | | پيش ادراک خاطر علويش |
قلب شيعي و قالب اموي | | شعر و خطش ز نور و از ظلمت |
تن يزيدي چراست جان علوي | | شعر و خطش بديدم و گفتم |
فلک و کوکب و رشيد غوي | | گر نبودي بيان او که شدست |
شدمي هم در آن زمان ثنوي | | ورنه از رنگ خط و معني شعر |
پنجي و چاري و سهيي و دوي | | يکي او ببرد ازين خادم |
چون خس از باد خوي يافه دوي | | اي که سنگ هنگ نيست ترا |
کعبهي کعبتين نه اي چه شوي | | به زيارت به سوي مشتي دون |
از پي دين روا بود که روي | | به هوا سوي کس نشايد رفت |
سوي قارون رکاب مصطفوي | | نخرامد به خاصه در معراج |
کي رسد زال در کمال زوي | | کي شوم چون تو گرچه گويم شعر |
آهن از آهني و جو ز جوي | | گر چه با زر و زندگي بشود |
چون کند پشهاي در آب دوي | | تا بود نطق جبرييل به جاي |
زان که من چشم دردم و تو ضوي | | من به گرد تو خود نيارم گشت |
سوي من با تواضع نبوي | | گفتي آيم ميا که گر آيي |
حنبليوار در دهم بنوي | | ندي ينزل الله اندر شهر |
به هوا بيني و هوس شنوي | | که دريغست گوش و چشم کرام |