چون جهان ناپايدار آمد جهان چون خوانمت | | اي همه جانها ز تو پاينده جان چون خوانمت |
در مناجات از زبان عقل و جان چون خوانمت | | اي هم از امر تو عقل و جان بس اندر شوق و ذوق |
من ز من بي هيچ عذري در زمان چون خوانمت | | هر چه در زير زمان آيد همه اسمست و جسم |
با چنين اجلال و رتبت آسمان چون خوانمت | | آسمانها چون زمين مرکب دربان تست |
پس تو دارندهي مکاني در مکان چون خوانمت | | آنکه نام او مکان آمد ندارد خود مکان |
من برون چون لوليان بر آستان چون خوانمت | | آنچه در صدرست در لولوش کسي مي ننگرد |
پس چو مشتي خس براي سوزيان چون خوانمت | | چون تويي سود حقيقي ديگران سوداي محض |
من چو حج گولان به زير ناودان چون خوانمت | | علم تو خود بام عقل و کعبهي نفسست و طبع |
تو لطيفي در عبارت «اين» و «آن» چون خوانمت | | «اين» و «آن» باشد اشارت سوي اجسام کثيف |
من ز دل چون دانمت يا از زبان چون خوانمت | | آنچه دل داند حدوث است آنچه لب گويد حروف |
در مناجات از فضولي «کن فکان» چون خوانمت | | از وراي «کن فکان» آمد پس از تخييل خويش |
من سنايي با زباني چون سنان چون خوانمت | | بيزبان چون تير خواهي تا ترا خوانند بس |
مانده در کار خويشتن مبهوت | | اي شده پير و عاجز و فرتوت |
شده راضي ز عيش خويش به قوت | | داده عمر عزيز خويش به باد |
غافل از عين عزت جبروت | | متردد ميان جبر و قدر |
پس خبر ده ز مالک ملکوت | | ملکوت جهان نخست بدان |
سنگ بفگن چو يافتي ياقوت | | مگذر از حکم «آيةالکرسي» |
چون ز لاهوت دان جدا ناسوت | | آل موسي و آل هارون را |
سر حق با سکينه در تابوت | | نشنيدي که چون نهان گردد |
با چنين حکمت سخن مسکوت | | جز سنايي که داند اين حکمت |