سير ز انجم شناس حکم ز پروردگار | | حادثهي چرخ بين فايدهي روزگار |
حسرت امشب چو دوش محنت فردا چو دي | | نيز نباشد مدام هست چو بر ما گذار |
عدل خداوند را ساز ز فضلش سپر | | اسب قناعت بتاز پيش سپاه قدر |
سايق علمست اين منتهي و مبتدي | | يافهمگوي و مبين از فلک اين خير و شر |
سلک جواهي مگير بر ره معني بپوي | | حال فلک را مجوي سير ملک را مگوي |
نزد ظريفي خرام چون حسن اسعدي | | نادره شعري بگوي حسن سعادت بجوي |
سوسن اقبال و بخت در چمن او شکفت | | آنکه ز الماس عقل در معاني بسفت |
دير زياد آنکه شد در ره من مهتدي | | عقل چون آن حال ديد در سر با خود بگفت |
ساخت هم از بهر خويش از دل و طبعش سلب | | حاجت عقل اندرو گشت روا اي عجب |
عقلش چون مقتداست طبع ورا مقتدي | | نزد همه کس سخنش گشت روا زين سبب |
ساخته بر اوج چرخ همت او تخت خويش | | او سبب عز دهر يافته از بخت خويش |
ديده مجال سخن در وطن مفردي | | عالم علوي کشد خاطر او رخت خويش |
بحر معاني گرفت همت طبعش تمام | | خط سخنهاي خوب يافت ز گنج کلام |
گويي بر اوج ساخت جايگه عابدي | | نزدش باز آمد او کرد چو آنجا مقام |
سعد نجوم فلک جست مر او را دليل | | آفت ادبار و نحس کرد ز پيشش رحيل |
ديد چو در دولتش قاعدهي سرمدي | | عاجز او شد حسود دشمن او شد دليل |
ساحت آن عرش گشت مسکين اين فکرتش | | حد و کمال دو چيز خاطر و آن همتش |
نازد بر همتش حاسد آن حاسدي | | نيست عجب کز فلک از قبل رفعتش |
ساخته از عقل و فضل بر تن و جان قهرمان | | اي شده اشکال شعر از دل و طبعت بيان |
ديوانها ساز زود ز آن همم فرقدي | | عين سعادت چو گشت طبع ترا ترجمان |
سلسلهي جاه در کنگر سدره فگن | | حنجر ادبار را خنجر اقبال زن |
از همه در علم و فضل افضلي و اوحدي | | ناز همالان مکش زان که به هر انجمن |
سيرت زيبات يافت از خط سامان خويش | | آيت بختت نمود از عز برهان خويش |
ديدهي اقبال را اکنون چون اثمدي | | عادت خوبت براند بر دل فرمان خويش |
ساکن چون کوه و کان روشن چون آذري | | حافظ چون خاطري صافي چون جوهري |
ناب تو چون لولوي صاف تو چون عسجدي | | نرم چو آب روان زان به گه شاعري |
سحر مبين چو يافت خاطر شعر و ثنات | | کبر حيا شد چو ديد آن دل و طبع و سخات |
ديو زيان شد چو يافت در تو فر مرشدي | | عيش هني شد چو يافت سيرت و زيب و لقات |
ساخته با نيک و بد راست چو با آب، گل | | حاسد تا در جهان نيست چو ناصح به دل |
تا نبود نزد عقل راد بسان ردي | | نيست به چهره حبش بابت چين و چگل |
شو ز نحوست بري کن به سعادت مکان | | حربهي اقبال گير ساز ز طبعش فسان |
کعبهي زوار را تو حجرالاسودي | | نامهي اقبال خوان زان که تويي خوش زبان |
سير کواکب به سعد دور ز رايت مباد | | گردش گردون و دهر جز به رضايت مباد |
دين خداييت باد با روش احمدي | | عون عنايت به تو جز ز خدايت مباد |
سيرت و رسم بدان کار و طريقت مباد | | حسرت و رنج و بدي يار و صديقت مباد |
بخش تو نيکي و سعد سهم حسودت بدي | | نيکي يار تو باد نحس رفيقت مباد |